“Δημοσιεύω τον επικήδειο που έγραψε για τη μ. Νίτσα Ματσάγκου, η συμμαθήτριά της Ευαγγελία Ευαγγέλου Προδρόμου από τη Γύψου. Είναι πολύ συγκινητικός”.
Νίτσα μου,
Με τι ψυχή και τι καρδιά να σ΄ αποχαιρετήσω! Εσένα που ήσουν φίλη μου, που ήσουν σαν αδερφή μου, που πάντοτε με εμψύχωνες, με στήριζες και συμβουλές μου έδινες, ενώ ήσουν και πιο μικρή μου.
Νίτσα Λοΐζου των Γουφών, καμάρι στο χωριό σου. Σε γνώρισα στα δώδεκα, ένα μπουμπούκι θαλερό κι ευωδιαστό λουλούδι. Μαθήτριες αχώριστες κι ανέμελες ήμασταν τότε, έξη χρόνια μαζί, στου Λευκονοίκου τη Σχολή (Α.Σ.Λ.). Είχες τόσα χαρίσματα και τόσα προτερήματα, που διερωτώμαι κι εγώ πώς θα τα περιγράψω. Γιατί όσα κι αν γράψω στο χαρτί, θα είναι πάντα λίγα. Ήσουν ο ήλιος που έλαμπε μέσα στην τάξη όλη. Είχες μορφή αγγελική και γλυκύτατη όψη. Δραστήρια, δυναμική, με λιονταρίσια τη ψυχή, όπως ο αστερισμός σου. Φιλόπονη, φιλόστοργη, άκακη κι ανιδιοτελής, γεμάτη καλοσύνη. Ειλικρινής, θεοσεβής, ενάρετη κι εχέμυθη. Άριστη στα μαθήματα και στη ζωή σου εξαίρετη. Ακούραστη κι επίμονη, πάντοτε στο καθήκον, γεμάτη ζωντάνια και όρεξη. Εκλεπτυσμένη στην ψυχή και χαρισματική. Ήσουν ένας άνθρωπος υπέροχος, μα και ξεχωριστός μέσα στην κοινωνία και υπόδειγμα για μίμηση. Μια ανθοδέσμη αρετών ήταν όλη η ζωή σου. Όμως η πίστη σου για τον Θεό κι η αγάπη για τον άνθρωπο, τον κάθε σου συνάνθρωπο, ήταν στην κορυφή τους. Οι αδιάφθορες αρχές σου, τα ψυχικά χαρίσματα, οι ηθικές αξίες σου κι ο άρτιος χαρακτήρας σου, πρόσθεταν κι επαύξαναν στην τόση ομορφιά σου. Πανέμορφη και γοητευτική, όμως απλή και καταδεκτική, ομιλητική και διαχυτική, μ΄ ένα χαμόγελο γλυκό, αφόπλιζες τους πάντες. Ήσουν το γελαστό παιδί κι αξιαγάπητη πολύ.
Παντρεύτηκες τον Μιχάλη σου, που τόσο πολύ σε αγαπούσε, αλλά κι εσύ όχι λιγότερο, και ζήσατε πανευτυχείς όλα αυτά τα χρόνια. Την ευτυχία αργότερα συμπλήρωσε μια κόρη, μια κόρη που της δώσατε όλες σας τις Αρχές. Σπούδασε κι εργάζεται και κατοικεί στα ξένα, χρόνια πολλά. Είναι γιατρός, με ειδίκευση σε «όγκους». Λίγες μέρες αργότερα, μετά τη γέννησή της, στην είδηση της προσφυγιάς, έχασες τον πατέρα και τον μονάκριβό σου αδερφό, τον Λουϊζάκη τον μικρό. Ήρθε η λύπη η πικρή και κάλυψε με το πέπλο της τη χαρά του νεογέννητου παιδιού, με το όνομα Μαρία. Η χαρμολύπη πάντοτε βάδιζε στο πλευρό σου.
Σιγά-σιγά ορθοπόδισες κι ενώ ζούσατε ήρεμα και ειρηνικά, ύπουλα κι ανέλπιστα ήρθε και φώλιασε κρυφά, βαθιά στα σωθικά σου, η αρρώστια η επάρατη με τ’ όνομα «Καρκίνος». Μα εσύ, αγάπη μου γλυκιά, δεν γόγγυσες, δεν έκλαψες και δεν παραπονέθηκες. Υπέμενες καρτερικά, σιωπηρά, με πλήρη αξιοπρέπεια κι έφτασες μέχρι τέλους.
Φεύγοντας, αφήνεις πίσω σου, ένα τεράστιο, δυσαναπλήρωτο κενό και πόνο ανείπωτο και απερίγραπτο, στον Μιχάλη και τη Μαρία σου, τα αδέρφια και τη μητέρα σου, που’ ναι ήδη χαροκαμένη. Οι άνθρωποι είναι βουβοί, τα πρόσωπά τους σκυθρωπά και η τάξη σου μελαγχολεί και είμαστε όλοι θλιμμένοι, γι΄ αυτόν τον άδικο, τον σύντομο και ξαφνικό χαμό σου. Όμως, μέσα στην απουσία σου, για μας, θα ’σαι μια παρουσία καλλίγραμμη, ευγενική, πραγματική «Κυρία».
Στη σκέψη και στη θύμηση θα ’μαστε όλοι μαζί σου, Νίτσα Ματσάγκου, με τόση μάχη που έδωσες, τόσο σκληρό αγώνα, σίγουρα ο τριαδικός Θεός, θα σ’ ανταμείψει σφόδρα.
Αιωνία η μνήμη σου, Νίτσα μου αξιολάτρευτη και πολυαγαπημένη, και τον Παράκλητο Θεό, πάντα θα τον παρακαλώ, ενόσω ζω, στην τελική κατάταξη να έχεις θέση «Αγίας».
Η συμμαθήτρια και φίλη σου
Ευαγγελία Ευαγγέλου – Προδρόμου
3/1/2020
