Της Αγίας Μαρίνας σήμερα. Κι εμάς η σκέψη τρέχει στην Αγία Μαρίνα των παιδικών μας χρόνων. Εκεί που άρεσε στους λευκονοικιάτες να κάνουν διακοπές, να κολυμπούν στα δροσερά νερά της, να διασκεδάζουν στα κέντρα…
Εκεί που μ. ο Νάκης Σάντης έπαιρνε με το λεωφορείο του τους νέους… Εκεί που
έκτισε σπίτι σε σχήμα καραβιού με στόχο να γίνει ξενοδοχείο… Εκεί που λαχταρούσε μέχρι τέλους να επιστρέψει…
Αγία Μαρίνα μας! Την περασμένη Παρασκευή με έπιασε η πεθυμιά της. Και πήγαμε την ώρα που ο ήλιος ήταν στη δύση του. Μαγεία! Μα και πόνος ψυχής. Πώς αφήσαμε αυτή την ομορφιά να μας την κλέψουν; Σήμερα μέσα στο εκκλησάκι μένουν άνθρωποι. Συνήθως ξένοι που δουλεύουν εκεί.
Παλαιότερα έξω υπήρχαν και σκάμνοι. Τώρα χάθηκαν κι αυτοί…
Αγία Μαρίνα μας, βοήθησέ μας!
