Τρίτη, 17 Μαΐου 2022
Ι.Ν. Αγίου Σπυρίδωνα. Λεμεσός
Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη, Δημάρχου Λευκονοίκου
Κάθε φορά που ετοιμάζομαι για μια κηδεία συνδημότη μας ο οποίος φεύγει πλήρης ημερών, νιώθω ότι κάνουμε το καθήκον μας απέναντι σε αγαπημένους μας ανθρώπους. Είναι το χρέος μας! Τους κατευοδώνουμε για εκεί που θα πάμε όλοι και όλες μας.
Όταν, όμως, μαθαίνω για κηδεία ανθρώπου που φεύγει νωρίς, χωρίς να έχει εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του, χωρίς να έχει χαρεί τη ζωή του, τα παιδιά και τα εγγόνια του, λυπάμαι πάρα πολύ. Ματώνει η καρδιά μου. Κυρίως, όταν είναι και νεότερός μου. Και είναι πολύ φυσικό!
Έτσι ένιωσα και μόλις έμαθα για τον αδόκητο θάνατο του αγαπημένου μας Προκόπη. Δύο χρόνια πιο μικρός μου ο Προκόπης. Πολύ αναπάντεχο. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό το παιδί έφυγε τόσο νωρίς. Πριν από τον πατέρα του. Πλακώθηκε η ψυχή μου. Περιμέναμε να ακούσουμε για τον πατέρα του, όχι για τον Προκόπη.
Σκέφτομαι, βέβαια, ότι ο καλός Θεός μας ξέρει καλύτερα από μας πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για τον καθένα. Ίσως ήταν έτοιμος. Τον πήρε για να σώσει την ψυχή του. Και το ζητούμενο είναι η σωτηρία της ψυχής μας.
Θυμούμαι ένα καλόκαρδο, γλυκό και πρόσχαρο παιδάκι, πάντα καλοντυμένο, όπως είχε τα παιδάκια της η μ. Λούλλα, αυτή η εξευγενισμένη κυρία του Λευκονοίκου μας, η όμορφη και καλοδούλα. Έτσι τον συνάντησα και αργότερα στην προσφυγιά σε πιο μεγάλη ηλικία. Έναν καλότατο άνθρωπο, ευγενικό, καλομίλητο, της προσφοράς και της αλληλεγγύης. Εργατικότατος, ακούραστος, μερακλής στη δουλειά του. Καλός οικογενειάρχης.
Γιος του κ. Νίκου Ζαχαριάδη και της μ. Λούλλας Χατζησιεγκαλλή, είχε πιο μεγάλο αδελφό τον Δημητράκη και πιο μικρό τον Γιώργο. Το σπίτι τους όμορφο στον δρόμο του Γυμνασίου μας. Μεγάλωναν τα παιδιά με άνεση και σε ένα περιβάλλον αγάπης. Με τους φίλους τους και τους συγγενείς τους. Πιο κάτω, ήταν ο θείος τους, ο Νίκος Χατζησιεγκαλλής, ο αδελφός της μητέρας τους, η γιαγιά Παναγιωτού και ο παππούς Γιωρκής, γονείς της μητέρας τους, όπως και η αδελφή του πατέρα τους, η Κατερίνα Σιόκκου.
Σε άλλη γειτονιά, όχι πολύ μακριά, ήταν τα αδέλφια του πατέρα του: ο Ζαχαρίας (-ρκάς), ο Παναής ο Καραπάσιης, ο Κυριάκος ο Γκαρσόνης, ο Μιχάλης. Είχε και έναν άλλο θείο, αδελφό του πατέρα του, τον Γιαννή, ο οποίος σκοτώθηκε σε δυστύχημα στο γεφύρι στον δρόμο της Γύψου, μια Δευτέρα της Καθαράς.
Ο Προκόπης μετά το Γυμνάσιο Λευκονοίκου, τελείωσε το Γυμνάσιο στην προσφυγιά στη Λεμεσό και εργοδοτήθηκε στην Παγκύπρια Εταιρεία Αρτοποιών, ως Διευθυντής Πωλήσεων Αμμοχώστου, μια εταιρεία στην οποία ο πατέρας του ήταν αντιπρόεδρος και από τους πρώτους μετόχους, οι οποίοι και ίδρυσαν την εταιρεία αυτή.
Μόλις έκλεισε η εταιρεία, άνοιξε τον δικό του φούρνο και έφτιαχνε εκπληκτικά αρτοποιήματα, διάφορα αλμυρά και γλυκά, εξαιρετικής ποιότητας. Θυμάμαι με πόση χαρά μας έφερνε και μας κερνούσε στους καφέδες των γυναικών φλαουνίτσες που ήταν μοναδικές, ταχινοπιτούλες, κ.ά. και με πόση χαρά τα πρόσφερε όλα δωρεάν για τη γενέτειρά του. Πόσες χρονιές χάριζε τη βασιλόπιτα στο Σωματείο! Πόσες φορές σε κάθε παραγγελία του Δήμου ή του Σωματείου μας πρόσθετε δωρεάν κι άλλα δικά του!
Με την καλή του σύζυγό Λένια απέκτησαν τρία παιδιά: τον Νικόλα, τη Στάλω και τον Αντρέα, τα οποία ανέθρεψαν με πολλή αγάπη και τρυφερότητα. Ξέρω ότι θα τους λείψει ο σύζυγος και πατέρας τους. Ο καλός οικογενειάρχης.
Είναι πάντα δύσκολος ο αποχωρισμός. Μόνο ο Θεός μπορεί να τους παρηγορήσει! Εύχομαι όλοι, και η οικογένειά του και τα αδέλφια του, ο Δημήτρης και ο Γιώργος, οι νύφες και τα ανίψια του, όπως και το εγγονάκι του, να ζουν, να τον θυμούνται και να τον μακαρίζουν!
Προκόπη μου, καλοτάξιδη να είναι η πορεία σου προς το φως το αληθινό.
Καλό παράδεισο.
Αιωνία η μνήμη σου.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
