Από Aftodioikisi.com.cy
Σχεδόν φτάσαμε τον μισό αιώνα. 50 χρόνια μακριά από τον τόπο μας. Από εκεί που πρωταντικρίσαμε το φως του ήλιου. Εκεί, που όπως διάβασα κάποτε και με συγκίνησε, το φως είναι πιο λαμπερό. Από την ανατολική ακροθαλασσιά! Από τον Απόστολο Αντρέα μας, το πιο ανατολικό κομμάτι του νησιού μας.
Αφού έκτισαν όλη τη βόρεια ακτογραμμή, έκαναν μεγαλούπολη με πύργους τη Χάραυτη του γειτονικού μας Τρικώμου, οι επήλυδες που ήρθαν και διαγούμισαν τα «πικρολέμονα του ιδρώτα» των προγόνων μας, τώρα άρχισαν να κτίζουν και στα νοτιανατολικά της κωμόπολής μας, πίσω από το κοιμητήριό μας, όπου αυτοί οι πρόγονοι αναπαύονται.
Από πολύ καιρό το ψυχανεμιζόμαστε. Ακούγονταν φήμες…Τελευταίως, είχαν αναρτήσει και πινακίδες και διαφήμιζαν ότι θα κτίσουν 800 διαμερίσματα σε 80 στρέμματα γης, 15 λεπτά από τη θάλασσα! Κι έγινε το κακό. Άρχισαν το κτίσιμο!
Κατακαημένη γη της Μεσαορίας! Γη της Μεσαρκάς, που άμα γιωρκήσεις, τρων μανάες τζαι παιθκιά! Αντί να γεμίζεις από σιτάρι, θα σε τσιμεντώσουν…Και μαζί είναι σαν να τσιμεντώνουν και την ψυχή μας. Γιατί η Μεσαρκά είναι η ψυχή μας. Είναι η μάνα-τροφός μας. Την αγαπάμε και την πονάμε! Είμαστε τα παιδιά της.
Οι Μεσαρίτες! Περήφανοι αφέντες της γης μας. Για τούτο και ελεύθεροι. Οι γεωργοί μας είχαν πάνωθέ τους μόνο τον Θεό. Δεν είχαν αφεντικά. Από τον Θεό εξαρτιόταν η ζήση τους, τον Θεό παρακαλούσαν να βρέξει για να γιωρκήσουν τα χωράφια τους, να μεγαλώσουν τα σιτάρια τους κυρίως, αλλά και τα κριθάρια. Για τούτο, σε κακοχρονιές, έκαναν δεήσεις και έδεναν τα ξωκκλήσια με άσπρο νήμα που μάζευαν από όλα τα σπίτια, για να μας λυπηθεί ο Θεός, να βρέξει και να αναστηθεί ο κάμπος!
Ακόμη και σήμερα, χαιρόμαστε, όταν βρέχει στο Λευκόνοικο, γιατί ποτίζεται και ξεδιψά η γη μας. Αναζωογονείται. Πανηγυρίζει. Με θυμούνται οι μαθητές και οι μαθήτριές μου, όλα τα χρόνια να κοιτάζω κατά τον βορρά και να χαίρομαι άμα έβρεχε προς την κωμόπολή μου!
Δυστυχώς, όμως, στην απεραντοσύνη του κάμπου μας, που το μάτι φτάνει ως την άκρη του ορίζοντα, δεν καλλιεργούνται όλες οι εκτάσεις. Δεν υπάρχουν άνθρωποι ζυμωμένοι με τη γη. Δεν ξέρουν πώς να κανακέψουν αυτή την σιταρομάνα γη. Πώς να κρατήσουν την υγρασία κάτω από την επιφάνεια της γης.
Στο Λευκόνοικο, όπως και στα πλείστα χωριά της Μεσαορίας, τα σπίτια ήταν το ένα δίπλα στο άλλο, για να μη χάνεται γη καλλιεργήσιμη. Έπρεπε να αξιοποιούν κάθε κομμάτι γης. Για να γεμίζουν τα σπίτια, οι αποθήκες, οι αυλάδες από σιτάρι.
Αυτοί οι ξένοι, οι συμφεροντολόγοι, οι καταπατητές, οι κερδοσκόποι, πού να καταλάβουν από την ψυχή της γης μας; Πώς να την ακούσουν, να την αφουγκραστούν; Έγνοια τους να κλέψουν, να εκμεταλλευτούν, να ασελγήσουν πάνω στο σώμα της. Τι τους νοιάζει αν αυτά τα χώματα ανήκουν σε μας; Αυτή είναι η ευκαιρία που τα διεθνή κοράκια περίμεναν για να ορμήσουν να κατασπαράξουν τις σάρκες της Μεσαορίας μας.
80 σκάλες γης! Πονά τούτη η γη! Φωνάζει για ελευθερία. Ασφυκτιά κάτω από το τόσο τσιμέντο…
Πού να πάμε να διαμαρτυρηθούμε, όταν τα μεγαλύτερα αρπακτικά είναι γείτονες, ευρωπαίοι;
Ακούει κανείς;
Σαν να ακούω τον Σεφέρη: «Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει τον βραχνά των άλλων».
