Χθες, μετά το Α’ Δημοτικό Σχολείο Αραδίππου, στις 11 π.μ. πήγα στο Δημοτικό Σχολείο Καθαρής στη Λάρνακα, προσκεκλημένη για άλλη μια χρονιά, της φίλης και συμπεθέρας μας, κ. Λουκίας Μυλωνά, Β.Δ’, πεθεράς του Λοίζου Κιαφκιουλλή, γιου του συμμαθητή μου, Γιαννάκη Κιαφκιουλλή.
Κανονικά, ήμουν κουρασμένη. Όμως, με υποδέχτηκαν με τόση αγάπη και η διευθύντρια, αλλά και δύο κορίτσια από το Λευκόνοικο, η Χριστιάνα Φιλίππου, κόρη της μ. Κίκας Κυρλιτσιά, και η Ειρήνη Λαγού, κόρη του δασκάλου Παναγιώτη Λαγού, που σαν να ξεκινούσα εκείνη τη στιγμή τη μέρα μου.
Στη συνέχεια, τα παιδάκια της Γ’ και Δ’ τάξης ήταν τόσο γλυκά, έξυπνα, πρόσχαρα, ευγενικά, αγαπησιάρικα, που με έκαναν πολύ χαρούμενη. Ακούστηκαν τα πιο πολλά χωριά της επαρχίας Αμμοχώστου, όταν τους ρώτησα, όπως πάντα, από πού κατάγονται οι παππούδες και οι γιαγιάδες τους!
Ομολογώ ότι με συγκίνησαν πολύ και όλοι/-ες οι εκπαιδευτικοί του σχολείου. Ιδιαιτέρως, μια φίλη από το Τρίκωμο και ένας φίλος από την Αθηαίνου, ο κ. Λευτέρης, ο οποίος πήρε τον λόγο και είπε στα παιδιά ότι το Λευκόνοικο ήταν ο φάρος της Μεσαορίας, πρωτοπόρος, τον οποίο ακολουθούσαν και οι άλλες κοινότητες, κυρίως η Αθηαίνου, και ότι όλη η ανάπτυξη οφειλόταν στην Παιδεία και τα φωτισμένα πρόσωπα που είχε!
Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όλα τα πρόσωπα, εκπαιδευτικούς και μαθητές/-τριες, που με αγκάλιασαν με τόση αγάπη και γλυκύτητα! Με έκαναν πολύ ευτυχισμένη! Να τους έχει καλά η Παναγία μας!
