“Τα συγχαρητήριά μου στο Σωματείο μας στη Λάρνακα, τον Πρόεδρό του, κ. Νίκο Αθανασίου, και τα μέλη, όπως και στους φίλους μας της Ένωσης Λευκονοικιατών Αγγλίας, ιδιαιτέρως τον Πρόεδρο, κ. Κυριάκο Μ. Παττίχη, και τους θείους του, Τζιώρτζιη, μ.Οδυσσέα και μ.Μιχαλάκη Καραγιώργη, αλλά και τους άλλους συνδημότες μας στη μ. Βρετανία, που από χρόνια έστειλαν χρήματα για αυτό τον σκοπό.
Την προτομή του Βασίλη Μιχαηλίδη μάς τη χάρισε ο μ. Φώτος Φωτιάδης, μέσω του Ιδρύματός του. Θυμάμαι ένα βράδυ που μου τηλεφώνησε για να μου αναγγείλει τη δωρεά του στον Δήμο Λευκονοίκου, μια κωμόπολη που αγαπούσε, αφού δίδαξε στην Ανωτέρα Σχολή Λευκονοίκου, όταν στεγαζόταν στο πατρικό μου σπίτι. Εξάλλου, ήταν Μεσαρίτης, καταγόταν από την Αγκαστίνα.
Κυρίως, όμως, τα συγχαρητήρια ανήκουν στον πολυαγαπημένο συνδημότη μας, κ. Σωτήρη Πίττα, έγκριτο Νομικό, ο οποίος χρηματοδότησε το Μνημείο για τους ήρωές μας και όλη τη διαμόρφωση του χώρου έξω από το Οίκημα του Προσφυγικού Σωματείου “Το Λευκόνοικο”.
Έμπρακτα τιμά τους ήρωές μας και τη θυσία τους. Και όσο υπάρχουν άνθρωποι που τιμούν τους ήρωές μας, ο Ελληνισμός θα μεγαλουργεί, παρά τις Συμπληγάδες, τους Κύκλωπες και τις Σειρήνες που βρίσκονται στο διάβα μας.
Επίσης, ο καλός μας φίλος, εκπαιδευτικός, κ. Ανδρέας Πιττάκαρας, πρόσφερε ένα ποσό για τον εξωραϊσμό του χώρου με λουλούδια.
Πρέπει, όμως, να ευχαριστήσουμε από καρδιάς και τον Γλύπτη, κ. Φίλιππο Γιαπάνη, για το εξαιρετικό έργο του, που θα μείνει “κτήμα ες αεί” για τις επερχόμενες γενεές που θα είναι περήφανες για την καταγωγή τους από το Λευκόνοικό μας.
Είμαι πολύ συγκινημένη και ταυτόχρονα πολύ περήφανη, γιατί, και με αυτό το έργο, γράφουμε την Ιστορία του Λευκονοίκου μας στην προσφυγιά. Αυτός είναι ο πρώτιστος στόχος μας.
Γιατί, όπως έγραψες κι εσύ, Soteris Pittas μου, το Λευκόνοικο είναι στην καρδιά μας!”
«Soteris Pittas, σε ευγνωμονούμε. Αυτό το έργο που μάς πρόσφερες, είναι έργο ζωής. Ξεκίνησε από μια ανάρτησή μου στα κοινωνικά δίκτυα, στις 20 Ιουλίου του 2016, πριν να εκλεγώ Δήμαρχος, όταν αργά το βράδυ, ξημερώματα, θυμήθηκα τα παιδιά του Λευκονοίκου μας που δεν είχαν βρεθεί ακόμη, τον Κλείτο Κλείτου και τον Πανίκκο Μιχαήλ, που ήταν συμμαθητής μου. Έβαλα ένα κερί αναμμένο και ευχήθηκα να τους βρούμε και αυτούς για να τους θάψουμε όπως τους πρέπει. Μια παρατήρηση της αδελφής του Πανίκκου από την Αυστραλία, της Μαρίας Μηνά, ότι δεν τους θυμάται κανείς, σου έδωσε το έναυσμα, πιστεύω, να σκεφτείς να χρηματοδοτήσεις αυτό το μνημείο στη μνήμη των αγαπημένων σου γονέων.¨Ήταν γείτονάς σου ο Πανίκκος και ευαισθητοποιήθηκες πολύ. Στο μεταξύ, βρέθηκε ευτυχώς ο Κλείτος μας, αλλά τον Πανίκκο τον περιμένουμε ακόμη. Εύχομαι μαζί με τα εγκαίνια του μνημείου να θάψουμε και τον Πανίκκο μας.
Η αλήθεια είναι ότι εμένα από τότε μού άφησες να νοηθεί ότι θα μου κάνεις ένα δώρο για τη Δημαρχία μου. Ήσουν τόσο σίγουρος. Να που το όραμα έγινε πραγματικότητα! Άξιος! Η Παναγιά να σκέπει όλη την οικογένειά σας, τη αγαπημένη σου σύζυγο, Κωνσταντία, και τα παιδιά σας. Αιωνία η μνήμη των εκλεκτών γονέων σας».
