Τρίτη, 29 Αυγούστου 2017
Ώρα 4μ.μ.
Εκκλησία Αποστόλου Αντρέα Συν. Στρόβολος 3
Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Τη θυμάμαι στο Λευκόνοικο πάντα καλοντυμένη, κοκέτα, γλυκιά και ευπρεπή, χαμογελαστή και πρόσχαρη. Όλο καλοσύνη και ευγένεια. Μια κυρία! Πολύ όμορφη. Νουνεχής, νοικοκυρά και προκομμένη. Ανεξάρτητη γυναίκα. Με ήθος ζυμωμένο στα χώματα της Μεσαορίας μας. Ένας άνθρωπος με αρχοντιά ψυχής. Της προσφοράς στον πλησίον της. Με αρχές και ιδανικά. Γυναίκα της ΟΧΕΝ. Με αγάπη στον Χριστό και την πατρίδα. Με προσφορά στον αγώνα της ΕΟΚΑ.
Καλοδούλα. Πεντακάθαρη. Όλες οι δουλειές της ήταν περιποιημένες. Το σπίτι της στραφτοκοπούσε. Η κουζίνα της μοσχοβολούσε. Το στενό της άστραφτε.
Αυτή ήταν η θεία Παναγιώτα, η όμορφη κόρη του μακαρίτη του Παντελή και της Κυριακής, (Κουλλούς), η σύζυγος του μ. Λοϊζή Μάρκου από την κωμόπολή μας. Από την κωμόπολη του Λευκονοίκου μας, τη σιταρομάνα γη μας. Είχε και δυο άλλες εξαιρετικές αδελφές: την μ. Ελένη και την κ. Ιφιγένεια, και ήταν πολύ αγαπημένες. Η κ. Ιφιγένεια συνέτρεξε τις αδελφές της τον καιρό της δοκιμασίας τους, όπως και κάποιους από μας, αφού δεν ήταν η ίδια πρόσφυγας.
Από το πατρικό της που ήταν στον δρόμο της Ακανθούς, η θεία Παναγιώτα μετακόμισε, σαν παντρεύτηκε, στον κύριο δρόμο της κωμόπολής μας, στον δρόμο που πήγαινε από τη Λευκωσία στον Απόστολο Ανδρέα. Ήταν ο μόνος δρόμος που υπήρχε τότε. Έξω από το σπίτι της περνούσε όλος ο κόσμος της Καρπασίας.
Μαζί με τον άντρα της μεγάλωναν τα τέσσερα παιδιά τους: τον Μάρκο, τη Σόνια, την Κίκα και τη μικρότερη Παντελίτσα, με την οποία είμαστε συμμαθήτριες και πηγαίναμε στο σπίτι τους. Ποτέ δεν θα ξεχάσω πόσο μας καλοδεχόταν. Άστραφτε η ματιά της από αγάπη! Πάντα, δε, μας φίλευε ωραία γλυκίσματα, στα οποία, σαν τις πιο πολλές Λευκονοικιάτισσες, ήταν άπιαστη.
Δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι ήταν και πολύ καλές φίλες με τη δική μου μητέρα από νεαρής ηλικίας. Πέρα, όμως, από καλή νοικοκυρά, ήταν και εξαίρετη ράφταινα. Τα κορίτσια της πάντα καλοντυμένα και καλοραμμένα από τα χέρια της μητέρας τους. Ταυτόχρονα, διατηρούσε κι ένα κατάστημα πλάι στο σπίτι της, και πουλούσε είδη ΖΑΚΟ.
Ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια, με οικονομική άνεση, που έβλεπε τα παιδιά της να προκόβουν και να της δίνουν μεγάλες χαρές. Και γι΄αυτό ήταν πολύ περήφανη.
Κι ύστερα ήρθε η προσφυγιά. Πόνος και οδυρμός. Κοιμηθήκαμε πλούσιοι και ξυπνήσαμε φτωχοί. Ρακένδυτοι, άστεγοι, πλάνητες. Δεν είχαμε πού την κεφαλήν κλίναι. Ανασκουμπώθηκαν μαζί με τον άντρα της και στήσανε ξανά το σπιτικό τους. Άρχισε πάλι το ράψιμο.Βρήκαν απάγκιο στον φιλόξενο συνοικισμό Στρόβολος 3, και παραμυθία στον Απόστολο Ανδρέα, τη μικρή κι απέριττη εκκλησούλα, που θυμόμαστε εκείνα τα πρώτα δίσεκτα χρόνια.
Η θεία Παναγιώτα ευτύχησε να φύγει πλήρης ημερών, πλημμυρισμένη από την αγάπη των παιδιών, των εγγονιών και των δισεγγόνων της. Στους αγαπημένους μας Μάρκο, Σόνια, Κίκα και Παντελίτσα, όπως και στους γαμπρούς, τον Μιχάλη και τον Γιάννη, όπως και στη νύφη της Ρίτα, τα 8 εγγόνια και τα 12 δισέγγονα, ευχόμαστε κουράγιο και δύναμη. Να θυμάστε τη μητέρα σας πάντα με αγάπη, όπως σας έμαθε η ίδια να προσφέρετε αγάπη.
Καλό ταξίδι, θεία Παναγιώτα μας, δέσποινα του Λευκονοίκου μας. Θα σε θυμόμαστε πάντα για τους υπέροχους τρόπους σου. Αιωνία η μνήμη σου. Καλό παράδεισο! Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον.
Θα ήθελα να σε αποχαιρετήσω με όσα έγραψε για σένα μια εκλεκτή κυρία της ενορίας σου, η πρεσβυτέρα Ορθοδοξία Καλογήρου:
«Θα θυμόμαστε πάντα την κ. Παναγιώτα, τη Λευκονοιτζιάτισσα με το πλατύ χαμόγελο και τη μεγάλη καρδιά. Στο καλό κ. Παναγιώτα. Τώρα πια ανενόχλητη, χωρίς διαδικασίες, θα περάσεις από σπίτι σου και θα προσκυνήσεις στον Αρχάγγελο. Αυτό δεν ήθελες 43 χρόνια;».
