Σάββατο, 18 Μαρτίου 2023, 11 π.μ.
Ιερός Ναός Αγίου Δημητριανού, Πέρα Ορεινής
Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη, Δημάρχου Λευκονοίκου
Αποχαιρετούμε σήμερα έναν Λευκονοικιάτη που είχε λατρεία στην Κύπρο μας, και ιδιαιτέρως στο Λευκόνοικό μας! Κι όμως, αναγκάστηκε να ξενητευτεί, γιατί εκείνα τα δύσκολα χρόνια μετά τον Αγώνα, οι νέοι μας δεν έβρισκαν δουλειές και έπρεπε να φύγουν από το νησί μας για να ζήσουν.
Όταν έμαθα από την αγαπημένη μου δασκάλα, την κ. Νίτσα, την αδελφή του, τη δυσάρεστη είδηση, της εξέφρασα την απορία, πώς ξενητεύτηκε, αφού ο πατέρας του ήταν καλός γεωργός στη Μεσαορία. Η απάντηση ήταν πολύ εύλογη. Γεωργός έγινε ο πρώτος γιος, ο Κυριάκος, άρα οι άλλοι έπρεπε να κάνουν μια άλλη εργασία, αφού ήταν πολλά παιδιά.
Έτσι, πήγε στην Αγγλία και δούλεψε χρόνια πολλά, ο νους, όμως κι η καρδιά του ήταν στο νησί μας, γι’ αυτό, αφού δεν υπήρχε το Λευκόνοικό μας, αγόρασε γη εδώ στο πανέμορφο χωριό, στα Πέρα Ορεινής, και έκτισε το σπίτι του και έφτιαξε και το περιβόλι του για να περάσει τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του κοντά στη γη που τόσο αγαπούσε. Φύτεψε σε αυτή την ευλογημένη γη πολλές ελιές, συκιές, και τις καμάρωνε. Ξυπνούσε από το χάραμα για να δει την ανατολή του ήλιου. Απολάμβανε κάθε λεπτό σε αυτό το χωριό που διάλεξε ως υποκατάστατο της γενέθλιας γης μας, όπου οι άνθρωποι είναι τόσο ευγενείς και φιλόξενοι, ώστε τους αγάπησε και τον αγάπησαν. Και για μένα αυτό το πανέμορφο μέρος έχει ιδιαίτερη σημασία, γιατί γνώρισα εξαίσιους ανθρώπους με τους οποίους μας συνδέει μια όμορφη φιλία.
Τον Νίκο τον γνώρισα μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο, τη Δημητρούλα, από τη γειτονική μας Γύψου, τον Σεπτέμβριο του 2017, όταν, ως Δήμαρχος του Λευκονοίκου, βρεθήκαμε μαζί με αντιπροσωπία του Δήμου μας στο Λονδίνο για να παρουσιάσουμε το ντοκιμαντέρ μας για την κωμόπολή μας. Τότε, γνώρισα ένα ευγενικό ζευγάρι, πρόσχαρο και καλόκαρδο.
Γονείς του Νίκου ήταν ο Αντώνης, ο Αντώρκας, όπως ήταν γνωστός, και η Παναγιώτα το γένος Ιεροδιακόνου, κόρη της δκιακόνισσας, όπως έλεγαν τότε. Είχε άλλα εφτά αδέλφια: την Αντριανή, τη Χριστίνα, τον Κυριάκο, την Άννα, τον Μιχάλη, την Ιφιγένεια και τη μικρότερη, τη Νίτσα. Συνήθως, στο Λευκόνοικο, δεν έκαναν πολλά παιδιά.
Ο πατέρας του φαίνεται ότι είχε αδυναμία στον Νικολή του, όπως τον αποκαλούσε. Τελειώνοντας το δημοτικό, θέλησε να γίνει ράφτης, παρόλο που ήταν διάνοια στα Μαθηματικά. Στα δεκαεπτά του χρόνια, ξενητεύτηκε στην Αγγλία, όπου είχαν πάει οι μεγαλύτερες αδελφές του, η Χριστίνα και η Άννα, αλλά και ο αδελφός του, ο Μιχάλης.
Βρήκε στήριξη και αγάπη, όπως μου είπε η κ. Νίτσα, από την αδελφή του, την Άννα, και τον γαμπρό του, τον Χαμπή του Πελελέ, ξάδελφο του πατέρα μου, ο οποίος είχε εργοστάσιο έτοιμων φορεμάτων. Έτσι, δούλευε με τον γαμπρό του, και με τα πρώτα χρήματα που εξοικονόμησε, αγόρασε ένα χωράφι στο Λευκόνοικο, κοντά στο δημοτικό σχολείο. Όποιος ερχόταν στην κωμόπολή μας από το Λονδίνο, του έλεγε να πάει να δει το χωράφι του.
Στο Λονδίνο, 22 χρονών, όμορφος νέος, ήσυχος, καλότατος και πρόσχαρος, ίλαρος μεσαρίτης, με στέρεο ηθικό κώδικα, με ανθρωπιά, γνώρισε και την καλή του σύζυγο, τη Δημητρούλα, σπουδαία γυναίκα και καλή μαγείρισσα, παντρεύτηκαν, μάλιστα στον γάμο πήγε στο Λονδίνο και η μητέρα του, και μαζί απέκτησαν δύο εξαιρετικά παιδιά: τη Γιώτα και τον Στέλιο, ο οποίος τού χάρισε δύο εγγονάκια, τον Άγγελο και τη Μαρία-Κυριακή.
Μου φαίνεται ότι την αγάπη του πατέρα του για την Κύπρο κληρονόμησε και ο Στέλιος, γι’ αυτό και γύρισε και ζει στην Κύπρο.
Αυτή την ώρα η σκέψη μας πάει στην αγαπημένη του σύζυγο, την κ. Δημητρούλα, στα παιδιά, τη νύφη και τα εγγόνια του. Δύσκολος ο αποχωρισμός από τον αγαπημένο σας. Να ζείτε, να τον θυμάστε και να τον μακαρίζετε.
Τα εγγονάκια του, ας θυμούνται τις παρακαταθήκες που τους άφησε ο παππούς τους, το ήθος και τη λεβεντιά της ψυχής του. Κυρίως, όμως, την αγάπη του για τούτο τον τόπο!
Αγαπημένε μας Νίκο,
Καλοτάξιδη να είναι η πορεία σου προς το Φως.
Καλό παράδεισο.
Τώρα λεύτερη η ψυχή σου βλέπει από ψηλά το περιβόλι που ανάστησες εδώ στα Πέρα, μα ταξιδεύει και στο Λευκόνοικό μας, τη σιταρομάνα γη της Μεσαορίας μας που τόσο αγαπούσε και ποθούσε να γυρίσει.
Σου υποσχόμαστε ότι σαν έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα θα σε πάρουμε να αναπαυτείς μαζί με τους γονείς και τους άλλους προγόνους σου στο κοιμητήριό μας.
Καλό παράδεισο!
Καλή Ανάσταση! Μέμνησο και υπέρ ημών
