Soteris Pittas, σε ευγνωμονούμε. Αυτό το έργο που μάς πρόσφερες, είναι έργο ζωής. Ξεκίνησε από μια ανάρτησή μου στα κοινωνικά δίκτυα, στις 20 Ιουλίου του 2016, πριν να εκλεγώ Δήμαρχος, όταν αργά το βράδυ, ξημερώματα, θυμήθηκα τα παιδιά του Λευκονοίκου μας που δεν είχαν βρεθεί ακόμη, τον Κλείτο Κλείτου και τον Πανίκκο Μιχαήλ, που ήταν συμμαθητής μου. Έβαλα ένα κερί αναμμένο και ευχήθηκα να τους βρούμε και αυτούς για να τους θάψουμε όπως τους πρέπει. Μια παρατήρηση της αδελφής του Πανίκκου από την Αυστραλία, της Μαρίας Μηνά, ότι δεν τους θυμάται κανείς, σου έδωσε το έναυσμα, πιστεύω, να σκεφτείς να χρηματοδοτήσεις αυτό το μνημείο στη μνήμη των αγαπημένων σου γονέων.¨Ήταν γείτονάς σου ο Πανίκκος και ευαισθητοποιήθηκες πολύ. Στο μεταξύ, βρέθηκε ευτυχώς ο Κλείτος μας, αλλά τον Πανίκκο τον περιμένουμε ακόμη. Εύχομαι μαζί με τα εγκαίνια του μνημείου να θάψουμε και τον Πανίκκο μας.
Η αλήθεια είναι ότι εμένα από τότε μού άφησες να νοηθεί ότι θα μου κάνεις ένα δώρο για τη Δημαρχία μου. Ήσουν τόσο σίγουρος. Να που το όραμα έγινε πραγματικότητα! Άξιος! Η Παναγιά να σκέπει όλη την οικογένειά σας, τη αγαπημένη σου σύζυγο, Κωνσταντία, και τα παιδιά σας. Αιωνία η μνήμη των εκλεκτών γονέων σας.
