Πήγα στη Γαλλοϊταλική Ριβιέρα πριν ακριβώς από είκοσι ένα χρόνια. Ήταν το 1992, τη δεύτερη χρονιά που διοργανώναμε με τον Σύνδεσμο Φιλολόγων Λευκωσίας εκδρομές στην Ευρώπη. Μέσω Πάτρας, φτάσαμε τότε στην Αγκόνα της Ιταλίας, κι από κει διασχίσαμε την Ιταλία από νότο προς Βορρά. Από το Μιλάνο ύστερα κατευθυνθήκαμε προς τη Γαλλική Ριβιέρα. Μου έμεινε από τότε η εντύπωση που μας προκάλεσαν οι πολλές σήραγγες που υπήρχαν και έκαναν την ορεινή διαδρομή πολύ ομαλή. Βεβαίως, σε ένα τέτοιο μεγάλο ταξίδι, τη Γαλλική Ριβιέρα την είδαμε πολύ βιαστικά. Μονακό, Νίκαια, Κάννες.
Μας άρεσε, ασφαλώς, πολύ, εκείνο το ταξίδι, και κυρίως η Γαλλική Ριβιέρα. Θυμάμαι την παραλία της Νίκαιας και το Μόντε Κάρλο, όπως και το παλάτι του Μονακό μαζί με τους εξωτικούς του κήπους. Φέτος, όμως, που αντικρίσαμε τη Ριβιέρα από το κρουαζιερόπλοιο “Liberty of the Seas”της Royal Carrebean, σε όλη τη μεγαλοπρέπειά της, ήταν πολύ διαφορετική αίσθηση. Η Ριβιέρα είναι μια καταπράσινη έκταση που ξεκινά από έναν ψηλό βράχο και απολήγει στη θάλασσα. Έτσι είναι όλη η ακτογραμμή της νότιας Γαλλίας. Αδιαμφισβήτητα πανέμορφη. Μαγευτική. Υπέροχη.
Αλλά, δεν έχει καμία σχέση με τις ακτογραμμές της Αμμοχώστου και τις δαντελένιες ακρογιαλιές της, που η θάλασσα σαν επιδέξια κεντήστρα φτιάχνει την πιο αιθέρια δαντέλα πάνω στη χρυσαφένια της άμμο. Αυτή η άμμος της Αμμοχώστου που λαμπιρίζει από τις ακτίνες του ήλιου, και στέλλει στον ορίζοντα απειράριθμους ιριδισμούς, δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο. Τα καταγάλανα διαυγή νερά της Σαλαμίνας κρύβουν κόσμους ελληνικούς αρχαίους, δυόμισι χιλιάδων χρόνων.
Το Βαρώσι μας!
Πιστεύω, λοιπόν, ότι εκείνος που είχε την έμπνευση να ονομάσει την Αμμόχωστο ως τη Ριβιέρα της Ανατολικής Μεσογείου, είχε στον νου του άλλα κοινά της Αμμοχώστου με τη Ριβιέρα, όπως το κοσμοπολίτικο περιβάλλον, τη διασκέδαση, και γενικά τις αρετές ενός μεσογειακού θερέτρου. Ένας τόπος ξεγνοιασιάς, χαράς, ζωντάνιας, ξέφρενων ρυθμών, έντονης νυχτερινής ζωής, απόλαυσης του ήλιου και της θάλασσας.
