Τελετή βράβευσης άριστων μαθητών και μαθητριών
σχολικής χρονιάς 2016 – 2017
29 Δεκεμβρίου 2017
Ομιλία από την Πρόεδρο της Σχολικής Εφορείας Λευκονοίκου
Δρ Χριστίνα Παπασολομώντος
Διαβάζουμε σε επίσημα έγγραφα της εποχής
Έντιμε Κύριε,
Λαμβάνομεν την τιμή να φέρωμεν εις γνώσιν υμών τα ακόλουθα:
Καθώς γνωρίζετε, από του παρελθόντος Δεκεμβρίου (1955), η Σχολή μας εκλείσθη υπό της Κυβερνήσεως και ο στρατός έχει εγκατασταθεί εις αυτήν μέχρι σήμερον, πράγμα το οποίον δεν συμβαίνει σε κανέναν άλλο σχολείον. Μας είχαν αφήσει τότε ένα μικρόν δωμάτιον εις το οποίον εφυλάττοντο τα Αρχεία της Σχολής, αι βιβλιοθήκαι, γραφομηχαναί, τα σκεύη μαγειρικής, τα όργανα φυσικής και χημείας κ.λ.π. όλα σημαντικής αξίας.
Χθες, ο υπεύθυνος αξιωματικός μάς υποχρέωσε, κατόπιν διοικητικού εντάλματος, όπως μας εδήλωσε, να εκκενώσωμεν και το δωμάτιον αυτό και ολόκληρος η περιουσία αυτή στοιβασθή άνω κάτω εις την γωνίαν ενός δωματίου…….
- Επιπλέον, διεπιστώθη χθες, ότι εκ των 20 γραφομηχανών της Σχολής, ελλείπουν 2 καινουργείς Αγγλικαί γραφομηχαναί αγορασθείσαι προ ολίγου καιρού. ….
Διαμαρτυρόμεθα εντόνως, Έντιμε Κύριε, και παρακαλούμεν όπως μεριμνήσετε και μας επιστραφεί το Όικημα της Σχολής, ίνα μη φθείρεται κατά τοιούτον τρόπον η σχολική περιουσία, επί πλέον δε, αφού εξετασθή το ζήτημα των γραφομηχανών, διατάξητε να αποζημιωθώμεν.
Διατελώμεν μετά τιμής
Λουκάς Γρηγορίου, Πρόεδρος
και 7 μέλη
Απόσπασμα από την επιστολή που απέστειλε ο Πρόεδρος και τα μέλη της Επιτροπείας Ανωτέρας Σχολής Λευκονοίκου στον τότε Διοικητή Αμμοχώστου στις 13 Απριλίου 1956, ζητώντας την επαναλειτουργία της Σχολής, η οποία έκλεισε με διάταγμα του Άγγλου Κυβερνήτη της Κύπρου Σερ Τζων Χάρτινγκ το Δεκέμβριου του 1955 και παρέμεινε κλειστή μέχρι το Σεπτέμβριο του 1956.
Όπως φαίνεται στο πιο πάνω απόσπασμα και όπως θα δούμε και στη συνέχεια, η Σχολική Εφορεία Λευκονοίκου διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην εκπαίδευση στο Λευκόνοικο.
Όταν το 1939, μετά από προσπάθειες πολλών χρόνων και την επιθυμία των κατοίκων του Λευκονοίκου, ο Άγγλος Διοικητής της Κύπρου Πάλμερ υπογράφει διάταγμα με το οποίο το Λευκόνοικο μετατρέπεται σε Δήμο, οι αρχές της Κοινότητας, ο Δήμος και άλλα Σωματεία και Ιδρύματα αποφάσισαν να αναλάβουν την Ιδιωτική Σχολή η οποία ιδρύθηκε το 1938 με την ονομασία «Εμπορικόν Κολλέγιον Λευκονοίκου».
Το 1940 η Σχολή μετονομάζεται σε «Ανωτέρα Σχολή Λευκονοίκου» και την ευθύνη έχει η κοινότητα. Συγκεκριμένα, την ευθύνη για τη λειτουργία της Σχολής είχε Εφορεία, η οποία ιδρύθηκε το 1939. Η Σχολική Εφορεία, εκλεγόταν από τα ιδρυτικά σωματεία, την Επιτροπή Εκκλησίας Αρχαγγέλου, την Επιτροπή Εκκλησίας του Σωτήρος, το Αναγνωστήριον «Η Ελευθερία», το Θρησκευτικό Σύλλογο, το Γυμναστικό Σύλλογο, το Δημοτικό Συμβούλιο, την Αγροτική Ένωση, τη Συνεργατική Πιστωτική Εταιρεία, το Συνεργατικό Παντοπωλείο και το Ταμιευτήριο Λευκονοίκου.
Κάθε σωματείο όριζε ένα αντιπρόσωπό του για τη γενική συνέλευση και οι αντιπρόσωποι προχωρούσαν στην εκλογή των μελών της Σχολικής Εφορείας. Τα πρώτα μέλη ήταν ο Θεόδουλος Σαββίδης, Πρόεδρος, ο Χρίστος Μιχαλόπουλος, ο Παρασκευάς Σπανός, ο Χρυσόστομος Σούγλης, ο Παναγιώτης Χαραλάμπους, ο Δημήτρης Ιγνατίου, ο Κυριάκος Γρηγορίου, ο Σωκράτης Λυσάνδρου και ο Μιχαήλ Παπακυριακού. Κατά περιόδους, υπηρέτησαν ως πρόεδροι Σχολικής Εφορείας ο Χρίστος Μιχαλόπουλος, ο Λουκάς Γρηγορίου, ο Νικολής Χριστοφή και ο Νίκος Μακρίδης ο οποίος ήταν και ο Πρόεδρος της Σχολικής Εφορείας κατά τη σχολική χρονιά 1973 – 1974.
Η θητεία της Σχολικής Εφορείας ήταν για δύο χρόνια και, εκτός από το διορισμό του προσωπικού που θα στελέχωνε τη Σχολή, είχε την ευθύνη για τον καταρτισμό του προγράμματος αλλά και για την ομαλή λειτουργία της Σχολής γενικότερα. Μέσα από επίσημα έγγραφα της εποχής, διαβάζουμε επιστολή του Προέδρου της Επιτροπείας Ανωτέρας Σχολής Λευκονοίκου, Λουκά Γρηγορίου, προς το Διοικητή Αμμοχώστου, με ημερομηνία 10 Σεπτεμβρίου 1956, ο οποίος ζητά «όπως αποστείλει ειδικόν πρόσωπον, δια να εκτιμήσει την ζημίαν η οποία έγινε εις τα λεμονόδενδρα και άλλα δενδρύλλια της Ανωτέρας Σχολής Λευκονοίκου». Σε άλλη επιστολή, με ημερομηνία 6 Σεπτεμβρίου 1956, ζητά από τον Διοικητή να επαναεξετάσει «την αίτησιν δι’ άδειαν διαμονής εν Κύπρω, των εξ Ελλάδος καθηγητών της Σχολής, οίτινες υπηρέτουν κατά το παρελθόν σχολικόν έτος 1955 – 1956 και επιτρέψει την είσοδον αυτών εις Κύπρον». Με επιστολή με ημερομηνία 10 Ιουλίου 1957, απευθύνεται προς την Αυτού Εξοχότητα τον Κυβερνήτη Κύπρου και ζητά την επανεξέταση «του ζητήματος του κ. Γεωργίου Κυριάκου Χατζηγεωργίου, εξ Ακανθούς, τελειοφοίτου της φιλολογίας, και ει δυνατόν επιτραπή η είσοδος αυτού εις Κύπρον…». Επίσης, με επιστολή η οποία στάληκε από το Γραφείο της Διεύθυνσης Παιδείας στη Λευκωσία, με ημερομηνία 16 Νοεμβρίου 1955, ο Πρόεδρος της Επιτροπείας της Ανωτέρας Σχολής Λευκονοίκου ενημερώνεται ότι η κυβερνητική επιχορήγηση θα διακοπεί λόγω της μαζικής αποχής των μαθητών από τα μαθήματά τους και της συμμετοχής τους σε διαδηλώσεις ενάντια στην κυβέρνηση. Στην επιστολή επιρρίπτονται ευθύνες στην Επιτροπεία η οποία δεν κατάφερε να διαχειριστεί την κατάσταση αποτελεσματικά.
Παρ’ όλα τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, η Σχολή άρχισε σιγά σιγά να επεκτείνει τη λειτουργία της και από τετρατάξια, που ήταν όταν άρχισε τη λειτουργία της το 1940, έγινε πεντατάξια κατά τη σχολική χρονιά 1942 – 1943, με τις τέσσερις τάξεις γυμνασιακές και την Πέμπτη Εμπορική, μέχρι το 1955. Το 1955 – 1956 το σχολείο γίνεται εξατάξιο και το 1958 ως ισότιμο με τα Ελληνικά Γυμνάσια. Με την ανεξαρτησία παίρνει την ονομασία «Ελληνικόν Γυμνάσιον ΛΕυκονοίκου» και αργότερα «Γυμνάσιο Λευκονοίκου».
Τα πρώτα χρόνια, η Σχολή στεγαζόταν σε αίθουσες που παραχώρησε δωρεάν η Εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Στη συνέχεια, μεταφέρθηκε στο κτίριο όπου στεγαζόταν το Δημοτικό Σχολείο προτού μεταφερθεί στο νέο κτίριο στο δρόμο της Ακανθούς. Το κτίριο αυτό βρισκόταν στο Λόφο του Προφήτη Ηλία και κτίστηκε το 1924.
Στο σημείο αυτό, αξίζει να γίνει αναφορά στο μεγάλο ευεργέτη της Σχολής Γεώργιο Μάρκου ΚΑμιντζή και στη συμβολή του στην ανάπτυξη της Ανωτέρας Σχολής Λευκονοίκου.
Ο Γεώργιος Καμιντζής, αν και καταγόταν από το Λευκόνοικο, παντρεύτηκε και εγκαταστάθηκε στην Μόρφου. Σύμφωνα με αφήγηση του ιδίου, το 1943, έκανε μια δωρεά στα εκπαιδευτήρια Μόρφου. Όταν στο Λευκόνοικο έγινε γνωστή η δωρεά, Λευκονοιτζιάτες με επικεφαλής το Χαμπή Σπανό τον επισκέφτηκαν και του είπαν «Ξέχασες το χωριό σου. Στου Μόρφου κάνεις δωρεές και στο Λευκόνοικο που σε γέννησε δεν κάνεις τίποτε» για να πάρουν την απάντηση «Το Λευκόνοικο το αγαπώ πιο πολύ από του Μόρφου». Αποφάσισαν να αγοράσουν από την Αγγλική Κυβέρνηση το κτίριο του παλιού Δημοτικού στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία για να στεγάσουν το Γυμνάσιο. Όταν όμως ο Γεώργιος Καμιντζής προσπάθησε να αγοράσει το κτίριο, η Αγγλική Κυβέρνηση αρνήθηκε. Τότε έκανε δωρεά στη Σχολική Εφορεία Λευκονοίκου το ποσό των £3000, ποσό μεγάλο για την εποχή, η οποία αγόρασε το κτίριο από τη Σχολική Επιτροπή Στοιχειώδους Εκπαίδευσης. Σύμφωνα πάντα με την αφήγηση του Γεώργιου Καμιντζή, έδωσε ακόμη £2000 για τη διαμόρφωση του χώρου, για προσθήκες και επιδιορθώσεις.
Το 1947 θα γίνουν τα εγκαίνια του ιδιόκτητου πλέον κτιρίου της Σχολής και η Σχολή θα μετονομαστεί σε «Καμίντζειο Ανωτέρα Σχολή Λευκονοίκου» προς τιμή του ευεργέτη και δωρητή της. Με την πάροδο του χρόνου και με τον συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των μαθητών, αυξάνονταν και οι στεγαστικές ανάγκες της Σχολής. Το 1962, ο τότε Γυμνασιάρχης Σοφοκλής Σοφοκλέους, μαζί με τον Πρόεδρο της Σχολικής Εφορείας Νικολή Χριστοφή και το Γραμματέα Μάρκο Σπανό, επισκέφτηκαν το Γεώργιο Καμιντζή και του εξήγησαν την ανάγκη να αποκτήσει το Γυμνάσιο αίθουσα τελετών. Υπολογίστηκε ότι η ανέγερση της αίθουσας θα στοίχιζε γύρω στις £10,000. Ο Γεώργιος Καμιντζής προσφέρθηκε να καλύψει τις 7,000 και η Σχολική Εφορεία θα κατέβαλλε τις 3000. Τελικά η δαπάνη για την ανέγερση της αίθουσας, μαζί με τον εξοπλισμό, ανήλθε στις 15,000, από τις οποίες οι 10,000 ήταν δωρεά από το Γεώργιο Καμιντζή. Τα εγκαίνια της μεγαλόπρεπης, όπως περιγράφεται, αίθουσας τελετών τελέστηκαν στις 26 Μαΐου 1968.
Η ίδρυση και λειτουργία της Ανωτέρας Σχολής Λευκονοίκου, αποτελεί ιστορικό σταθμό για το Λευκόνοικο αφού άνοιξε το δρόμο για τη μόρφωση των παιδιών μετά το Δημοτικό Σχολείο και ουσιαστικά συνέβαλε στην κοινωνική και πνευματική ανάπτυξη του Λευκονοίκου. Η προσήλωση και η αφοσίωση του προσωπικού της Σχολής, της Εφορείας αλλά και ολόκληρης της κοινότητας είχε ως αποτέλεσμα το Γυμνάσιο Λευκονοίκου να καταστεί πνευματικό φυτώριο και μορφωτικός φάρος όχι μόνο της κωμόπολής μας αλλά και της γύρω περιοχής. Οι απόφοιτοι του Γυμνασίου Λευκονοίκου θα στελεχώσουν την κυπριακή κοινωνία και θα συμβάλουν στην ανάπτυξη και ευημερία του τόπου προβάλλοντας πάντοτε τις αξίες και τα ιδανικά τα οποία τους έχουν μεταλαμπαδεύσει οι καθηγητές τους.
Δυστυχώς, η λειτουργία του Γυμνασίου Λευκονοίκου διακόπηκε λόγω της Τουρκικής Εισβολής το καλοκαίρι του 1974. Παρ’ όλα αυτά, οι Λευκονοιτζιάτες, ακολουθώντας την παράδοση, συνεχίζουν να διαπρέπουν και να διακρίνονται. Ζωντανό παράδειγμα οι άριστοι μαθητές μας και οι φοιτητές μας οι οποίοι βρίσκονται απόψε μαζί μας.
Στο σημείο αυτό, να μου επιτρέψετε να τους απευθύνω λίγα λόγια. Κατ΄ αρχή, τα συγχαρητήρια μου και εύχομαι κάθε επιτυχία στις σπουδές και στη ζωή σας. Δεν θα προσπαθήσω να σας πείσω για τη σημασία της μόρφωσης και της παιδείας στον άνθρωπο. Άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια στο σχολείο, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές σας, σας έχουν μιλήσει και αναλύσει τα οφέλη αμέτρητες φορές. Εξάλλου, η παρουσία σας απόψε εδώ αποτελεί απόδειξη ότι εσείς οι ίδιοι έχετε επενδύσει στη μόρφωση. Στο δρόμο σας προς την Ιθάκη, να προσπαθήσετε να αποκτήσετε όσο το δυνατό περισσότερες γνώσεις και εμπειρίες, με ανοικτό πνεύμα να γνωρίσετε όσο το δυνατό περισσότερους ανθρώπους, νέους τόπους, διαφορετικούς τρόπους ζωής και σκέψης. Φυσικά, πάντα στο μυαλό σας θα πρέπει να έχετε την Ιθάκη αφού η Ιθάκη είναι ο προορισμός σας. Στην πορεία, ακόμη και αν συναντήσετε προβλήματα και δυσκολίες, θα μπορέσετε να τα αντιμετωπίσετε αν η σκέψη σας παραμένει καθαρή και δυνατή, «αν μέν’ η σκέψις σας υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα σας… αγγίζει». Και όταν φτάσετε στην Ιθάκη, στην προσωπική σας Ιθάκη, τότε θα συνειδητοποιήσετε ότι «έτσι σοφοί που γίνατε, με τόση πείρα, ήδη θα το κατάλαβατε οι Ιθάκες τι σημαίνουν».
«Η Ιθάκη, σ’ έδωσε το ωραίο ταξίδι».
