“Εν΄άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.
Χτύπησα την πόρτα και μπήκα. Μου ΄δειξε πάνω στο κομοδίνο
έναν μικρό ξύλινο σταυρό.
Είδες, μου λέει, γεννήθηκε η ευσπλαχνία.
Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ.
Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δεν θα ΄χαμε
να πούμε τίποτε ωραιότερο απ΄αυτό.”
