Απόψε είμαι πολύ φορτισμένη συναισθηματικά. Σήμερα, στη Λεμεσό, επισκεφθήκαμε με τον Αριστείδη, σε γηροκομείο όπου ζει, έναν πολύ καλό φίλο του παπά μου, τον κ. Μήτρο Λαουτάρη, έναν από τα γνωστά “παρπερούθκια” στο Λευκόνοικο. Άνθρωποι παλαιάς κοπής, με ευγένεια, σοβαρότητα, αρχοντιά ψυχής, πίστη στον Θεό, εντιμότητα, ευπρέπεια, ήθος.
Το “παρπερκόν” τους, δηλαδή το κουρείο τους, ήταν δίπλα από το μαγαζί του παπά μου, στο κέντρο του Λευκονοίκου, απέναντι από τα ακίνητα της Συνεργατικής Τράπεζας Λευκονοίκου, της πρώτης στην Κύπρο!
Μιλήσαμε για την αγάπη που είχαν με τον παπά μου, για τις συζητήσεις τους στην τουρκική γλώσσα, αφού και οι δύο τη μιλούσαν απταίστως, για τα βάσανα της αιχμαλωσίας τους και της προσφυγιάς του 1974.
Φύγαμε συγκινημένοι τα μάλα! Ένα βάρος πλάκωσε την ψυχή μας. Ένας άνθρωπος της Μεσαορίας μας που με την αγάπη του μάς θύμισε αλλοτινούς καιρούς και αλλοτινές σχέσεις. Να τον έχει ο Θεός καλά!
(25/10/2016)
