Ο Αη-Γιώρκης μας! Το ξωκκλήσι μας που είναι στην άκρη του τουρκοκυπριακού χωριού πάνω από το Λευκόνοικο, στα ριζά του βουνού. Πολύ τον πιστεύαμε τον Αη- Γιώρκη μας. Σε κάθε δύσκολη στιγμή αυτόν επικαλούμασταν. Σε αυτόν προσφεύγαμε. Κυρίως οι παλαιότερες γυναίκες. Αλλά κι εμείς στη μετοικεσία μας. Εν προσφυγιά.
Γιόρταζε στις 23 τ’ Απρίλη. Την παραμονή πηγαίναμε στον εσπερινό. Κόσμος πολύς. Από νωρίς πήγαιναν αυτοί που ετοίμαζαν το οφτόν για να φάει ο κόσμος το βράδυ.
Θυμάμαι πολύ έντονα τις τουρκούδες της Μελούντας που έρχονταν και άναβαν το κερί τους στην εκκλησία. Περνούσαν και κάτω από την εικόνα με ευλάβεια πολλή. Με τα λουλουδιστά ρούχα τους. Χαρούμενες μα και συγκινημένες.
Το’ νιωθες ότι κάτι στις μνήμες των γιαγιάδων τους, κάτι στα γονίδιά τους δεν τις άφηνε να ξεχάσουν τον Άγιο που κάποτε ήταν δικός τους…αλλαξοπίστησαν κάποια στιγμή οι πρόγονοί τους, κι έτσι έμεινε το εκκλησάκι σε μας. Είμαι σίγουρη, όμως, ότι δεν έπαψαν ποτέ να τον πιστεύουν και να προσφεύγουν σ’ αυτόν σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής τους.
Πλάι στο ξωκκλήσι υπήρχαν και δωμάτια για παραθερισμό. Ένα δίπατο κτίσμα που τώρα σιγά-σιγά καταρρέει.
Έμεναν άνθρωποι και την παραμονή της γιορτής, αλλά και τους θερινούς μήνες κάποιες οικογένειες παραθέριζαν εκεί πάνω στη δροσιά του βουνού.
Μα και το ξωκκλήσι δεν πάει πίσω. Πέρα από τα ζώα και τις πάλες των σιτηρών στην αυλή, αφέθηκε στη φθορά του χρόνου. Έρμαιο του καιρού.
Λίγο πιο πάνω στο ύψωμα πιστεύω ότι είναι ο ωραιότερος εξώστης από τον οποίο ατενίζουμε την κωμόπολή μας, όλη την πεδιάδα μας μέχρι την Αμμόχωστο…Πανόραμα! Σπαρταρά η καρδιά. Υποφέρει! Οδύνη, λύπη και στεναγμός.
Στα βόρεια το όμορφο βουνό μας. Το γλυκό, το τρυφερό, το ήμερο. Απόλυτη ηρεμία στην πλάση γύρω, μα η καρδιά μας γιατί κτυπά δυνατά; Μόνο η καρδιά του πρόσφυγα το ξέρει…
Αη- Γιώρκη μας, πρέσβευε υπέρ ημών!
Κάνε να γυρίσουμε ξανά ελεύθεροι σαν πρώτα κοντά σου. Να σου ξανακάνουμε τη λιτανεία. Να γιορτάσουμε σαν πρώτα στη Χάρη σου!
