Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
«Θανέειν πέπρωται άπασιν» κατά τον Πυθαγόρα.
Είναι γραφτό σε όλους να πεθάνουν.
Μα, όσο και να είμαστε εξοικειωμένοι με τον θάνατο, όταν πρόκειται για δικό μας άνθρωπο, δεν το δεχόμαστε εύκολα.
Συγκλονιστήκαμε όταν ακούσαμε, αγαπημένη μας Μαρούλα, ότι σε κάλεσε ο Θεός κοντά Του. Πολύ νωρίς για όλους εμάς. Εκείνος, όμως, που ξέρει καλύτερα, σου ετοίμασε θέση στη Βασιλεία των Ουρανών.
Πώς να δεχτούμε ένα τέτοιο αναπάντεχο νέο;
Πώς να δεχθούμε ότι σάλπαρες για το ταξίδι χωρίς επιστροφή, τόσο νωρίς;
Ήσουν κατ’ εξοχήν άνθρωπος της προσφοράς, Μαρούλα μου, καλή μου. Πάντα με το χαμόγελο και την καλή σου την κουβέντα. Πάντα χαιρόσουν, όταν μας έβλεπες. Μας θεωρούσες δικούς σου ανθρώπους και μάς καλωσόριζες με μεγάλη ευχαρίστηση στο σπίτι σου. Λαχταρούσες να σας επισκεφτούμε, να μας περιποιηθείς, να μας φιλέψεις με όλα τα καλά, αλλά να μας δώσεις και την απαραίτητη τσίπα, που μάζευες με τόση αγάπη, για να μας ευχαριστήσεις.
Γεννήθηκες στην όμορφη Τρυπημένη, στις 21 Νοεμβρίου του 1946, και γονείς σου ήταν ο Γιώργος και η Χρυσταλλού Καλλή. Είχες άλλα αδέλφια. Έμαθες ράψιμο στο Λευκόνοικο, στη γνωστή πρωτοράφταινα Ελένη του Λόκκουμου, και σαν ήρθε η ώρα σου αρραβωνιαστήκατε με τον καλό μας Αντρίκκο, τον Αντρέα Κημήτρη, του Χρίστου και της Φουντζούς από το Λευκόνοικο.
Θυμάμαι στους αρραβώνες σας το 1972 ότι ήρθα για πρώτη φορά στην Τρυπημένη. ΄Εβρεχε εκείνη τη μέρα. Ήσουν πολύ γλυκιά κοπέλα, όμορφη, πρόσχαρη, καλογέλαστη, και μας άρεσες. Ο Αντρίκκος ήταν βαφτιστικός της μάμας μου, και τον αγαπούσαμε. Από τότε έδειχνες μεγάλο σεβασμό στη μητέρα μου και αγάπη σε μας.
Δύσκολη η ζωή σου, Μαρούλα μου. Παντρευτήκατε το 1973 και ζήσατε στο σπίτι που κτίσατε, μόνο ένα χρόνο. Κι ύστερα άρχισε η οδύσσεια της προσφυγιάς αλλά και ο καημός της απόκτησης παιδιού. Έχανες τα παιδιά το ένα μετά το άλλο. Έχασες τρία, και έθαψες άλλα τρία. Άφατη οδύνη και μέγας, μέγιστος καημός.
Μέχρι που σας λυπήθηκε ο Θεός, και επιτέλους το 1980 σας χάρισε τον Στέλιο σας, που τον αφιερώσατε στον Άγιο των παιδιών για τη μεγάλη ευλογία που μπήκε στο σπίτι σας. Κι έδωσες σ’ αυτό το όμορφο παιδάκι όλη τη στοργή και την αγάπη σου. Τον ανέθρεψες με αρχές και αξίες, τον καμάρωνες. Του προσφέρατε μαζί με τον καλό σου Αντρίκκο τα πάντα. Δουλεύατε όλη σας τη ζωή για να έχει μια καλύτερη ζωή ο γιος σας.
Κι ύστερα ήρθαν τα εγγόνια. Η νύφη σας η Μαρία σας γέννησε την .. και τον Αντρέα. Πόση αγάπη είχες σ’ αυτά τα παιδιά. Ήταν όλη σου η ζωή. Αφιερώθηκες. Ήσουν ευτυχισμένη που τα είχες. Τα περιποιόσουν με τόση περηφάνια! Τους έκανες όλα τα χατίρια τους. Πάντα οι άλλοι πρώτα, κι ύστερα ο εαυτός σου. Μάνα και γιαγιά της προσφοράς και της θυσίας.
Και τώρα που θα τα βλέπατε μαζί με τον Αντρίκκο σου να μεγαλώνουν, ήρθε το αναπάντεχο. Στον σύζυγό σου Αντρίκκο, στον γιο σου Στέλιο, τη νύφη σου Μαρία, τα εγγόνια, τα αδέλφια σου, τις κουνιάδες και τους κουνιάδους σου, όπως και στους υπόλοιπους συγγενείς σου, ευχόμαστε την εξ ύψους παρηγορίαν, γιατί το ξέρουμε ότι είναι βαρύς ο πόνος και αβάστακτη η οδύνη της ψυχής τους.
Καλό ταξίδι, Μαρούλα μου! Θα σε θυμόμαστε πάντα.
Αιωνία ας είναι η μνήμη σου. Αφήνεις μνήμη αγαθή!
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Καλό παράδεισο!
Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή σου!
