Επικήδειος στη Νίκη Λούκα Κυρλιτσιά, 85 ετών από το Λευκόνοικο
Πέμπτη, 27 Ιανουαρίου 2022, 11 π.μ.
Ι. Ν. Αγίου Γεωργίου Αββίων-Συν. Αυγόρου
Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη, Δημάρχου Λευκονοίκου
Δεν άντεξε η καρδιά της Νίκης μας. Ράγισε από τον τόσο πόνο για την πρωτοκόρη της, την Κίκα της, που της έφυγε τόσο νωρίς.
Δεν χωνεύεται τέτοια απώλεια. Κάθε φορά που την έβλεπα, το ίδιο παράπονο… ο πόνος της μάνας που χάνει το παιδί της. Ένας πόνος βαθύς και διαπεραστικός, που συνθλίβει… Η φυσική πορεία των πραγμάτων είναι να θάβουν τα παιδιά τους γονείς τους…
Έφυγε η Νίκη μας, και όλοι θλιβόμαστε για την απώλειά της. Πιο πολύ, ασφαλώς, πονούν ο σύζυγός της, ο θείος Λούκας, και τα πέντε παιδιά της, μαζί με τους/τις συζύγους τους και τα παιδιά τους.
Η αγαπημένη μας Νίκη γεννήθηκε στο γειτονικό χωριό της Μηλιάς στις 11 Νοεμβρίου του 1936. Γονείς της ο Δημήτρης και η Μαρία Βαντζή. Η Μαρία ήταν από την οικογένεια του Κώστα Τζιαλλή του Λευκονοίκου. Αδελφή της μ. Ρεβέκκας του μ. Γιώρκου Παπαδόπουλου, αυτής της γλυκύτατης μητέρας της Τούλας, της Σοφούλας, του Μιχαλάκη. Και όπως όλες οι Λευκονοικιάτισσες που ήταν παντρεμένες στη Μηλιά, ήθελαν να παντρέψουν τις κόρες τους στο Λευκόνοικο, για να μη βασανίζονται στα περβόλια της Μηλιάς. Δεκαεννιά χρονών την πάντρεψε με τον Λούκα του Συμεών Κυρλιτσιά, και όπως ήταν το έθιμο, η νύφη πήγε στο σπίτι του γαμπρού, αφού τότε ο άντρας, κυρίως ο περήφανος για τα μάλλια του γεωργός της Μεσαρκάς, έπρεπε να κτίσει το σπίτι του για να έρθει μέσα κυρά κι αρχόντισσα η γυναίκα του.
Ένα σπίτι γωνιακό, που ξεκινούσε από τον φούρνο του Παττίχα, και έφτανε στον δρόμο προς το σπίτι της μακαριστής αγαπημένης μας καθηγήτριας, Αφρούλας Σφικτού. Εκεί απέναντι από το σπίτι της Παναγιωτούς του Ττόμα.
Θυμάμαι τη Νίκη εκείνα τα χρόνια που ήταν πάντα προσηνής και γελαστή, καλότροπη, εξευγενισμένη. Γλυκά τα λόγια της. Ένας χαρούμενος άνθρωπος, νοικοκυρά και προκομμένη. Φιλόξενη. Πόσο όμορφα και καλοντυμένα είχε τα παιδάκια της. Έξη παιδάκια έκαναν με τον Λούκα της. Την Κίκα, που ήταν δύο χρόνια πιο μικρή μου, τη Μαρία, τη Δήμητρα, τον Σίμο, τον Κώστα και την Αντρούλα. Στο μυαλό μου έχω τη φωτογραφία της Κίκας με την παραδοσιακή στολή της Αμαλίας, μετά το πέρας της παρέλασης…
Η Νίκη είχε άλλα τρία αδέλφια, τη Σούλα που παντρεύτηκε κι αυτή στο Λευκόνοικο, τον Μιχάλη, τον Μαθηματικό, τον Κώστα που έχασε τη ζωή του σε δυστύχημα με τη μοτόρα του, όταν του έκοψε τον δρόμο ένας 17 χρονος στη Γύψου, αλλά και έναν άλλο Μιχάλη που πνίγηκε στη δεξαμενή του περβολιού τους σε πολύ μικρή ηλικία.
Η προσφυγιά αναποδογύρισε τη ζωή της. Με έξι παιδιά που έπρεπε να τα ζήσουν. Πάνε τα χωράφια, τα σπίτια και οι αυλάδες. Αναγκάστηκε να δουλέψει σκληρά στα περβόλια του Αυγόρου. Αυτή που είχε κάμπους δικούς της. Με τα πομούσουρα του καθενός. Πάντα, όμως, αξιοπρεπής. Εργατική. Με πολλή καλοσύνη σε όλους. Πάντα ευχαριστούσε αυτούς που της έδωσαν δουλειά για να μεγαλώσει τα παιδιά της. Δεν παραπονιόταν… Μόνο που ένιωθε ότι ήταν στην ξενητειά…ξένη μέσα στους ξένους… Δεν το ξεπέρασε ποτέ…
Ποιος να καταλάβει τον πόνο του πρόσφυγα. Μόνο άμα γίνεις πρόσφυγας ο ίδιος το καταλαβαίνεις η προσφυγιά τι σημαίνει! Τα ίδια πάθαμε κι εμείς με τους Μικρασιάτες πρόσφυγες που ήρθαν στο Λευκόνοικο. Μόνο σαν γίναμε κι εμείς πρόσφυγες, τους καταλάβαμε… Τι θα πει να χάνεις τα πάντα…
Η αγαπημένη μας Νίκη τα Χριστούγεννα ασπρόγιασε τους τοίχους του σπιτιού της, φούρνισε τα κουλούρια της, έκανε όλα όσα ήταν μαθημένη. Ήταν καλά. Κάθε Τετάρτη έκανε πρόσφορο για το Άγιο Ευχέλαιο και κάθε Σάββατο πρόσφορο για τη θεία λειτουργία της Κυριακής. Ο Θεός ήταν η παρηγοριά της. Η Παναγία η μάνα της.
Κάθε φορά που την έβλεπα, καμάρωνε για τα λουλούδια της. Αγαπούσε τα λουλούδια τής κάθε εποχής. Γέμιζε την αυλή της.
Όπως καμάρωνε και για τα άξια παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονά της. Τα έμαθε να αγαπούν την οικογένεια, τους συγγενείς, τη δουλειά τους, να σέβονται τους προϊσταμένους τους…Τα δίδαξε αρχές και αξίες, τους εμφύσησε μαζί με τον άντρα της, ιδανικά, όπως μάθαμε στον τόπο μας. Σε ένα βίντεο που είδα τραγουδά στο δισέγγονό της ένα παραδοσιακό τραγούδι. Μια γυναίκα όλο ζωή και αγάπη, πίστη στον Θεό και ελπίδα.
Το σαράκι, όμως, που της κατέτρωγε τα σωθικά ήταν ο πόνος της Κίκας της… της τρυπούσε την ψυχή.
Αγαπημένε μου θείε Λούκα, αγαπημένοι μου Μαρία, Δήμητρα, Σίμο, Κώστα και Άντρη, αγαπημένα μου εγγόνια και δισέγγονά της, γαμπροί και νύφες της, αγαπημένα της αδέλφια, Μιχάλη και Σούλα, ανίψια, σε όλους σας εύχομαι να βρείτε την εξ ύψους παρηγορίαν. Δύσκολος ο αποχωρισμός με τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Μόνο ο χρόνος απαλύνει τις πληγές… Ζωή σε λόγου σας.
Αγαπημένη μας Νίκη, καλοσυνάτη και πρόσχαρη,
Πόνεσες πολύ στη ζωή σου, αλλά τώρα πας να συναντήσεις την Κίκα σου. Τι χαρές θα κάνετε!
Η ψυχή σου λεύτερη πετά τώρα πάνω από το σπίτι σου.
Καλό ταξίδι.
Καλό παράδεισο!
Χαιρετίσματα στην Κίκα. Πες της ότι δεν την ξεχνάμε…
Καλή Ανάσταση.
Καλή αντάμωση.
