Ζήσαμε στιγμές εθνικής ανάτασης στον Δήμο Νέας Ιωνίας
Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
Από τις 24 μέχρι τις 26 Μαρτίου 2017 βρεθήκαμε καλεσμένοι του Δήμου Νέας Ιωνίας με τον οποίο είμαστε αδελφοποιημένοι, για να συμμετάσχουμε στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου. Ήταν μια όμορφη λαμπερή μέρα, αντάξια της μεγάλης και φωτεινής επετείου του έθνους μας. Πρώτα ξεκίνησε η δοξολογία στον Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Αναργύρων με επικεφαλής τον Πρωτοσύγκελο της Μητροπόλεως Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας Αρχιμανδρίτη Επιφάνιο Αρβανίτη, και ύστερα έγινε η κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο της Μάνας στη Νέα Ιωνία.
Πριν από την παρέλαση, ο φίλος Δήμαρχος Νέας Ιωνίας κ. Ηρακλής Γκότσης εξήρε τη σημασία της εθνικής επετείου για τον Ελληνισμό, ιδιαιτέρως στις δυσμενείς συνθήκες που βιώνει σήμερα. Η παρέλαση άρχισε με την μπάντα του Δήμου που μού έφερε γλυκές θύμησες από τα όμορφα χρόνια του Λευκονοίκου μας, τότε που μικρά παιδάκια πεταγόμασταν αγουροξυπνημένα στις 5 το πρωί, για να δούμε έξω από το παράθυρό μας τα παιδιά της μπάντας του Γυμνασίου μας που γυρνούσαν τις κεντρικές οδούς της κωμόπολής μας για το Εωθινό. Κι ύστερα, ήρθε η δική μας σειρά να συμμετέχουμε σε αυτή την υπέροχη συνήθεια που έφεραν στο Λευκόνοικο οι καθηγητές που είχαμε στο Γυμνάσιό μας από την Ελλάδα, τη δεκαετία του 1940.
Από τότε, κάθε φορά που ακούω την μπάντα να παιανίζει, σκιρτά η καρδιά μου και πάλλεται από εθνική περηφάνια. Με γυρνά πίσω, όταν μικρούλα παρακολουθούσα τον γείτονά μας τον Τρύφωνα που κρατούσε την γκραν κάσα, και στα μάτια μου έπαιρνε διαστάσεις ημίθεου γίγαντα. Κι ύστερα, στα 1972-73, όταν σημαιοφόρος του Γυμνασίου μας, κρατώντας με περισσό καμάριν την ελληνική σημαία μας, διασχίζαμε μαζί με τους φίλους και τις φίλες μου του αγήματος τους δρόμους του Λευκονοίκου και συντονίζαμε το βήμα μας με τους ήχους της μπάντας.
Κι όταν η μπάντα του Δήμου Νέας Ιωνίας κατέληξε κοντά μας και πήρε τη θέση της στην άκρη της πλατείας, ο εξαίρετος εκφωνητής του Δήμου με στεντόρεια φωνή ανήγγειλε ότι την παρέλαση ανοίγουν τρία παιδιά από τον κατεχόμενο Δήμο Λευκονοίκου. Δυο αγόρια και ένα κορίτσι. Ο Γιάννης Σαπαρίλλας και ο Μιχάλης Ιωάννου, εκ μητρογονίας, και η Μαρία Ζαννέτου, από πατέρα από την κωμόπολή μας. Τρία νέα παιδιά που παρήλαυναν με περηφάνια, φορώντας τις παραδοσιακές στολές του νησιού μας, και εκπροσωπώντας την ιστορική κωμόπολή μας σε έναν Δήμο της Αθήνας κατεξοχήν προσφυγικό, από τη γη της Ιωνίας.
Τι συγκίνηση ήταν αυτή! Πώς άρχισαν να κυλάνε τα δάκρυα λυτρωτικά! Δάκρυα για τα παιδιά μας που συνεχίζουν την παράδοσή μας. Δάκρυα, γιατί χάσαμε ό,τι πολυτιμότερο είχαμε στη ζωή μας, τη γενέθλια γη μας, και γυρνάμε ανέστιοι και πλάνητες στις γειτονιές του κόσμου! Μεγάλος ο καημός του ξεριζωμένου, του πρόσφυγα, που κατάντησε πραμάτεια για την εξυπηρέτηση ανόσιων συμφερόντων.
Δάκρυα, γιατί έχουμε στη γη της Αττικής Έλληνες αδελφούς που μας καταλαβαίνουν καλύτερα από όλους, αφού κι αυτοί είναι απόγονοι προσφύγων και μεγάλωσαν με τις μνήμες και τις διηγήσεις για τη Μικρασία. Έχουμε εδώ, στη μητρόπολη του Ελληνισμού, στο «κλεινόν άστυ», στο «Άστυ της Παλλάδος», ανθρώπους που μας αγαπάνε, μας ανοίγουν τη ζεστή αγκαλιά τους και μας χαρίζουν το πιο πλατύ χαμόγελο της καλοσύνης, της ευγένειας και της αρχοντιάς της ψυχής τους.
Η συναισθηματική φόρτιση συνεχίστηκε σε όλη τη διάρκεια της παρέλασης στο άκουσμα όλων των σχολείων του Δήμου και της ιστορίας τους, που είναι παράλληλη με το ρίζωμα των μικρασιατών στη φιλόξενη γη της Αττικής.
Ευχαριστούμε από τα βάθη της καρδιάς μας τον φίλο Δήμαρχο Νέας Ιωνίας κ. Ηρακλή Γκότση, τη γλυκύτατη σύζυγό του, όπως και τα μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου που με την αγάπη, τη φιλοξενία και την καλοσύνη τους έκαναν την παραμονή μας στον αδελφό Δήμο Νέας Ιωνίας μια ξεχωριστή εμπειρία. Τους ευγνωμονούμε γι’ αυτή την ευκαιρία που έδωσαν σε μας και τα παιδιά μας να είμαστε μαζί τους μια τέτοια ξεχωριστή μέρα για όλο τον Ελληνισμό, απανταχού της γης.
