Επικήδειος στον Σωτήρη Ιωάννου Πρόσφυγα, τον Τσιρίκογλου, από το Λευκόνοικο, ετών 78
Πέμπτη, 19 Οκτωβρίου 2023, Ώρα:11 π.μ.
Ι.Ν. Απ. Βαρνάβα στις Καμάρες Λάρνακας
Περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου.
Έφυγε ένας ευπατρίδης, ένας ευγενής λευκονοικιάτης, όλο γλυκύτητα και καλοσύνη, το άκρον άωτο της ψυχικής λεβεντιάς! Ένας χαμογελαστός άνθρωπος της προσφοράς και της αγάπης. Του ετεροκεντρισμού της αγάπης. Ένας άψογος χαρακτήρας και ένας χρυσός άνθρωπος, όπως μου τον χαρακτήρισε ο γείτονάς του Βασίλης Κυρλιτσιάς. Ένας λεβέντης και στο σώμα και την ψυχή!
Στον Επιτάφιό του, 2.46.1 «Θουκυδίδου Ιστορίαι» ο μέγας Περικλής αναφέρει ότι
«άθλα γαρ οις κείται αρετής μέγιστα, τοις δε και άνδρες άριστοι πολιτεύουσι». Εκεί που ορίζονται σπουδαία έπαθλα για την ανδρεία, εκεί υπάρχουν και οι άριστοι πολίτες.
Ως Δήμαρχος Λευκονοίκου, παραφράζοντας τον Περικλή, θεωρώ ότι η ανδρεία σήμερα στη ζωή πρέπει να επιβραβεύεται για να προσπαθούν κι άλλοι να τους μιμηθούν. Η ανδρεία του Σωτηράκη μας ήταν ανεπανάληπτη. Μεγάλωσε τα δύο παιδιά της συζύγου του, της Βούλας, που αγαπήθηκαν παράφορα και είναι πρότυπα συζύγων, τα μεγάλωσε σαν να ήταν παιδιά του, κι αυτά τον λατρεύουν και τον έχουν πρότυπο!
Άρα, η ανδρεία δεν είναι μόνο στο πεδίο της τιμής, αλλά ενυπάρχει και στο πεδίο της ανιδιοτελούς αγάπης, της θυσιαστικής αγάπης, της προσφοράς και του δοσίματος, της αυταπάρνησης, της αυθυπέρβασης!
Κάποιοι, λέει πάλι ο Περικλής, που δεν ξέρουν τον νεκρό, μπορεί να θεωρήσουν ότι αυτά που λέμε είναι υπερβολικά, ενώ όσοι τον ξέρουν καλά, θα θεωρήσουν ίσως αυτά που θα ακούσουν υποδεέστερα της αξίας του νεκρού τους!
Νομίζω, όμως, ότι όσοι είμαστε εδώ για να αποχαιρετήσουμε τον Σωτηράκη μας, τον γιο της Κούλας από το Λευκόνοικο, και του Γιάννη του μικρασιάτη πρόσφυγα, και αδελφό του εξαιρετικού συνδημότη μας, μ. Χρυσόστομου Ιωάννου, καταλαβαίνουν ότι όσα και να πούμε θα είναι πολύ κατώτερα της ηθικής ποιότητας του ανδρός, του άψογου χαρακτήρα του, της ακεραιότητας, της ευπρέπειας και της σεμνότητας του χαρακτήρα του.
Στα μικράτα του ζούσε με την οικογένειά του στη Λεύκα, αλλά μετά γύρισαν στο Λευκόνοικο, όπου φοίτησε και τελείωσε το Γυμνάσιο Λευκονοίκου. Με τους συμμαθητές και τις συμμαθήτριές του από το Γυμνάσιο διατηρούν μέχρι σήμερα άψογες σχέσεις και πριν από δύο μήνες συναντήθηκαν, όταν ήταν εδώ ο Άκης Στεφανίδης και ο Τάσος Κονναρής, οι καλοί του φίλοι.
Ο γείτονάς του, ο Βασίλης ο Κυριτσιάς, θυμάται ότι πήγαιναν στο σπίτι του για να ακούσουν δίσκους του Θεοδωράκη και ποδόσφαιρο από την Ελλάδα.
Τελειώνοντας το Γυμνάσιο πήγε στη Γερμανία να σπουδάσει, εκεί όπου είχε πάει προηγουμένως ο Λούης ο Παττίχης του Κωνσταντή. Δυστυχώς, όπως μού είπε στην τελευταία μας συνάντηση πριν από λίγες βδομάδες όπου πήγαμε μαζί για γεύμα, η Γερμανία απαγόρευε στους φοιτητές να εργάζονται, γι’ αυτό κι έφυγε για την Αγγλία.
Με την απαστράπτουσα προσωπικότητά του, την εγγενή και έμφυτη ευγένειά του, τη λαμπερή του φύση, εργάστηκε σε κλασικά εστιατόρια στο city, ως μετρ, manager, εκεί όπου συχνάζει η οικονομική αφρόκρεμα της αγγλικής πρωτεύουσας. Κι ύστερα, λόγω της πείρας του και των προσόντων του, της γλυκύτητας και των καλών του τρόπων, δούλεψε για 38 χρόνια στο κέντρο «Βρυσάκι», όπου απογείωσε τα χαρίσματά του, επικοινωνιακά και ανθρώπινα.
Στο Λονδίνο, νυμφεύτηκε τη Γκιούλα, την κόρη του Σιαή, του αδελφού του Ττομάκη, και της Παναγιώτας, και απέκτησαν δύο παιδιά. Πέθανε, όμως, νωρίς, και ο Σωτηράκης, όντας νεότατος, είχε τη μεγάλη ευλογία να γνωρίσει μια γλυκύτατη, καλότατη κοπέλα, έναν άνθρωπο που τον αγάπησε πάρα πολύ, τον νοιαζόταν και τον φρόντιζε μέχρι τέλους . Πέρασαν είκοσι χρόνια υπέροχα, με πολλή αγάπη και ζεστασιά. Η Βούλα υπήρξε πρότυπο αφοσίωσης και μέχρι τέλους τον περιποιόταν σαν παιδί. Για τη Βούλα ο Σωτήρης ήταν ο ήρωάς της, τον θαύμαζε, τον ανέβαζε στους εφτά ουρανούς. Ταίριαξαν τόσο πολύ!
Το αξιοθαύμαστο που πρέπει να τονιστεί ήταν και είναι η αγάπη που είχαν και έχουν στον Σωτήρη τα δύο παιδιά της, ο Ανδρέας και η Μαρία, αλλά και ο γαμπρός της, ο Σάββας, που τον λατρεύουν. Αυτόν γνώρισαν για πατέρα, αυτός ήταν ο μέντοράς τους, το πρότυπό τους, η προστατευτική φτερούγα που απλωνόταν ολόγυρά τους και τα αγκάλιαζε με τη θέρμη της ψυχής του. Αυτά τα παιδιά βίωσαν την καλοσύνη και την χουβαρτοσύνη του, τον πλούτο των ασθημάτων του, γι’ αυτό και τον λατρεύουν, και είμαι σίγουρη ότι θα τους λείψει πάρα πολύ.
Τα τελευταία χρόνια που είχε αποκτήσει το σπίτι του στη Λάρνακα, και περνούσε κάποιους μήνες κάθε χρόνο, τον αγαπήσαμε και εκτιμήσαμε την ποιότητα και την ανωτερότητα της ψυχής του, τη χουβαρντοσύνη του, τη νοικοκυροσύνη του, την ανοικτή καρδιά του. Τους άρεσε μαζί με την καλή του τη Βούλα να περιποιούνται τους φίλους και τις φίλες τους, και ήταν άψογοι οικοδεσπότες! Η Βούλα μάς αγαπούσε πάρα πολύ όλους τους Λευκονοικιάτες και τις Λευκονοικιάτισσες, γι’ αυτό κι εμείς της ανταποδίδαμε αυτή την αγάπη, και της υποσχόμαστε ότι δεν θα αλλάξει τίποτα στα αισθήματά μας απέναντί της.
Νομίζω, όμως, φεύγει με ένα παράπονο. Παρόλες τις προσπάθειές τους με τον αγαπημένο αδελφό του, τον Χρυσόστομο, για να βρουν τους συγγενείς τους στην Ελλάδα, δεν κατάφεραν να βρουν κανένα Τσιρίκογλου, και αυτό τον πονούσε πολύ, όπως μας έλεγε.
Όσα και να πούμε για τον καλό μας φίλο, τον Σωτηράκη, θα είναι πολύ λίγα. Θα μας λείψει! Θα λείψει, όμως, πιο πολύ στην καλή του, τη Βούλα του που τη λάτρευε, τον φύλακα άγγελό του. Θα λείψει στα παιδιά τους. Θα λείψει σε όλους τους φίλους του.
Βούλα μου, και παιδιά, η Παναγία να σας απαλύνει τον αβάστακτο πόνο σας. Εμείς που πιστεύουμε στην αιωνιότητα της ψυχής, τώρα η ψυχή του λεύτερη πετά πάνω από το Λευκόνοικό μας και τη γειτονιά του…Να ζείτε να τον θυμάστε και να τον μακαρίζετε.
Αγαπημένε μας Σωτηράκη,
Καλό ταξίδι στο φως το αληθινό.
Τώρα απολαμβάνεις τους καρπούς των μόχθων σου.
Θα σε θυμόμαστε με πολλή αγάπη!
Καλό παράδεισο!
Καλή Ανάσταση!
Μέμνησο και υπέρ ημών.
