Επικήδειος στον καθηγητή μας Αντώνη Πατσιά
Παρασκευή, 30 Ιουνίου 2017, ώρα 6μ.μ.
Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
Στον Επιτάφιό του ο Περικλής, όπως μας τον διασώζει ο Θουκυδίδης γράφει στην αρχή του λόγου του ότι
« ἀνδρῶν ἀγαθῶν ἔργῳ γενομένων ἔργῳ καὶ δηλοῦσθαι τὰς τιμάς», δηλαδή
«οἱ τιμὲς ποὺ ἀπονέμονται σὲ ἄνδρες, οἱ ὁποῖοι ἀναδείχθηκαν γενναῖοι με τὰ ἔργα τους, νὰ ἐκδηλώνονται καὶ αὐτὲς μὲ ἔργα μόνο».
Ένας αγαθός άνδρας, με την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, υπήρξε στη ζωή του ο λατρεμένος μας καθηγητής στο Γυμνάσιο Λευκονοίκου Αντώνης Πατσιάς. Γενναίος, αξιολάτρευτος, ευγενής. Ένας ευπατρίδης των σχολείων, μια μορφή εμβληματική για το Γυμνάσιό μας που άφησε τη σφραγίδα του σε όλους τους μαθητές και τις μαθήτριες, άσχετα αν δεν μας έκανε μάθημα. Πάντως εμείς του κλασικού τμήματος ζηλεύαμε τα παιδιά του Εμπορικού που τον είχαν καθηγητή τους.
Ο Αντώνης Πατσιάς γεννήθηκε στην Άχνα στις 26 Μαΐου του 1934, και αποφοιτώντας από το Παγκύπριο Λύκειο της Λάρνακας, ένα εξαίρετο σχολείο του οποίου οι μαθητές διακρίθηκαν στον οικονομικό τομέα, συνέχισε τις σπουδές του στην Ανωτάτη Εμπορική Σχολή, την ΑΣΟΕΕ. Μαζί του στα χρόνια των σπουδών του και η αγαπημένη του Αθανασία, η καλλονή, η μούσα του, ο άνθρωπός του, που τον στήριξε ως το τέλος.
Επιστρέφοντας στην Κύπρο από τις σπουδές του ο Αντώνης Πατσιάς διορίστηκε για τρία χρόνια στο Θέκλειο Κολλέγιο στη Λεμεσό, και ύστερα η Θεία Πρόνοια μάς τον έστειλε στο Γυμνάσιο Λευκονοίκου, όπου δίδαξε για δέκα χρόνια , μέχρι τη μέρα του ξεριζωμού μας. Από τότε δήλωνε Λευκονοικιάτης. Αγάπησε το Λευκόνοικο όσο λίγοι. Μα και το Λευκόνοικο τού το ανταπέδωσε. Τον τιμούσε όλα τα χρόνια και τον τιμά και τον αγαπά ως σήμερα, και μέχρι που θα υπάρχουν μαθητές που θα τον θυμούνται.
Μαθητές του, περήφανοι γι’ αυτόν και ευγνωμονώντας τον, δηλώνουν ότι είχαν μάθει από τον Αντώνη Πατσιά τόσα πολλά Οικονομικά και Λογιστική, που σχεδόν μόνο στο τέταρτο έτος των σπουδών τους στην ΑΣΟΕΕ χρειάστηκε να διαβάσουν. Καθηγητής σεμνός, σοβαρός και μετρημένος, πλήρως καταρτισμένος στο αντικείμενό του, εργατικότατος, μεθοδικός, που συνδύαζε την παιδαγωγική αυστηρότητα με την παιδαγωγική χάρη. Πάντα προσιτός στους μαθητές και τις μαθήτριές του, οι οποίες πάντα του είχαν μια ιδιαίτερη αδυναμία.
Εξάλλου, ήταν και ένας λεβέντης, όπως τον χαρακτήρισε η μαθήτριά του και αργότερα συνάδελφός του Μάρω Εξηντάρη Μήτσα. Πάντα πρόσχαρος, προσηνής, χαμογελαστός, καλοσυνάτος, με ήθος και αξιοπρέπεια, πράος και μειλίχιος, ευπρεπής, ευειδής, ευρυμαθής, ευσταλής. Ένας άνθρωπος πνευματικά καλλιεργημένος, ένας Homo Universalis. Όσα και να πούμε για τον Αντώνη Πατσιά είναι λίγα. Ένας υπέροχος άνθρωπος, αξιαγάπητος, ΚΥΡΙΟΣ με κεφαλαία γράμματα. Ένα πρότυπο εκπαιδευτικού και ανθρώπου για μας, που νιώθουμε τόσο ευλογημένοι που τον συναντήσαμε στο διάβα μας.
Προσωπικά, κατάλαβα πόσο αγαπά το Λευκόνοικο, όταν μπήκα σε μια τάξη, νεαρή καθηγήτρια στη Λάρνακα, και ένα όμορφο παιδάκι της Πρώτης Γυμνασίου, που αμέσως το κατάλαβα ότι ήταν ο Παναγιώτης του, στην ερώτηση από πού είναι, απάντησε, χωρίς δισταγμό, «Από το Λευκόνοικο». Πάντα με συγκινούσε η αγάπη του για τον γιο του. Τον Πάνο του. Με την κ. Αθανασία τον μεγάλωσαν με αγάπη περισσή.
Τον θυμάμαι τον Αντώνη Πατσιά στο Γυμνάσιό μας να είναι φίλος με όλους τους καθηγητές, όλοι να τον αγαπούν και να τον τιμούν, ιδιαιτέρως, όμως, ο κ. Γιώργος Πασχαλίδης και η γυναίκα του Νίτσα, η Πόπη η Καμιντζή που θρηνεί τον χαμό του, ο Πανίκος ο Αθανασίου. Η κ. Παρασκευά ……..
Αγαπημένε μας Αντώνη Πατσιά, είμαστε εδώ για να σου πούμε το τελευταίο αντίο, τον ύστατο ασπασμό. Είναι οι συνάδελφοί σου που περάσατε ευτυχισμένα χρόνια μαζί και συνεργαστήκατε άψογα.
Είμαστε οι μαθητές και οι μαθήτριές σου που αγαπούσες πολύ. Για σένα ταιριάζει αυτό που είπε ο μεγάλος παιδαγωγός και φιλόλογος, ο Ευάγγελος Παπανούτσος: «Τρία πράγματα χαρακτηρίζουν τον εκπαιδευτικό: ΑΓΑΠΗ, ΑΓΑΠΗ, ΑΓΑΠΗ!»
Ευτυχώς που έγινε η συνεστίαση των μαθητών και Αποφοίτων του Γυμνασίου Λευκονοίκου τον περασμένο Νοέμβριο και σε είδαν όλοι. Ήταν σαν να μας αποχαιρέτησες. Κι ύστερα στο κρεβάτι του πόνου στο Νοσοκομείο Λευκωσίας μου είπες να πω σε όλους και όλες ότι τους αγαπάς πολύ. Χαρακτηριστικά είπες ότι οι άνθρωποι του Λευκονοίκου είναι εξαιρετικοί, φιλόξενοι, ευγενείς, εργατικοί, φιλοπρόοδοι.
Αντιμετώπισες τη δοκιμασία σου παλληκαρίσια, με λεβεντιά, όπως λεβέντης ήσουν σε όλη τη ζωή σου. Ρωτούσες την κ. Αθανασία αν ειδοποίησα τον Γέροντα Εφραίμ. όπως σου είχα υποσχεθεί, για να προσευχηθεί για σένα. Δυο μέρες μετά ο Γέροντας ήρθε και σε βρήκε. Τι χαρά ήταν εκείνη! Σαν να σου χάρισαν τον ουρανό.
Στους αγαπημένους σου κ. Αθανασία και στον μοναχογιό σου τον Πάνο ευχόμαστε την εξ ύψους παρηγορίαν.
Καλό ταξίδι, πολυαγαπημένε μας καθηγητή. Είμαστε σίγουροι ότι ο Κύριος που επέτρεψε να δοκιμαστείς τόσο, θα σε ανταμείψει. Εμείς δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ όσο ζούμε. Αφήνεις μνήμη αγαθή!
Καλό παράδεισο! Αιωνία ας είναι η μνήμη σου και ελαφρύ ας είναι το χώμα που θα σε σκεπάσει!
Το Λευκόνοικο σε ευγνωμονεί!
