Τετάρτη, 21 /2/2024, 11 π.μ.
Ι.Ν. Αγίων Αναργύρων, Συν. Αγ. Αναργύρων, Λάρνακα
Θυμάμαι ένα όμορφο κοριτσάκι, γλυκό, χαρούμενο, χαμογελαστό, πρόσχαρο στη γειτονιά μας, κοντά στο γεφύρι του κρυού ποταμού. Ένα κοριτσάκι μετά από τρία αγόρια στην οικογένεια: τον Νίκο, τον Σπύρο και τον Άντρο. Γονείς της ο Πέτρος Κημήτρης και η Χριστίνα, η Ττηνού, όπως την ξέραμε, κόρη του Φάλα, που έφτιαχνε το περίφημο οφτόν του Λευκονοίκου, από βοδινό κρέας.
Γεννήθηκε στις 14 Απριλίου του 1961 η Μάρω μας. Κι από μικρό παιδάκι έδειξε την καλοσύνη, την ομορφιά της ψυχής της και τον πλούτο των αισθημάτων της. Εμείς ήμαστε πιο μεγάλες στη γειτονιά. Τη θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά με την ποδιά του δημοτικού σχολείου μας. Καλή μαθήτρια, επιμελής, φρόνιμη.
Την ξαναείδα στην προσφυγιά. Μεγάλωσε και η Μάρω μας. Η οικογένεια βρήκε απάγκιο εδώ στον προσφυγικό Συνοικισμό των Αγίων Αναργύρων. Τελείωσε το Λύκειο του Αγίου Γεωργίου, δούλεψε λίγο και παντρεύτηκε τον Πανίκκο Καραγιάννη από τις Μάντρες. Μαζί απέκτησαν ένα εξαιρετικό κορίτσι, τη Χριστίνα τους, στην οποία η Μάρω αφοσιώθηκε. Γνώρισα τη Χριστίνα, όταν υπηρετούσα ως Βοηθός Διευθύντρια Α΄ στο Παγκύπριο Λύκειο το 2006. Μια άριστη μαθήτρια, κυρίως στα Μαθηματικά, ευγενέστατη και ευειδής σαν τους γονείς της. Ένα παιδί με αρχές και αξίες, αυτές που της μεταλαμπάδευσαν οι γονείς της.
Αναντίλεκτα, η Μάρω μας ήταν μια μεσαρίτισσα νοικοκυρά, μια ευγενική ψυχούλα, με μεγάλη πίστη στον Θεό. Ναι. Αυτό που τη χαρακτήριζε ήταν η προσήλωσή της στη θρησκεία μας. Και η αγάπη στην οικογένειά της. Πάντα με τον καλό τον λόγο σε όλους και όλες. Καλότροπη και γλυκομίλητη. Κέντρο της ζωής της ο Χριστός, η Παναγία και οι Άγιοί μας.
Θυμάμαι πόση χαρά έκανε, όταν πηγαίναμε να τις επισκεφθούμε, όταν ζούσε και η μητέρα της. Φιλόξενη και φιλάνθρωπη. Κεφάτη. Περιποιητική. Τα λόγια της βάλσαμο στην καρδιά μας.
Κάποια στιγμή άλλαξε άρδην η ζωή της. Μπήκε στο σπίτι της ο καρκίνος. Πάλεψε με την ύπουλη αρρώστια δέκα χρόνια. Μέχρι χτες που μάθαμε το δυσάρεστο νέο που έπεσε σαν κεραυνός… Θυμήθηκα το τηλεφώνημα που μου έκανε πριν από έξη περίπου εβδομάδες για να μου πει ότι είναι άρρωστη πολύ, αλλά παράλληλα μού εξέφρασε και την αγάπη και τη συμπαράστασή της στο έργο μου…
Στον σύζυγό της, Πανίκκο, και τη μοναχοκόρη της, τη Χριστίνα, ό,τι και να τους πούμε, δεν υπάρχουν λόγια να απαλύνουν τον πόνο τους. Θα τους λείψει πολύ. Μόνη παρηγοριά είναι ότι η σύζυγος και μανούλα τους αναπαύεται σε παραδεισένιους τόπους. Ο Θεός που τόσο αγάπησε, της έχει ετοιμάσει, είμαι σίγουρη, έναν τόπο αναπαύσεως, ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος.
Στα αδέλφια της, Νίκο και Σπύρο, τις οικογένειές τους, όπως και την οικογένεια του αδελφού της, του μ. Άντρου, εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας. Να τη θυμούνται και να τη μακαρίζουν.
Μάρω μου αγαπημένη, κίνησες για κει που δεν έχει καθημερινές και σκόλες. Κίνησες για τον θρόνο του Θεού που τόσο αγάπησες. Σε αυτή τη σύντομη ζωή σου, εκπλήρωσες τη μεγάλη αποστολή σου, να σώσεις την ψυχή σου, η οποία τώρα, λεύτερη από τα γήινα, φτερουγίζει πάνω από το Λευκόνοικό μας.
Πας για να συναντήσεις τους γονείς, τον αδελφό σου τον Άντρο που έφυγε τόσο πρόωρα, τον παππού σου τον Φάλα που, δυστυχώς, ακόμη είναι αγνοούμενος, και όλους τους συγγενείς σου.
Καλό παράδεισο, αγαπημένη μας Μάρω!
Αναπαύσου εν ειρήνη!
