Η μοναδική, ως τώρα, λογοτεχνική δημιουργία που συνδέει τον πόνο της Μικρασιατικής προσφυγιάς με τον Αγώνα της ΕΟΚΑ (1955-1959)
Κυριάκος Χαραλαμπίδης
(Ι) ΕΣΥΡΕ ΤΡΑΓΟΥΔΩΝΤΑΣ
(Η Αφροδίτη Αλεξανδροπούλου, Μικρασιάτισσα πρόσφυγας,
κάλεσε, λίγο πριν πεθάνει, την κόρη της Μαρίκα, να της κρατήσει
το μαντίλι κι έσυρε τραγουδώντας ένα μικρασιάτικο χορό.
(Ημερολόγιο 2019, Σύνδεσμος Μικρασιατών Κύπρου)
Πεθαίνοντας απέσπασε απ’ τον Χάρο
υπόσχεση να της χαρίσει ένα μαντίλι.
Και κείνος, πάντα ευγνώμονας στους ζωντανούς,
φρόντισε να ΄ναι το μαντίλι της ξανθό,
γιομάτο κρίνα κι άνθη και πουλιά.
Όχι για τίποτε άλλο, μόνο να θυμίζει
τον μέλλοντα χορό παλικαριού
(το μέτωπό του γράφει Παναγίδης)
που πήρε από τη χέρα του κυρού του
μαντίλι γαντζωμένο απά στο σύρμα
τ’ αδιαπέραστου φιλιού πηχτού κελιού.
Μα το κελί δονούνταν και κινούσε τ’ άστρα
να κολυμπούν σ’ απρόβλεπτο ένα φως.
Γιατί, κρυφά στα φανερά χορεύαν
προς της ψυχής τα μέρη ολοταχώς.
Η Αφροδίτη πέθαινε εξαντλώντας
μεταξωτό μαντίλι για χορό.
Κι ο Χάρος της προμήθευε την μπάντα
του μελλοθάνατου ήρω, που κολλούσε
το χέρι του στο σύρμα κι αποσπούσε
μαντίλι αερικό…
Του ήρω το βλαστάρι,
Τεσσάρων μόλις χρόνων, φώναζε «όπα»
Κτυπώντας παλαμάκια στο κραταιό κι έξαίσιο χορικό.
