Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη.
“Φεύγοντας από το σπίτι της ξαδέλφης μου, κ. Γιώτας Λυσάνδρου-Νικολαΐδη, δεν μπορούσε να μη με γεμίσει με τα καλούδια της. Οι κολοκωτές της αλλά και οι ” σσιεπαστές” δηλ. σκεπαστές της με σπανάχι, φρέσκο κρεμμυδάκι και πουργούρι, είναι εξαίσιες για τις νηστείες. Αυτή είναι η Γιώτα μας. Ό, τι φτιάξει είναι αριστούργημα. Κόρη της μακαριστής θείας μου, Χρυσής, η οποία μαγείρευε από το 1936 που άνοιξε το εστιατόριο ο μ. θείος μου ο Κάκος, (όταν το πήραν από τον πολύ σπουδαίο Κύρο που έφτιαχνε τα πασίγνωστα γιαούρτια του), μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960 που το έκλεισαν. Όλοι όσοι περνούσαν για να πάνε προς Καρπασία σταματούσαν για να γευματίσουν στο ” μαιρκόν” του Κάκου: οφτόν, τταβάν, αφέλια, “βλαγκολυδιν” δηλ. συκωτάκι, και τόσες άλλες λιχουδιές. Οι καλύτεροι πελάτες, βέβαια, ήταν οι Ακαθκιώτες, αφού ο πατέρας της θείας μου της Χρυσής καταγόταν από την Ακανθού και είχε πολλούς συγγενείς”.
