Πέμπτη, 16/5/2024, 4 μ.μ.
Ιερός Ναός Παναγίας Ελεούσης, Λιοπέτρι
Οι άνθρωποί μας φεύγουν ένας-ένας χωρίς να δουν το νόστιμον ήμαρ, τη μέρα επιστροφής στην πατρίδα, στον τόπο που γεννηθήκαμε, εκεί όπου είδαμε το πρώτο φως του ήλιου, εκεί όπου βαφτιστήκαμε, εκεί όπου κάναμε τις πρώτες φιλίες, εκεί όπου πήγαμε σχολείο, εκεί όπου έχουμε τόσες θύμισες…
Κηδεύουμε σήμερα τον Παύλο Χήρα από το Λευκόνοικό μας ο οποίος ήταν πολύ περήφανος για την καταγωγή του. Έναν ευγενή, πρόσχαρο, καλοσυνάτο, εργατικό, φιλόξενο συνδημότη μας, ο οποίος γεννήθηκε σε μια πολύτεκνη οικογένεια με οκτώ παιδιά, εφτά γιους και μια κόρη, γιος του Κυριάκου και της Σιεγκούς(Παρασκευούς) Χήρα. Ο Παύλος γεννήθηκε στο Λευκόνοικο. Το σπίτι τους ήταν στην Κάτω Γειτονιά, κοντά στον ποταμό μας τον Κρυό, «που τον έβλεπε που ροβολούσε σαν ήταν καλοχρονιά, γεμάτος με το νερό από το βουνό μας, για να ποτίσει τη διψασμένη πεδιάδα μας, που ήθελε νερό για να γιωρκήσει».
Από μικρό παιδί, όπως και τα άλλα αδέλφια του, βγήκε στη βιοπάλη. Έπρεπε να δουλέψουν. Έμαθε την τέχνη του υδραυλικού και ήταν εξαιρετικός στη δουλειά του.
Νυμφεύτηκε την καλή του, τη Γιαννούλα, από το Λεονάρισσο και έκτισαν σπίτι στην Κάτω Δερύνεια, στο οποίο έμειναν μόνο τέσσερα χρόνια. Ύστερα, με την εισβολή, κατέληξαν σε αυτή τη φιλόξενη κοινότητα του Λιοπετριού με τους καλότατους ανθρώπους, οι οποίοι κάνουν όλους και όλες μας να μη νιώθουμε ξεριζωμένοι στο χωριό τους. Προσωπικά, πουθενά δεν βίωσα τόση αγάπη και ζεστασιά όση σε αυτή την κοινότητα!
Μαζί απέκτησαν τρεις εξαιρετικές κόρες: τη Σκεύη, την Αγγέλα και την Ευγενία, οι οποίες του χάρισαν οκτώ εγγόνια και τρία δισέγγονα τα οποία συμπλήρωσαν την ευτυχία τους. Εργατικότατος και φιλότιμος, κατάφερε με τη δουλειά του να μη λείψει τίποτα από την οικογένειά του, αλλά και να μορφώσει τις κόρες του.
Ο Παύλος ως πολύ κοινωνικός τύπος είχε παντού φίλους. Φιλάνθρωπος και καλότατος άνθρωπος βοηθούσε όποιον είχε πρόβλημα. Δεν θα ξεχάσω πόσο χαρούμενοι ήταν κάθε φορά που μας έβλεπαν με τη Γιαννούλα. Με πόση αγάπη έτρεχε να μας προϋπαντήσει, ενώ η Γιαννούλα κάθε φορά θυμόταν την καθηγήτριά της, την πνευματική μου μητέρα, την Υπουργό Κλαίρη Αγγελίδου.
Το χαμόγελο δεν έλειπε από τα χείλη του, σήμα κατατεθέν της καλοσύνης του και της ευπροσηγορίας του. Ακόμη και στην τελευταία δοκιμασία του άντεξε με δύναμη και κουράγιο, και, μάλιστα, στον θάλαμο του ογκολογικού νοιαζόταν για τους άλλους, έκανε φίλους οι οποίοι τον χαρακτήριζαν λεβεντάνθρωπο.
Θα ήθελα να απευθυνθώ στην αγαπημένη του Γιαννούλα, τις κόρες του, Σκεύη, Αγγέλα και Ευγενία, τους γαμπρούς του, τα εγγονάκια του, Σταύρη, Γιάννα, Μαρία, Ονούφριο, Παυλίνα Στάθη, Φλωρέντιο, Παύλο, αλλά και τα δισέγγονά του, Γεώργιο, Παρασκευή και Κωνσταντίνο, και να τους πω ότι καταλαβαίνω τον πόνο για την απώλεια που βιώνουν. Χάνουν τον πατριάρχη της οικογένειάς τους, τον pater familias τους. Αλλά να είναι σίγουροι και σίγουρες ότι θα τους φροντίζει και από τον ουρανό που θα βρίσκεται και θα τους καμαρώνει!
Αγαπημένε μας Παύλο,
Να πας στο καλό.
Καλοτάξιδη να είναι η πορεία σου προς τον ουρανό.
Τώρα η ψυχή σου, λεύτερο πουλί, θα πετά πάνω από το Λευκόνοικό μας που τόσο αγαπούσες…
Ας είναι ελαφρύ το χώμα του Λιοπετριού που θα σε σκεπάσει.
