Ζήνα Λυσάνδρου-Παναγίδη
31 Ιανουαρίου 2021
“Κάποτε συμμετείχαμε σε όμορφες εκδηλώσεις!”
Ζήνα Λυσάνδρου-Παναγίδη
31 Ιανουαρίου 2013
Τιμητική εκδήλωση
για τον Μιχάλη Πασιαρδή από τους συναδέλφους του στο ΡΙΚ.
Πριν από λίγες ώρες ζήσαμε κατανυκτικές στιγμές στο στούντιο 3 του ΡΙΚ, με τον Μιχάλη Πασιαρδή, τον Ποιητή, να μας υποδέχεται στο σπίτι του και να μας εκφράζει τις ευχαριστίες του, γιατί τον τιμήσαμε.
Φορτισμένη από την όμορφη βραδιά, θέλω να μοιραστώ μαζί σας λίγα ποιήματα του Μιχάλη Πασιαρδή.
Εσύ δεν λες τίποτα…
Εσύ δεν λες τίποτα
μα εγώ θα σου πω γι’ αυτό το νησί
που ήταν όνειρο χτες και θυμάρι κι αμίαντο*
και σήμερα ποτάμι οδύνης
ποτάμι που δεν λέει να σιγήσει 5
κατρακυλώντας απ’ τους αιώνες όχι νερό
μα τις πέτρες μας, πέτρες αρχαίες που χτίσαν ναούς
και υψώσανε κάστρα και πολιτείες που χάραξαν
τ’ όνομά τους στο χρόνο
βαθιά, και για πάντα.
Εδώ, σ’ αυτό το νησί, υδρίες λαδιού με παραστάσεις του μόχθου 10
υδρίες κρασιού με παραστάσεις αγάπης
ο χαλκός στου ανθρώπου τη δούλεψη
ο χρυσός, η εικόνα, το κέντημα,
το ξύλο που ευωδιάζει το χέρι,
τάφοι προγόνων παλιών και χτεσινών πατεράδων. 15
Εσύ δεν λες τίποτα
μα εγώ θα σου πω για τα παιδιά
που σκύψανε άξαφνα με το χέρι στο στήθος
εκεί στις πλαγιές του βουνού Πενταδάχτυλος και φωνάζαν
τη μάνα τους ώσπου ξεψύχησαν. 20
Εσύ δεν λες τίποτα
μα εγώ θα σου πω για τα σπίτια, τα δέντρα
του κάμπου μας, τα πικρολέμονα του ίδρωτά μας
που τα διαγούμισαν* άλλοι
και πέρα τα πήγανε. 25
Εσύ δεν λες τίποτα
μα εγώ θα σου πω γι’ αυτό το μαρτύριο
που δένει τη γη μας, τον τροχό* που στενάζει
η πατρίδα μας, την πληγή στο σώμα του Ιησού.
Εσύ δεν λες τίποτα 30
μα η πληγή στο σώμα του Ιησού
δεν στερεύει.
Μένουμε μ’ ανοιχτές τις πληγές στο σταυρό του ορίζοντα
Δεσπόζει το αίμα. Η Κύπρος καλεί. Στους
δρόμους του κόσμου αντηχεί η φωνή μας. 35
Ας μην αναπαύονται οι άνθρωποι.
* αμίαντος, ο: ορυκτό μετάλλευμα που βρίσκεται σε κοι-
τάσματα στην οροσειρά του Τροόδους
* διαγουμίζω: λεηλατώ, αρπάζω
* τροχός, ο: (εδώ) όργανο βασανισμού, γνωστό από την
αρχαιότητα και τον μεσαίωνα
[Φέρτε μου το παλιό δκιολίν]
(Στους παλιούς ρυθμούς)
Φέρτε μου το παλιό δκιολίν τζαι το παλιόν λαούτο
με κόρτες* πον ανταχτερές* για το τραούιν τούτο
Θωρώ τον Πενταδάχτυλον που στέκει πικραμμένος
με τους αλύσους τους χοντρούς σαν τον ληστήν δημμένος
Να πκιάω στράτες των πουλλιών να πάω το Καρπάσι*
να δω φίλους τζαι συγγενείς τζει κάτω πώς τα πάσι
Που την Τζερύννειαν έρκουμουν εψές εις τ’ όρομάν μου
τζι’ οι πέτρες εφωνάζαν μου· εξέραν τ’ όνομάν μου
Της Αμοχούστου θάλασσα, της Μεσαρκάς* αλώνια
ζυμώννει ο πόνος το ψουμίν να φαν παιδκιά τζι’ αγγόνια
Σερκές – σερκές επκιάσασιν τ’ άστρα στον ουρανόν μας
τζι’ είπαν· «εν χωριζούμαστιν στον τόπον τον δικόν μας».
