Αντιπροσωπία της Επιτροπής Κατεχόμενων Δήμων βρισκόμαστε για συναντήσεις με αξιωματούχους στην Πράγα της Τσεχίας, η οποία αυτό το εξάμηνο προεδρεύει της ΕΕ.
Σήμερα, στις 3μ.μ., είχαμε ακόμη μία πολύ καρποφόρα συνάντηση στο Υπουργείο Εσωτερικών της Τσεχίας με τον Διευθυντή και τον Υφυπουργό για την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Μαζί μας, και τους ευγνωμονούμε, ήταν ο Πρέσβης μας στη Τσεχία, κ. Αντώνης Θεοχάρους, όπως και ο μεταφραστής μας, δημοσιογράφος κ. Στάθης Αμουτζάς από τον Ίασμο της Δυτ. Θράκης.
Μέσα σε πολύ φιλική ατμόσφαιρα, αφού μας παρουσίασαν τη δομή, τις αρμοδιότητες και τη λειτουργία του Υπουργείου τους, συνεχίσαμε κι εμείς, πρώτα ο Πρόεδρός μας, Δρ Πέτρος Καρεκλάς, και μετά η Δήμαρχος Ακανθούς, κ. Ελένη Χατζημιχαήλ, και η υποφαινομένη, παρουσιάζοντάς τους το πρόβλημά μας και ζητώντας την ευρωπαική αλληλεγγύη σε διάφορα ζητήματα, όπως η καταπάτηση των ανθρώπινών μας δικαιωμάτων, το θέμα των αγνοουμένων μας, το θέμα της καταστροφής της πολιτιστικής μας κληρονομιάς κ.ά. Ιδιαίτερη έμφαση δώσαμε στο φλέγον θέμα της Αμμοχώστου μας. Τους θυμίσαμε εμφαντικά ότι η Τουρκία εισέβαλε στο νησί μας και κατέλαβε τον γενέθλιο τόπο μας, 48 χρόνια πριν από την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, κι όμως η ευρωπαική οικογένεια δεν την καταδίκασε ακόμη.
Γιατί δύο μέτρα και δύο σταθμά;
Προσωπικά, τους διηγήθηκα τον τρόπο που φύγαμε από τα σπίτια μας, τους τόνισα τον πόνο του πρόσφυγα που έχασε το σπίτι του, την εκκλησία, το σχολείο, το κοιμητήριό του, τους τάφους των προγόνων του, τη γειτονιά του. Έχοντας μαζί μου τη διαφωτιστική μπροσούρα για το Λευκόνοικο, τους την πρόσφερα και τους έδειξα την καταστροφή των εκκλησιών και τη βεβήλωση του κοιμητηρίου μας, ενώ η Δήμαρχος Ακανθούς τούς έδειξε τον Χρυσοσώτηρά τους που τον μετέτρεψαν σε τζαμί.
Τους μίλησα, επίσης, για τα παλληκάρια μας, για τους συμμαθητές μου που χάθηκαν στον Πενταδάκτυλο, και τον καθηγητή μας, μ. Σωτήρη Μιχαήλ, που έμεινε μαζί τους, πιστός στο καβαφικό χρέος.
Δεν παραλείψαμε να τους θυμίσουμε, κυρίως ο Πρόεδρός μας, Δήμαρχος Κυθρέας, ότι ο κόσμος μας υποφέρει τόσα χρόνια μακριά από τη γη του, ότι πεθαίνουν ένας- ένας οι πρόσφυγες χωρίς να δουν το “νόστιμον ήμαρ”, ότι στόχος μας είναι η επιστροφή εκεί που αντικρίσαμε το φως του ήλιου.
Οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι η ανταπόκρισή τους ήταν πολύ θετική.
