ΤΟ ΕΡΥΘΡΟ ΕΝΔΥΜΑ ΤΟΥ ΛΕΥΚΟΝΟΙΚΟΥ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ 

Αναδιηγούμενη την ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΑΚΙ ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΟ ΛΕΥΚΟΝΟΙΚΟ, έτσι όπως μου την αφηγήθηκε ο καλός μου φίλος ΚΕΡΑΜΙΣΤΑΣ ΣΤΑΥΡΟΣ στην φίλη ΙΣΤΟΡΙΚΟ–ΕΡΕΥΝΗΤΡΙΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΧΑΜΑΤΣΟΥ, γεννήθηκε η ιδέα να συμπεριληφθεί η ιστορία της Γιώτας απ’ το Λευκόνοικο σε ανακοίνωση στο εν λόγω Συνέδριο με θέμα,
«ΤΟ ΕΝΔΥΜΑ ΩΣ ΕΚΦΡΑΣΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ».
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΓΙΩΤΑΣ… που αποφάσισε μετά από τρεις δεκαετίες που το κράτησε φυλαγμένο καλά ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΑΚΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΚΩΝ ΤΗΣ ΧΡΟΝΩΝ – ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΑΚΙ ΠΟΥ ΠΑΝΝΙΖΕ ΤΗΝ ΜΕΡΑ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑΝ ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ Κ ΕΤΡΕΧΕ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΑΠ’ ΤΟΝ ΜΥΔΡΑΛΙΟΒΟΛΙΣΜΟ ΤΩΝ ΑΕΡΟΠΛΑΝΩΝ – να αναθέσει στον καλλιτέχνη Σταύρο το ΙΕΡΟ ΤΗΣ ΚΕΙΜΗΛΙΟ – το φουστανάκι που την ΟΔΗΓΗΣΕ ΣΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ – το ΡΟΥΧΟ-ΣΥΜΒΟΛΟ που την ΕΣΩΣΕ ΑΠ’ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ. Θεωρώ ότι, η ιδέα της προσφυγοπούλας και η δημιουργία του καλλιτέχνη [τον οποίον, ειρήσθω εν παρόδω, προβλημάτισε/ταλάνισε κυριολεκτικά επί δύο χρόνια…πώς θα μπορούσε να αφήσει ΑΦΘΑΡΤΟ ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΑΚΙ ΤΗΣ ΕΙΣΒΟΛΗΣ] συνιστούν ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΗ ΠΡΑΞΗ.
Ο ΚΕΡΑΜΙΣΤΑΣ την ΜΕΤΟΥΣΙΩΣΕ σε ΤΕΧΝΗ και η παρουσίαση στο συνέδριο το πέρασε στις ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΩΝ ΕΝΔΥΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ, παραδίδοντάς το στην ΤΟΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.
Η παρουσίαση του έργου του Κεραμίστα Σταύρου στο Διεθνές Συνέδριο Ενδυματολογίας, καταχειροκροτήθηκε από Συνέδρους πολλών χωρών και ΠΡΟΒΑΛΕ ΕΤΣΙ ΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ.
Εκεί τότε, στην αίθουσα του Συνεδρίου, ως σύνεδρος έγραψα ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΠΑΡΑΔΩΣΩ ΣΤΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟ ΤΟΥ ΚΕΡΑΜΙΚΟΥ ΕΡΓΟΥ, εις ένδειξη ελάχιστης ευγνωμοσύνης για ό,τι πρόσφερε σε όλους μας.
Εκεί, καταγράφηκε ως ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.
Εκεί, μου γεννήθηκε και η ιδέα της οργάνωσης ενός σχολικού συνεδρίου, με τίτλο, «ΕΝΔΥΕΣΘΑΙ ΠΡΟΣΩΠΟ /ΟΧΙ ΠΡΟΣΩΠΕΙΟ», εμπνεόμενη από εισηγήσεις που είχαν σχέση με την ΠΑΡΑΔΟΣΗ και την ΙΣΤΟΡΙΑ. Τίτλος και περιεχόμενο προσαρμόστηκαν στα σχολικά πλαίσια, στα ενδιαφέροντα των παιδιών και τις ανάγκες της ΔΙΔΑΚΤΕΑΣ ΥΛΗΣ του Λυκείου.
Έτσι, το ΦΟΥΣΤΑΝΑΚΙ ΤΗΣ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ , λειτούργησε ως, ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΠΡΑΞΗ.

[Παραθέτω το πρωτόλειο κείμενο όπως το έγραψα τότε, στην αίθουσα του Συνεδρίου – δίχως καμία διόρθωση και ΄το οποίο ανάγνωσα ως εναρκτήριο χαιρετισμό στο σχολικό συνέδριο που διοργάνωσα σε λύκειο της ημικατεχόμενης Λευκωσίας].

Έχει τίτλο
ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΟΡΦΥΡΑ
ΣΤΗΝ ΗΜΙΣΕΛΗΝΟ και
υπότιτλο Της Εισβολής το Ερυθρόμορφο Ένδυμα / Στου Λευκονοίκου τα Περιστέρια

Η τετράχρονη διασωθείσα του ’74 – ανώνυμη (κατά την επιθυμία της) – άπλωσε στα απορημένα, δημιουργικά μάτια του ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ μπροστά, ΤΟ ΔΙΑΣΩΘΕΝ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΟ ΡΟΥΧΟ, που ως ΑΛΕΞΙΣΦΑΙΡΟ ορθώθηκε ΑΣΠΙΔΑ ΑΟΡΑΤΗ στα αεροπλάνα που μυδραλιοβολούσαν τα ανυπεράσπιστα χώματα του χωριού Λευκόνοικου της Μεσαορίας. « Πάρε το», του λέει «και χάρισέ το στον ληθαργικό χρόνο, ως τη ημέρα που θα αρθεί… Δεν έπεσα στο έδαφος, όπως όλοι μου φώναζαν να κάνω στις 16 Αυγούστου του ‘ 74, για να μην… λερωθεί με χώματα το «νιόπαννο» φουστανάκι μου. Δε σκέφτηκα, «κι’ αν ματωθεί…»; Έτρεξα όσο πιο γρήγορα κι’ έπεσα στο ασιερονάρι, όπου τουλάχιστον δεν ήταν χώμα… κάτω… και με διέσωσε».
Της έβαλε φτερά, την πέταξε ψηλά στον αιθέρα με το κοντούλι, σαν βυζαντινή πορφύρα, φορεματάκι της … για να ζήσει. Την άρπαξε, την ανέμισε ελεύθερα στον αέρα που πέταξε ψηλά στο αχυρένιο έδαφος – την τροφό του Λευκόνοικου … για να διαιωνίσει τους Έλληνες της Μεσαορίας.
Κλειδωμένο στα χρονοντούλαπα, καιρό, ήρθε η ώρα να ανεμίσει και να θυμίσει στους μολυσμένους αιθέρες της σκλαβωμένης πατρίδας, τη λευκότητα της πατρώας του γης κι η τέχνη πια να το κρατήσει ως ξόρκισμα στο κακό που μας βρήκε – με το πέταγμα του Αττίλα πάνω απ’ το Λευκόνοικο, πάνω απ΄την Μεσαορία και τον Πενταδάκτυλο – ξόρκισμα στην κόκκινη λαίλαπα… το κόκκινο του ενδύματος – ως σύμβολο, κόντρα στο κόκκινο του αίματος, που έβαψε τη γη μας…
Τα λευκά περιστέρια στις στέγες και το πάλλευκο των παραδοσιακών σπιτιών του Λευκονοίκου, κρατούν αιθέρια να αιωρείται, αθάνατο, το ερυθρό αλεξίσφαιρο – σύμβολο άρνησης της κατοχής.
Έτσι αθάνατο, μας το παρέδωσε ο καλλιτέχνης, μετά από πολύμηνη σκέψη, όπως ο ίδιος ομολογεί. Το κόκκινο της ζωής – με ακέραιο το κοριτσίστικο φουστανάκι – ιερό φυλακτό και σύμβολο τώρα πια – εξοστρακίζει το κόκκινο του θανάτου, που έβαψε κατακόκκινη την Πράσινη Γραμμή, που χάραξαν οι Εγγλέζοι επί χάρτου το 1964, αλλάζοντας το χρώμα απλώς, δέκα ακριβώς χρόνια μετά το 1974, με τη χρήση πιο σύγχρονων όπλων και πιο οργανωμένου σχεδίου, διχοτομώντας την πατρίδα μας.
Η συμπατριώτισσά μας απ’ το κατεχόμενο Λευκόνοικο θέλησε να κρατήσει την ΜΝΗΜΗ της, την μνήμη μας, ΖΩΝΤΑΝΗ και την ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ μας ΑΚΕΡΑΙΗ!
Όταν, ένας καλλιτέχνης, όπως ο κεραμίστας Σταύρος Σταύρου, παίρνει στα χέρια του την Ιστορία και την κάνει Λάφυρο και Τρόπαιο και την παραδίδει Σημαία Αέναη στην μάχη με τον χρόνο,
ΑΓΕΡΩΧΑ
ΠΡΟΒΑΛΛΕΙ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΗ
ΣΗΜΑΙΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ
ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΤΟΝ ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟ

…………….
ΓΛΩΣΣΑΡΙ
Ασιερονάρι (το τοπικό ιδίωμα Μεσαορίας) – αποθήκη φύλαξης του άχυρου για τα ζώα
Νιόπαννο – καινούριο, πρωτοφορεμένο