Σάββατο, 29 Ιανουαρίου 2022, Ώρα: 11 π.μ.
Ιερός Ναός Τιμίου Προδρόμου, Λευκωσία
Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη, Δημάρχου Λευκονοίκου
Από σήμερα το Λευκόνοικο φτώχυνε!
Έφυγε και ο τελευταίος από τα Λαουταρούθκια. Τα παρπερούθκια. Ο θείος Μιχάλης. Η επιτομή του χριστιανικού ήθους, της καλοσύνης, της ευγένειας, της ανθρωπιάς, της τιμιότητας, της μεγαλοψυχίας. Πόση αγάπη είχε μέσα του! Άνθρωπος του Θεού με πίστη πολλή και εγκαρτέρηση. Ένας κοσμοκαλόγερος, όπως ο Παπαδιαμάντης.
Με τον θείο Μιχάλη φεύγει και μια γενιά ανθρώπων άλλης εποχής, άλλου ήθους, άλλης ποιότητας, άλλης κοπής. Άνθρωποι που τιμούν την κωμόπολή μας. Άνθρωποι ίλαροι, με ψυχική αρχοντιά, άνθρωποι του μέτρου. Γι’ αυτό και δίκαια περηφανευόμαστε γι’ αυτούς.
Ο Μιχάλης Λαουτάρης γεννήθηκε στις 10 Οκτωβρίου 1928 στο Λευκόνοικο. Γονείς του ο Γεώργιος και η Θεογνωσία (Θεογνωσού), η «κορού», όπως τη λέγανε, γιατί ήταν μικρόσωμη και κοντούλα, αδελφή του Σιαλή του καντηλανάφτη. Ο πατέρας είχε το επίθετο Χατζηφλουρέντζου, αλλά επειδή κατασκεύαζε λαούτα, τον έλεγαν λαουτάρη, κι έτσι άλλαξε το επίθετό του.
Ο πατέρας του ήταν γεωργός, αλλά ταυτόχρονα ήταν και παρπέρης. Έτσι, κοντά του έμαθαν την τέχνη και τα αγόρια της οικογένειας, ο μεγάλος ο Αντρέας, και οι πιο μικροί, Δημήτρης και Μιχάλης. Είχαν και δύο αδελφές, τη Μαρία και τη Θεοδώρα, για χάρη των οποίων οι μικρότεροι αδελφοί, Δημήτρης και Μιχάλης, έμειναν ελεύθεροι. Τους έκτισαν τα σπίτια τους και περίμεναν να ανοίξει η τύχη τους για να πάρουν σειρά και τα αγόρια. Έτσι ήταν ο κόσμος τότε. Σαν να τις εγκατέλειπες, θα μας πει στη συνέντευξή του ο θείος Μιχάλης, αν νυμφευόσουν εσύ πρώτα. Έτσι, έμειναν τα τέσσερα αδέλφια μόνα τους. Πάντα αγαπημένα και μονιασμένα. Με τη σκέπη του Θεού πάνωθέ τους.
Ο μεγάλος αδελφός, ο Αντρέας, ο οποίος ήταν επίτροπος στον Αρχάγγελο, νυμφεύτηκε την όμορφη και καλή Αγγελική Σείσου, αδελφή του Νικολή και του Μάρκου, και έκαναν δύο αγόρια, τον Γιώργο και τον Μιχάλη. Αυτά τα παιδιά ήταν τα αγαπημένα όλων των θείων τους, και αυτά μαζί με τις οικογένειές τους τους νοιάστηκαν ως το τέλος της ζωής τους.
Οι θείοι όμως και οι θείες λάτρευαν και τα παιδιά και τα εγγόνια των ανιψιών τους, στα οποία θα ήθελα να πω ότι ήταν πολύ ευλογημένα που γνώρισαν τόσους παππούδες και γιαγιάδες, τέτοιας ηθικής ποιότητας και ψυχικής αρχοντιάς.
Αξίζει να αναφέρω και τη δράση του θείου Μιχάλη στον αγώνα της ΕΟΚΑ, κατά τη διάρκεια του οποίου μετέφερε αλληλογραφία και όπλα, αλλά και κούρευε τους καταζητούμενους που έμεναν στο κρησφύγετο του μ. Νικολή Χριστοφή, αλλά τη μέρα την περνούσαν στο σπίτι του θείου μου του Γιώρκου Καμιντζή, του Εγγλέζου. Ο θείος Μιχάλης θεωρείται ένας από τους πιο έμπιστους αγωνιστές.
Προσωπικά, όμως, τον αγάπησα από μικρούλα, όπως και ο αδελφός μου, γιατί ήταν τα παρπερούθκια οι καλύτεροι φίλοι του παπά μου, γείτονες στα μαγαζιά τους στο κέντρο του Λευκονοίκου. Τους αγαπούσε και τους εκτιμούσε αφάνταστα ο παπάς μου ο Άντωνας και, μάλιστα, μεταξύ τους μιλούσαν και την τουρκική, αφού ήταν καλοί γνώστες της.
Με συγκινεί το γεγονός ότι ο παπάς μου, μια μέρα πριν πεθάνει, προδομένος από την καρδιά του, στις 11 Μαρτίου του 1975, από τον Άγιο Δομέτιο τους έγραψε γράμμα στη Λεμεσό και αργότερα ο θείος Μιχάλης μού το έδωσε.
Στο Λευκόνοικο όλοι τους αγαπούσαν, τους εκτιμούσαν και τους σέβονταν. Είχαν και πάρα πολλή δουλειά, ακόμα κούρευαν και τουρκοκύπριους από τα γύρω χωριά.
Όμορφα και ειρηνικά περνούσε με την οικογένειά του στο Λευκόνοικο ο θείος Μιχάλης. Μέχρι την εισβολή. Πιάστηκε αιχμάλωτος μαζί με τα αδέλφια του. Πέρασε πολλά. Μας τα εξιστόρησε στο ντοκιμαντέρ για το Λευκόνοικο που ετοιμάσαμε το 2017.
Μετά την απελευθέρωσή τους τα δύο αδέλφια στη Λεμεσό στην περιοχή της N.A.F.I.άνοιξαν ένα καφενείο-κουρείο και εκεί μαζεύονταν και πολλοί λευκονοικιάτες για να πουν τον πόνο τους. Ήταν το εντευκτήριό τους. Μια μέρα ήρθε και ένας κύριος να κουρευτεί. Μόλις άκουσε ότι ήταν από το Λευκόνοικο, θυμήθηκε ότι ο θείος Μιχάλης τον κούρεψε στο σπίτι του θείου μου του Γιώρκου, όταν ήταν καταζητούμενος.
Τους έδωσαν σπίτι στον συνοικισμό, κοντά στην εκκλησία του Αγίου Νεοφύτου. Έτσι, συνέχιζε τη θρησκευτική ζωή του. Αξιώθηκε να φροντίσει τα μεγαλύτερα αδέλφια του, δύο αδελφές και έναν αδελφό, με θυσιαστική αγάπη, υπομονή και καρτερία σαν ένας χριστιανός μάρτυρας.
Κάθε φορά που τον επισκεπτόμουν, μού έδειχνε με καμάρι τις φωτογραφίες των εγγονιών τους. Ήταν απολαυστικότατος, όταν διηγόταν ιστορίες του Λευκονοίκου. Γλυκύτατος και πολύ φιλόξενος, πάντα μου μιλούσε με πολλή αγάπη για τον παπά μου.
Αγαπημένοι μου Γιώργο και Μιχάλη, σε σας και στις οικογένειές σας εύχομαι να ζείτε, να τον θυμάστε και να τον μακαρίζετε. Κάνατε το καθήκον σας στο έπακρον απέναντί του και έφυγε ευτυχισμένος. Σας αγαπούσε πολύ και ήταν τόσο περήφανος για όλους σας.
Αγαπημένε μου θείε Μιχάλη,
Φεύγεις χωρίς να επιστρέψεις στο Λευκόνοικό μας.
Από σήμερα το Λευκόνοικο φτωχαίνει.
Φεύγει μια εποχή ιλαρότητας και άδολης καλοσύνης.
Να πας στο καλό. Χαιρετίσματα στον παπά μου.
Πιστεύω ότι ο καλός Θεός μας σου έχει ετοιμάσει πολύ καλή θέση στον παράδεισο!
Καλή αντάμωση.
Καλή Ανάσταση.
Αφήνεις μνήμη αγαθή!
