Έγινε σήμερα η κηδεία του μ. Σωτήρη Παίδιου, του αγαπημένου μας. Κοσμοσυρροή στην εκκλησία με πάρα πολλούς συνδημότες/-ισσές μας αλλά και πάμπολλους φίλους του που τον εκτιμούσαν ως άνθρωπο ακέραιο, τίμιο, εργατικό, ευγενικό και πρόσχαρο!
Απ’ όσα έγραψα, είπα τα μισά, γιατί δεν γινόταν να ξεπεράσω τον χρόνο, αφού μίλησαν και η κόρη του Δέσπω και η εγγονή του Φλωρεντία, που μας συγκίνησαν αφάνταστα, αποδεικνύοντας κι ένα ταλέντο με ποιητική μαγεία.
Λίγα λόγια έγραψε και ο πεπαιδευμένος αδελφός του, ο κ. Σίμος Παίδιος, τέως Αστυνόμος, απόφοιτος της Ανωτέρας Σχολής Λευκονοίκου και θιασώτης της διά βίου παιδείας, με πολλές φιλολογικές περγαμηνές, που με εντυπωσίασε!
Πιο πολύ, όμως, εντυπωσιάστηκα από τα εγγόνια του που μετέφεραν το φέρετρο του παππού τους που λάτρευαν κι έστεκαν και τα έντεκα εκεί απέναντι από το φέρετρό του δακρυσμένα μα και περήφανα.
Αυτός είναι ο πλούτος των θνητών ανθρώπων! Και το μεγαλείο τους! Γι’ αυτό τον μακαρίζω! Υπήρξε ευτυχής θνητός!
