Η φιλενάδα μου, η άτυχη Ρούλα Χριστοδούλου, κόρη του μ. Λεοντή και της Μαρούλας Κουτεντή, ένα από τα πιο γελαστά παιδιά που έχω συναντήσει στη ζωή μου, τα πιο άκακα και τα πιο απονήρευτα, έφυγε στα 53 της χρόνια από καρκίνο στην Αθήνα.
Μαζί πήγαμε από τριών χρονών στο νηπιαγωγείο της κ. Στέλλας Ταύρου, της τόσο αγαπημένης μας νηπιαγωγού, η οποία σήμερα ζει στην Αμερική και μιλάμε στο τηλέφωνο, η Ρούλα γιατί ήταν ζωηρούλα και η μανούλα της, που ήταν σπουδαία ράφταινα(μοδίστρα), ήθελε να μην την έχει στα πόδια της για να μπορεί να δουλεύει, και εγώ γιατί ήθελα διακαώς να πάω σχολείο με τα μεγαλύτερα παιδιά. Πηγαίναμε τρεις ώρες κάθε μέρα.
Συνεχίσαμε όλα τα χρόνια τη φιλία μας. Πολλά γέλια. Και οι δύο γελούσαμε πολύ. Η Ρούλα ήταν και πειρακτήρι. Την πείραζαν, όμως, και οι καθηγητές μας, κυρίως ο Πανίκκος Αθανασίου, ο φυσικός μας, ξάδελφος της μανούλας μου.
Μια φορά στην έκτη δημοτικού, σε εθνική γιορτή, χορεύαμε έναν ελληνικό χορό στο σινεμά του Φυρίλλα, και ξαφνικά η Ρούλα, που ως κοντούλα ήταν τελευταία, χάθηκε από τη σκηνή. Πραγματικά, την κατάπιε η καταπακτή. Φανταστείτε αγωνία οι γονείς της. Σε λίγο ανέβηκε στη σκηνή η Ρούλα και πήγε η καρδιά μας στη θέση της.
Οι θύμισες είναι πάμπολλες…
Όμορφα, ανέμελα χρόνια παιδικά και εφηβικά. Γενέθλια στα σπίτια μας, βόλτες στις φιλενάδες μας, εκδρομές με το σχολείο, εκδρομές με τους γονείς μας, κολύμπι στη θάλασσα, κυρίως στην Ομπρέλλα του Τρικώμου, η ανεπανάληπτη εκδρομή στην Ελλάδα στην Ε΄ Γυμνασίου, και τελικά φτάσαμε στην Αθήνα για σπουδές. Σε έναν χρόνο γίναμε πρόσφυγες…
Η Ρούλα έμεινε στην Αθήνα κι εγώ γύρισα στην Κύπρο.
Άρχιζε ο αγώνας για την επιβίωση…
Πήγαν περίπατο οι περιουσίες μας.
Έπρεπε να παλέψουμε.
Χαθήκαμε με τη Ρούλα…
Κάποιες φορές που ερχόταν από την Αθήνα βρισκόμασταν μαζί με τις συμμαθήτριές μας. Πάλι γελούσαμε, αλλά ήταν πολύ διαφορετικά, μετά τα όσα περάσαμε στην προσφυγιά…
Η καλοσύνη της δεν άλλαξε…
Ήταν και πονεμένος άνθρωπος. Πέρασε πολλά… με τελευταίο τον καρκίνο.
Έφυγε μια μέρα του Σεπτέμβρη στα 53 της χρόνια το 2008.
Της έκανα τον επικήδειο.
Κάθε φορά που θάβουμε κάποιον στο κοιμητήριο της Σφαλαγγιώτισσας περνώ και τη βλέπω…
Μαζί της θάφτηκε και ο πατέρας της, ο καλός άνθρωπος Λεοντής.
Η φωτογραφία αυτή είναι από τη μέρα της κηδείας του, πριν από λίγο καιρό…
Εύχομαι να είναι ευτυχισμένη εκεί πάνω.
