Άρης Παναγίδης
14 Μαρτίου 2021
Ο καθείς και τα όπλα του. Μια απαλάμη φως μέσα από το ανοικτό πουκάμισο και δυο μικρές-μικρές πέτρες στις χούφτες του. Και οι άλλοι λάβανε την απόφαση να βγούν έξω με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει, μια πήχυ φωτιά κάτω από τα σίδερα με τις μαύρες κάννες.
Νίκος Θωμάς
14 Μαρτίου 2021
Συνέβησαν και αυτά κάποτε στην Κύπρο.
Ένα παιδάκι εφτά μόλις χρόνων μαθητής της δευτέρας τάξης του δημοτικού. Έπαιρνε μικρές πέτρες στο μικρό του χεράκι, τις πετούσε και φώναζε «Ένωση, Ένωση!». Κι όμως, ο Άγγλος στρατιώτης δεν δίστασε, σήκωσε το όπλο και σημάδεψε κατευθείαν στο κεφάλι. Η σφαίρα πέτυχε το παιδάκι στο πρόσωπο, στο μάτι.
Το ημερολόγιο έδειχνε 14 Μαρτίου 1956 και το όνομα αυτού Δημητριάδης Δημητράκης εκ Λάρνακος ετών επτά .Ο μικρός ήρωας της Κύπρου.
Οι Βρετανοί, προκειμένου να αποφύγουν νέες διαδηλώσεις, προσπάθησαν να θάψουν τον μικρό ήρωα τη νύχτα. Ο ιερέας αρνήθηκε, λέγοντας πως δεν γίνεται ταφή μετά τη Δύση του Ηλίου. Έτσι, απευθύνονται στον νεκροθάφτη κι εκείνος φέρνει ως πρόσχημα ότι δεν έχει άνθρωπο να σκάψει τον τάφο.
Κι εκείνοι επίμονοι έφεραν τον πρώτο άνθρωπο που βρήκαν έναν ταλαίπωρο που έτρεμε από το κρύο της νύχτας.
Η τραγικότητα ήταν συνταραχτική. Ο άνθρωπος που άρπαξαν βίαια και τον έφεραν να σκάψει τον τάφο, ήταν ο πατέρας του Δημητράκη.
