Σήμερα θυμόμαστε τρία νεαρά παιδιά μας, που πολέμησαν παλληκαρίσια στη Διάβαση του Θανάτου στο Συγχαρί απένανι σε έναν πανίσχυρο εχθρό, και τον καθηγητή μας των Mαθηματικών Σωτήρη Μιχαήλ από την Αγκαστίνα, ο οποίος νυμφεύτηκε στο Λευκόνοικο και ετοίμαζε και το σπίτι του, αφήνοντας τον Μιχάλη του 14 μηνών παιδάκι.
Δεν θα βαρεθώ να το επαναλαμβάνω ότι θα μπορούσε να διαφύγει και να σωθεί (σύμφωνα με μαρτυρίες των διασωθέντων), αλλά προτίμησε να μείνει με τους μαθητές του, τον Πέτρο Βελούση, τον Έκτορα Γιαννάτζη και τον Βασίλη Χατζησιεγκαλλή, τους συμμαθητές μου, που έχασαν τη ζωη τους στα 19 τους χρόνια. Δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν… Έμειναν για πάντα νέοι κι αθάνατοι, όπως συχνά μας έλεγε η κ. Κυριακή Σούγκη- Παρασκευά, η εκλεκτή φιλόλογός μας!
Ας είναι αιωνία η μνημη αυτών!
Σκέφτομαι τους δικούς τους.
Τον γολγοθά που ανέβαιναν μέχρι να μάθουν πού βρίσκονται, μέχρι να βρεθούν και να ταυτοποιηθούν τα οστά τους και να τους θάψουμε το 2015.
Θυμόμαστε, ταυτόχρονα, και τους άλλους νέους μας που πολέμησαν μαζί τους σε εκείνη την προδομένη ιστορία, και πίάστηκαν αιχμάλωτοι και σύρθηκαν στα μπουντρούμια των φυλακών του Αττίλα. Τι πέρασαν κι αυτά τα παιδιά! Ο μ. Πάμπος Κόκκινος, ο Σκεύος Χατζησιεγκαλλή, οαδελφός του ήρωά μας Βασίλη Χατζησιεγκαλλή, ο Λεωνίδας Λεωνίδου ο γείτονάς μου και ο Πέτρος Καμιντζής, αδελφός του ήρωά μας Σταύρου Καμιντζή.
