Επικήδειος στον Κυριάκο Παττίχη
Πέμπτη, 12 Ιουλίου 2018, Ώρα 11 π.μ.
Εκκλησία Αγίας Μαρίνας Καψάλου
Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη, Δημάρχου Λευκονοίκου
«Ετούτοι οι φίλοι είναι φωτιά»
Αυτός ο στίχος μού έρχεται στο μυαλό καθώς σκέφτομαι τον Κυριάκο Παττίχη, τον καταζητούμενο τον καιρό της ΕΟΚΑ, αυτής της Χάλκινης Εποχής, όπως τη χαρακτήρισε ο Ρόδης Ρούφος. Νιώθω ότι ένας-ένας φεύγουν οι άνθρωποι που μεγαλούργησαν εκείνη την εποχή.
Αποχαιρετούμε σήμερα ένα άξιο τέκνο της κωμόπολής μας, έναν άνθρωπο ευπρεπή και σεμνό, ήπιο και ευγενή, σοβαρό και αποφασιστικό, ιδεολόγο και οραματιστή, μπροστάρη στον όμορφο απελευθερωτικό αγώνα του λαού μας.
Γεννημένος στις 19 Οκτωβρίου του 1928 στο Λευκόνοικο, είχε γονείς τον Λοΐζο και την Κουλλού Παττίχα και αδέλφια τον Κωνσταντή, τον Αντωνή, τον Αντρέα, τον Παναγιώτη, τον Νίκο και τον Μελή. Μαζί με τα αδέλφια του έμαθαν να είναι εργατικοί κοντά στον δυναμικό και πολυπράγμονα πατέρα τους, να συνεργάζονται και να προκόβουν. Πέρα από τη γεωργία, η οικογένεια Παττίχη είχε τον φούρνο, το παγοποιείο και μια εποχή έφτιαχνε και πορτοκαλάδες. Με τον φούρνο ασχολείτο πιο πολύ μαζί με τον αδελφό του τον Μελή. Τον θυμόμαστε να κάνει διανομές ψωμιού σε όλα τα γύρω χωριά μέχρι την Καρπασία.
Πέρσι που είχαμε την ευλογία να ετοιμάσουμε το ντοκιμαντέρ για το Λευκόνοικο, μας εκμυστηρεύτηκε ότι κτύπησε η καρδιά του για την ομορφοκόρη τη Δεσπούλα του Ττομάκη, και την περίμενε μέχρι να μεγαλώσει για να «χαρτωθούν». Όμως, όταν, όπως θα μάς πει και ο συναγωνιστής του κ. Σάββας Παίδιος, βγήκε καταζητούμενος, τον περίμενε η Δεσπούλα μέχρι να τελειώσει ο Αγώνας για να παντρευτούν το 1959.
Το σπίτι τους ήταν από τα πιο όμορφα στο Λευκόνοικο στον δρόμο για την Αστυνομία. Μαζί απέκτησαν δυο αγόρια, τον Λούη και τον Χρύση, και δυο εγγόνια, την Τερέζα και τον Κυριάκο.
Μετά την αναμπουμπούλα που βρήκε το νησί μας, βρέθηκε κι ο Κυριάκος με την οικογένειά του, όπως και όλοι μας, ξεριζωμένοι και πλάνητες. Ανασκουμπώθηκε για την επιβίωση. Όλα τα πλούτη τους έμειναν πίσω, βορά του Αττίλα. Μαζί με άλλους αρτοποιούς ίδρυσαν την Παγκύπρια Εταιρεία Αρτοποιών και δούλευε εκεί μέχρι την αφυπηρέτησή του.
Βρήκαν αποκούμπι με την οικογένειά του εδώ στον προσφυγικό συνοικισμό του Καψάλου και στην εκκλησία της Αγίας Μαρίνας στην οποία ήταν Επίτροπος για αρκετά χρόνια. Ο Κυριάκος ήταν άνθρωπος που αγαπούσε την εκκλησία, ήταν άνθρωπος με στέρεο ηθικό κώδικα, με αρχές και ιδανικά απαράμιλλα.
Στην αγαπημένη του Δεσπούλα, στα παιδιά του, τις νύφες του, Μαρία και Αντιγόνη, και τα εγγόνια του, ευχόμαστε να τον θυμούνται με πολλή αγάπη και να είναι πολύ περήφανοι για τον άνθρωπό τους, τον τρυφερό και καλότατο σύζυγο, πατέρα και παππού.
Καλό ταξίδι, αγαπημένε μας Κυριάκο. Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Αφήνεις μνήμη αγαθή.
Καλό παράδεισο.
Για τους αγωνιστές και τις αγωνίστριες της ΕΟΚΑ θα είσαι πάντα ο «μάστρος» τους.
