Εκκλησία Αγίου Γεωργίου Αγλαντζιάς
Τρίτη, 25 Φεβρουαρίου 2020
Ώρα:2μ.μ.
Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
Σεβαστόν Ιερατείον,
Πολυαγαπημένοι μου συνδημότες και συνδημότισσες,
Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Από χθες κλαίει η γειτονιά μας.
Ένας-ένας φεύγουν οι ιδιοκτήτες των σπιτιών της, μακριά από τα γνώριμα χρώματα, τα αρώματα, τις μυρωδιές.
Η γειτονιά μας με τον σταθμό βενζίνης ΕΣΣΟ. Του θείου μας του Νίκου. Στον κύριο δρόμο Λευκωσίας-Αποστόλου Ανδρέα. Εκεί που ήταν το στέκι όλης της αγοροπαρέας. Τα κοπέλια όλα εκεί έμαθαν τάβλι. Ο Λάκης, ο Τάσος, ο Αντώνης, ο Λεωνίδας, ο Αντρίκος και οι μικρότεροι, ο Κυριάκος, ο Γιαννάκης, ο Άντρος του Μπάτα, ο Άντρος ο Καραγιάννης. Αρχηγός τους ο Λάκης, που ως φοιτητής, μόλις έφθανε από την Αθήνα, παρέδιδε μαθήματα ταβλιού.
Ο θείος ο Νίκος με την άπλετη καλοσύνη και την αφοπλιστική του ειλικρίνεια, χαμογελούσε συνέχεια και ήταν ευτυχισμένος που είχε όλα αυτά τα παιδιά υπό την προστασία του. Τα νοιαζόταν, τα συμβούλευε, τα κερνούσε. Είχε γεμάτο το ψυγείο με αναψυκτικά και ήταν χαρά του να τους κερνά.
Σκέφτομαι ότι η ΕΣΣΟ, όπως λέγαμε, ήταν ένας χώρος δημιουργικής απασχόλησης των αγοριών της γειτονιάς μας, κάτω από την άγρυπνη επίβλεψη ενός ενήλικα, του θείου μας του Νίκου. Ενός ενήλικα που ήταν φίλος τους, που κέρδισε την εμπιστοσύνη τους με την ήρεμη δύναμη που εξέπεμπε, με το άδολο γέλιο του που τους έκανε να τον εμπιστεύονται, να τον θεωρούν δικό τους. Και βέβαια, οι γονείς ήταν ξέγνοιαστοι για τα παιδιά τους, γιατί είχαν τον πιο ανιδιοτελή και έμπιστο παιδονόμο.
Μακάρι να υπήρχαν και σήμερα τέτοιες οάσεις στις γειτονιές μας, εδώ που μας έριξε η μοίρα.
Όμως, κι εμείς τα κορίτσια είχαμε το στέκι μας σε μια άκρη της ΕΣΣΟ. Η Μάρω, η Χρύσω, η Λένια και η Δήμητρα, η Νίνα, η Αντρούλα, η Κίκα, η Μαρία, εγώ…
Στεκόμασταν πίσω από την ταμπέλα, στα ανατολικά, και παρακολουθούσαμε τα αυτοκίνητα που περνούσαν και τα μοιράζαμε μεταξύ μας, τσιρίζοντας και χαχανίζοντας ανέμελα, και ο θείος ο Νίκος μάς παρακολουθούσε και μας χαμογελούσε.
Ένας άνθρωπος αδύνατος στο σώμα που έκρυβε τόση ψυχική δύναμη. Δεν θυμάμαι ποτέ να τον είδα να θυμώνει. Μια ήρεμη δύναμη ήταν, ένας ήσυχος άνθρωπος, απλός, σεμνός, καταδεχτικός, χαμηλών τόνων, διακριτικός και γλυκύτατος. Ένας άνθρωπος εμπιστοσύνης, με στέρεο ηθικό κώδικα, ανεξίκακος και προσηνής.
Στην ΕΣΣΟ, όμως, γίνονταν μεγάλοι διαγωνισμοί ταβλιού και από τους μεγαλύτερους άντρες: ο θείος Δημήτρης, ο αδελφός του ο Γιώρκος, ο Τσιάκκιρος κ.ά.
Ο θείος ο Νίκος γεννήθηκε στο Λευκόνοικο στις 28 Ιουνίου 1929. Γονείς του ο Κυριάκος Χοίρας, μεγαλέμπορας με κύκλο εργασιών σε όλη τη χερσόνησο της Καρπασίας, και η Άννα(Αννεζού). Αδέλφια του, η Αννού, η Χριστινού, η Ελένη, ο Στασής. Όπως ήταν φυσικό, ασχολήθηκε με τις εμπορικές δραστηριότητες του πατέρα του, μέχρι που κατέληξε να ασχοληθεί μόνο με τον σταθμό βενζίνης. Όταν τον έχασε, συνέχισε στην προσφυγιά να δουλεύει σε άλλο σταθμό στην Παλλουριώτισσα για να επιβιώσει. Έκτισε με τα λεφτά που έφερε από το Λευκόνοικο ένα νέο σπίτι στην Αγλαντζιά και συνέχισε τη ζωή του.
Μπορούμε να πούμε ότι ο θείος ο Νίκος ήταν ένας ευλογημένος άνθρωπος, γιατί νυμφεύτηκε τη θεία τη Ζηνοβία, την κόρη του γλυκύτατου, του λατρεμένου μας παπα-Νικόλα. Μια πολύ όμορφη κοπέλα, έξυπνη και νοικοκυρά. Μαζί απέκτησαν τρία υπέροχα παιδιά, τον Κυριάκο, τη Μαρία και τον Άντρο, τον αγαπημένο της γειτονιάς μας. Ευτύχησε να έχει δυο εγγόνια, τον Νικόλα και τη Ζήνα.
Στη θεία μου τη Ζηνοβία, τα παιδιά και τα εγγόνια του, εύχομαι να παρηγορηθούν από την απώλειά του, να ζουν και να τον θυμούνται με πολλή αγάπη, όπως του αξίζει.
Φίλοι και φίλες,
Αποχαιρετούμε σήμερα έναν καλότατο άνθρωπο. Έναν άνθρωπο ευγενή και ευπρεπή, που έφυγε πλήρης ημερών, ήσυχα και ειρηνικά στο σπίτι του.
Θείε Νίκο μου, καλοτάξιδη να είναι η πορεία σου προς το Φως.
Αιωνία η μνήμη σου!
Καλό παράδεισο!
Χαιρετίσματα σε όλους τους γείτονές μας.
Καλή αντάμωση. Πρέσβευε υπέρ ημών!
