Επικήδειος στον Χάρη Βελούση από το Λευκόνοικο

Επικήδειος στον Χάρη Βελούση από το Λευκόνοικο

Πέμπτη, 8 Ιουλίου 2021

Κηφισιά

Μας συγκλόνισε η είδηση του θανάτου σου. Αναμέναμε το θαύμα. Ίσως γιατί δεν θέλαμε να δούμε κατάματα την αλήθεια. Ίσως, γιατί οι άνθρωποι πάντα προτιμούμε ο θάνατος να προσπεράσει εμάς και τους δικούς μας.

Ο άνθρωπος, μας θυμίζει ο Γιώργος Σεφέρης,

«σαν έρθει ο θέρος

προτιμά να σφυρίξουν τα δρεπάνια στ’ άλλο χωράφι».

Ίσως, γιατί για μας, τους φίλους και τους δικούς σου, ήσουν ο άνθρωπος έξω καρδιά, η προσωποποίηση της χαράς της ζωής, ήσουν η ίδια η χαρά της ζωής! Αγαπούσες τη ζωή και τους ανθρώπους, θυσιαζόσουν για τους φίλους και τους δικούς σου. Σκοπός της ζωής σου ήταν να υπηρετείς τους γύρω σου. Να είναι οι άλλοι ευτυχισμένοι. Ενσάρκωνες τον ετεροκεντρισμό της αγάπης, όπου ο έτερος, ο άλλος, ο πλησίον, ήταν για σένα πιο σημαντικός από τον εαυτό σου. Θυσιαζόσουν για τους γύρω σου. Συγχωρούσες τα ανθρώπινα λάθη. Έδινες άφεση αμαρτιών… Πόσο χριστιανική ήταν η κοσμοθεωρία σου! Η αγάπη, η καλοσύνη, η αυθυπέρβαση, το ολοκληρωτικό δόσιμο… Απλόχερα έδινες τα πάντα. Υλικά αγαθά και συναισθήματα. Ήσουν σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής σου χουβαρντάς, λεβέντης, αξιολάτρευτος!

Ήθελες τόσο πολύ να ζήσεις! Έκανες τόσα σχέδια. Φευ, η αρρώστεια αυτή δεν σου άφησε περιθώρια. Πάλεψες παλληκαρίσια, αλλά σε νίκησε. Δεν τα κατάφερες. Ήταν άνιση πάλη. Δίπλα σου άγγελοι στη γη, η γυναίκα σου η Λίνα, τα παιδιά σου που λάτρευες, ο Ανδρέας και ο Πέτρος σου, η μονάκριβη αδελφή σου η Άννα, με την οποία ήσασταν τόσο συνδεδεμένοι!

Ο Χάρης γεννήθηκε στις 6 Φεβρουαρίου του 1950 στην κωμόπολη του Λευκονοίκου μας. Γονείς του ο Ανδρέας Βελούσης, γιος του Χαμπή(Χαράλαμπου) και της Άννας, και η Ελένη Κόκκινου, του Πέτρου και της Παναγιώτας. Πλούσιος γεωργός ο Ανδρέας, μεγάλωσαν με την καλή του Ελένη τα παιδιά τους, τον Χάρη, την Άννα και τον Πέτρο, με άνεση, ηθικές αρχές και πολλή αγάπη. Μετά την αποφοίτησή του από το Γυμνάσιο Λευκονοίκου και τη στρατιωτική του θητεία, ο Χάρης φοίτησε στην Οδοντιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και άνοιξε το δικό του οδοντιατρείο στην Ελευσίνα, όπου με τις επιστημονικές του γνώσεις, τις ικανότητες, τον καλό του τρόπο, τον πρόσχαρο χαρακτήρα του, την ευγένεια και την αρχοντιά της ψυχής του, μεγαλούργησε. Δεν πρόφταινε τον κόσμο που τον λάτρευε. Δούλευε πάρα πολύ. Ήταν ένας πολύ επιτυχημένος οδοντίατρος.

Η μεγαλύτερη ευτυχία της ζωής του ήταν η οικογένειά του, η σύζυγός του Λίνα και τα αγόρια του, ο Αντρέας και ο Πέτρος, στον οποίο έδωσε το όνομα του ήρωα αδελφού του, που πολέμησε παλληκαρίσια στον Πενταδάκτυλο και άφησε εκεί τα άγια κόκκαλά του. Ήταν ο αγνοούμενος γιος του Αντρέα και της Ελένης, ο μεγάλος πόνος και η άφατη οδύνη τους. Ο Αντρέας πέθανε με τον καημό του αγνοούμενου γιου του. Η Ελένη, όταν βρέθηκαν τα καθαγιασμένα οστά του δεκαεννιάχρονου Πέτρου, ήταν κατάκοιτη στο κρεβάτι και δεν μπορούσε να αντιληφθεί…

Ζούσε στην Αθήνα ο Χάρης, αλλά η ψυχή του ήταν συνεχώς και αενάως στο Λευκόνοικο και την Κύπρο. Στις επισκέψεις του στο νησί, πάντα θα βρισκόταν με τους αγαπημένους του συγγενείς και φίλους. Μετά την αφυπηρέτησή του, οι επισκέψεις έγιναν πιο συχνές. Το δέσιμο με τους συγγενείς του ήταν πολύ σφικτό. Με τους θείους του, τον Παούσιη, τον Πάμπο, τον Σιάλο και τον Όφφισερ, όπως και με τη θεία του τη Νίνα, τα ξαδέλφια του Πανίκκο και Γιαννάκη, τη Γιούλα και τον Χριστόδουλο, αλλά και τον Πέτρο και τον Μιχάλη, που τον είχαν πρότυπο και μέντορα στη ζωή τους, γι’ αυτό και τον ακολούθησαν στην Οδοντιατρική.

Ξεχωριστή, όμως, θέση στην καρδιά του είχαν και οι φίλοι του, οι συμμαθητές του, οι αγαπημένοι του. Ο Χριστάκης, ο Κόκος, ο Τάσος, ο Γιαννάκης! Πώς να ξεχάσουμε τις συνάξεις μας, όταν ερχόταν ο Χάρης! Τα γέλια, τις χαρές, τα αστεία, τις ιστορίες του Λευκονοίκου που θυμόταν, τα ευτράπελα, τα παρατσούκλια των ανθρώπων… Κι όλα αυτά με πολλή αγάπη και πολλή περηφάνια. Μα και πόνο και νοσταλγία για τον χαμένο μας παράδεισο.

Σταθμός στη ζωή του Χάρη μας, όπως και της Άννας και των γιων του, του Ανδρέα και του Πέτρου, ήταν η μέρα που θάψαμε τον Πέτρο. Ήταν 17 Ιανουαρίου του 2015. Αναπαύτηκε η ψυχή τους. Ο Χάρης, μάλιστα, μαζί με την Άννα, μετά την κηδεία και την παρηγοριά, μας παρέθεσαν γεύμα στη μνήμη του αδελφού τους.

Θυμάμαι τον Χάρη το 1996, αρχές Ιουνίου. Εμείς με τον Αριστείδη είχαμε έρθει από τη Μήλο στον Τηρό στην Ανατολική Πελοπόννησο, κοντά στο Λεωνίδειο. Είχα να τον δω από το 1973. Καθόμασταν σε μια ταβέρνα, όταν μπήκε μέσα. Αμέσως, τον κατάλαβα. Πήγαμε κοντά του και τον ρώτησα αν είναι από την Κύπρο. «Είσαι ο Χαράκης», του είπα. Τι χαρά κάναμε! Λίγο πιο κάτω, απέκτησε το εξοχικό του στο Λεωνίδειο, όπου περνούσε πολύ χρόνο κοντά στη θάλασσα που τόσο αγαπούσε. Δεν ήταν, βέβαια, η Αγία Μαρίνα μας, η θάλασσα των παιδικών και εφηβικών του χρόνων, στην οποία πήγαιναν με το λαντ ρόβερ του πατέρα του.

Τα τελευταία χρόνια βρισκόμασταν συνεχώς. Με την παρέα μας. Με το προσκύνημά μας στο Λευκόνοικό μας, στις εκκλησίες, το κοιμητήριο, τα σπίτια μας. Στο σπίτι του παππού του του Κόκκινου, στο οποίο ζει μια καλή οικογένεια με την οποία διατηρούν όλοι μια πολύ καλή σχέση. Τελευταία φορά που ήρθε ήταν τον Οκτώβριο του 2019. Κι ύστερα άρχισε ο Γολγοθάς του.

Στους αγαπημένους του Λίνα, Άνδρέα, Πέτρο, Άννα, τα ξαδέλφια και τους φίλους του εύχομαι να τους παρηγορήσει ο Θεός. Η απώλεια είναι μεγάλη. Το κενό που αφήνει δυσαναπλήρωτο. Δεν πρόλαβε να χαρεί το εγγονάκι του. Μόνο ο χρόνος που είναι γιατρός θα τους απαλύνει τον πόνο.

Αγαπημένε μας Χάρη, ή καλύτερα Χαράκη, όπως σε ξέραμε στο Λευκόνοικό μας,

Καλό ταξίδι στον κόσμο τον αληθινό.

Κίνησες για την αιωνιότητα.

Κίνησες για το φως το αληθινό.

Φαντάζομαι τη χαρά του συναπαντήματος με τον Πέτρο και τους γονείς σου.

Τους παππούδες, τις γιαγιάδες, τους θείους και τις θείες σου.

Θα έχουν γιορτή εκεί πάνω.

Θα συνεχίσετε τα αστεία και τις ιστορίες σας.

Είμαι σίγουρη ότι με τη δοκιμασία της ασθένειάς σου εξαγνίστηκες.

Ο καλός Θεός μας θα σου έχει μια θέση στον παράδεισο!

Αιωνία η μνήμη σου!

Αφήνεις μνήμη αγαθή!

Καλό παράδεισο!

Θα μας λείψεις!

Η αγάπη μας σε συντροφεύει στο ταξίδι σου.

Μέμνησο και υπέρ ημών!

Καλή αντάμωση!