Επικήδειος Κίκας Θωμά (Κέτση)-Χατζησάββα

Τελευταίως, συνηθίσαμε να αποχαιρετούμε ανθρώπους μας σε κάπως μεγάλη ηλικία, πλήρεις ημερών, άνω των 90 ετών. Μας θλίβει πιο πολύ, όμως, ο αποχωρισμός με ανθρώπους πιο μικρής ηλικίας, όπως η Κίκα, μια κοπέλα καλότατη, νοικοκυρά, προκομμένη, καθαρή, εργατική, άξια λευκονοικιάτισσα, γνήσια μεσαρίτισσα.

Μια γυναίκα που στάθηκε βράχος για τα παιδιά της, όταν έμειναν ορφανά, τα στήριξε, τα παραμύθισε, ήταν μάνα και πατέρας μαζί, ήταν η φίλη τους. Πάντα πρόσχαρη, καλόκαρδη, καλοσυνάτη.

Τη θυμάμαι στο Λευκόνοικο την Κίκα. Ήταν μια όμορφη κοπέλα. Κόρη του Αντρέα Θωμά, του Κέτση, όπως τον λέγανε. Μητέρα της ήταν η Φουντζού, Φλωρεντία, αδελφή του μ. Σάββα Ρήγα, του πατέρα του αγαπημένου μας καθηγητή, πατρός Κυριάκου Ρήγα, και της Κούλας μας. Ακόμη, αδελφός της ήταν ο Χαμπής Ρήγας, ο πατέρας της Τασούλας Ρήγα-Καραγιάννη.

Η Κίκα είχε άλλα τρία αδέλφια: τον μ. Κύπρο, τον μ. Ζαχαρή, που έφυγε πριν από λίγους μήνες, και τον Κωστή.

Η Κίκα έμαθε ράψιμο, το οποίο της χρησίμευσε στην προσφυγιά μας, όταν αναγκάστηκε να δουλέψει. Ήταν μαθήτρια της θείας Σοφίας Χούτρη, μητέρας του Γλαύκου και του Φοίβου, εξαιρετικής μοδίστρας. Παντρεύτηκε τον μ. Μηνά Χατζημηνά, από το Κάτω Βαρώσι, και ζούσαν στο Λευκόνοικο. Απέκτησαν τρία παιδιά, τη Μαρία, τη Φλώρα και τον Ανδρέα.

Με την προσφυγιά, με δύο παιδιά, και τον Μηνά να έχει χάσει το φορτηγό του, βγήκαν κι οι δύο στη βιοπάλη. Πρώτα δούλεψε με την ξαδέλφη της, την Κούλα Ρήγα-Πική, μετά στα καταστήματα Ζαπάτα και Jet. Πρώτη της προτεραιότητα ήταν τα παιδιά της, τα οποία από το 2001 που πέθανε ο Μηνάς της στα 51 του χρόνια, από όγκο στον εγκέφαλο, είχαν μόνο στήριγμά τους τη μητέρα τους.

Η Κίκα ευτύχησε να δει τα παιδιά της αποκατεστημένα. Απέκτησε πέντε εγγόνια. Όμως, σκληρή μοίρα τη κτύπησε πριν από τρία περίπου χρόνια. Πάλεψε παλληκαρίσια, μέχρι τις τελευταίες ημέρες.

Ο άντρας της πέθανε στις 12 Ιαν. του 2001. Έλεγε ότι θα πεθάνει την ίδια μέρα με τον άντρα της. Πέθανε στις 13 Ιαν. του 2024.

Θα ήθελα να απευθυνθώ στα παιδιά της, τη Μαρία, τη Φλώρα και τον Αντρέα, τους γαμπρούς και τη νύφη της, όπως και στα εγγόνια της, και να τους πω να είναι περήφανοι για τη μητέρα και τη γιαγιά τους. Να τη μακαρίζουν, γιατί τώρα ενώθηκε η ψυχή της με τον αγαπημένο της. Το ξέρω ότι ο πόνος είναι αβάστακτος…Ο χρόνος θα απαλύνει την οδύνη τους. Να είναι σίγουροι ότι η μανούλα τους βρίσκεται σε παραδεισένιους τόπους. Αυτός είναι ή πρέπει να είναι ο σκοπός όλων των θνητών. Να σώσουμε την ψυχή μας.

Αγαπημένη μας Κίκα,

Καλοτάξιδη να είναι η πορεία σου προς το Φως.

Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον.

Τώρα η ψυχή σου πετά λεύτερη πάνω από το Λευκόνοικό μας, βλέπει το σπίτι της, τη γειτονιά της…

Καλό παράδεισο.

Πρέσβευε και υπέρ ημών.

Αιωνία η μνήμη σου!