Πέμπτη, 15 Δεκεμβρίου 2022, 1 μ.μ.
Ιερός Ναός Παναγίας Γλυκιώτισσας, Λεμεσός
Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη,
Δημάρχου Λευκονοίκου
Έναν πολύ καλό άνθρωπο, έναν ευγενή, έναν πρόσχαρο και καλόκαρδο γαμπρό του Λευκονοίκου μας από την Άρμου της Πάφου, κηδεύουμε σήμερα, ο οποίος με τον καιρό έγινε Λευκονοικιάτης, αφού έζησε πάνω από είκοσι χρόνια στην κωμόπολή μας. Νυμφεύτηκε την εξαίρετη μοδίστρα μας, τη Μαρούλα του Χρήστου Κουτεντή, και μαζί έφτιαξαν μία πολύ όμορφη οικογένεια με τρεις ομορφοκόρες, τη Ρούλα, τη Χριστίνα και τη Γιαννούλα, για τις οποίες καμάρωναν.
Ίσως λίγοι να γνωρίζουν στην ηλικία μου ότι ο μ. Λεοντής κατάγεται από ένα μικρό χωριό της Πάφου, την Άρμου, νοτιοανατολικά της Μεσόγης, τέσσερα χιλιόμετρα από την πόλη. Παιδί πολύτεκνης φτωχής οικογένειας με άλλα τρία αγόρια, τον Αντρέα, τον Αγάπιο και τον Γιώργο, ξεχώριζε από μικρός για την εξυπνάδα του, γι’ αυτό ο πατέρας Χριστόδουλος, ο οποίος δούλευε στο Κτήμα, μαζί με τη μητέρα του Χριστίνα, αποφάσισαν να τον στείλουν στο Γυμνάσιο, στο οποίο πήγαινε καθημερινά με τα πόδια. Όταν αποφοίτησε, μπήκε στην Αστυνομία και δούλεψε στο Πραστειό, στο Ριζοκάρπασο και στη συνέχεια στο Λευκόνοικο, όπου έμελλε να παραμείνει. Η Μαρούλα, όμως, μόλις άρχισε ο Αγώνας της Ε.Ο.Κ.Α. φοβόταν για τη ζωή του και τον έπεισε να φύγει από την Αστυνομία. Έδωσε εξετάσεις στο Τελωνείο και προσλήφθηκε στο Λογιστήριο. Καθημερινά πηγαινοερχόταν στο Βαρώσι.
Όλος ο κόσμος τον αγαπούσε και τον εκτιμούσε για την ευγένεια και την καλοσύνη του, την αρχοντιά και την ομορφιά της ψυχής του. Ήταν ένας λεβέντης εσωτερικά και εξωτερικά, άνθρωπος με αξίες και ιδανικά, εξαιρετικός σύζυγος και πατέρας, ήρεμος, πράος, με στέρεο ηθικό κώδικα. Πάντα τον θυμάμαι να βοηθά τη γυναίκα του, να μας μιλά με γλυκύτητα, με χαμόγελο, με συγκατάβαση. Άνθρωπος υπομονής. Γενναιόδωρος, φιλόξενος, ανοικτόκαρδος.
Λόγω της φιλίας μας με τη Ρούλα, την πρωτοκόρη του που ήταν συμμαθήτριά μου από το νηπιαγωγείο, βίωσα την αγάπη του. Γι’ αυτό και πολύ τον λυπήθηκα, όταν, μετά την προσφυγιά μας, ήρθε και δεύτερο κακό και τους πλάκωσε. Το 2008 πέθανε από καρκίνο στην Αθήνα η Ρούλα και την έφεραν εδώ στη Λεμεσό και την θάψαμε. Θυμάμαι τον πόνο και των δύο γονιών!
Αξίζει να αναφέρω ότι ο μ. Λεοντής αγαπούσε πολύ την εκκλησία. Για πάνω από μία εικοσαετία κρατούσε το ταμείο της εκκλησίας εδώ και όλοι τον αγαπούσαν.
Τα τελευταία χρόνια ταλαιπωρήθηκαν με τη Μαρούλα του με την υγεία τους. Ευτυχώς, που ήταν κοντά τους η δεύτερη κόρη τους, η Χριστίνα, μαζί με τον σύζυγό της, τον Αντρέα, και τους φρόντιζαν συνεχώς με πολλή αγάπη.
Χριστίνα και Αντρέα μου, σε σας και στη Γιαννούλα που λείπει στην Αθήνα, όπως και στις εγγονές του και στους υπόλοιπους συγγενείς, εύχομαι «την εξ ύψους παρηγορίαν».
Αγαπημένε μας θείε Λεοντή,
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Πας να συναντήσεις τη Ρούλα σου και τους γονείς σου.
Να της πεις πολλά χαιρετίσματα.
Να της πεις πως θυμάμαι τα γέλια που κάναμε στο Γυμνάσιό μας.
Πως μας λείπει. Πως τη θυμόμαστε πάντα με πολλή αγάπη τη Ρούλα μας, με την καλή καρδιά και το γάργαρο γέλιο.
Αιωνία η μνήμη σου.
Καλό παράδεισο.
Αναπαύσου εν ειρήνη!
