Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην κ. Ιφιγένεια Παπαλοΐζου, εκπαιδευτικό από το Λευκόνοικο
Της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
Η ευγνωμοσύνη είναι η μεγαλύτερη αρετή στον άνθρωπο. Αναντίλεκτα. Ουαί στους αγνώμονες, και είναι πολλοί. Διότι, «έστι δίκης οφθαλμός, ός τα πάνθ΄ορά».
Ο Κλεόβουλος ο Ρόδιος, τον 6ον αιώνα π.Χ., ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας, μας παραγγέλλει:
«Ευποιίας ής έτυχες, μνημόνευε», δηλαδή, να μνημονεύεις τις ευεργεσίες που έχεις λάβει.
Έτσι κι εγώ, από τις πάμπολλες ευεργεσίες που έχω πάρει, θα σας εξομολογηθώ μια πολύ σημαντική. Αφορμή γι’ αυτή την εξομολόγηση, ήταν ο επικήδειος που έκανα για μια εξαίρετη κυρία του Δήμου μου, την Παναγιώτα Λοΐζου Μάρκου. Συγκινημένη καθώς ήμουν, παρόλο που η θεία Παναγιώτα έφυγε πλήρης ημερών, πλησίασα την αδελφή της, την εκλεκτή κυρία Ιφιγένεια Παπαλοΐζου, και ανέφερα στον γιο της Πάντη Παπαλοΐζου τις ευεργεσίες που έκανε η μητέρα του στη δική μου μητέρα στα πρώτα δίσεκτα χρόνια, στους σκληρούς καιρούς της δοκιμασίας μας.
Τι έκανε η κ. Ιφιγένεια; Βοήθησε τη μητέρα μου, μετά τον πρόωρο χαμό του πατέρα μου, επτά μήνες άντεξε τον εξευτελισμό της προσφυγιάς, να μπορέσει να ζήσει αξιοπρεπώς, εξασκώντας την τέχνη που πήγαινε από μάνα σε κόρη στην κωμόπολή μας. Την υφαντική τέχνη, την τέχνη των λευκονοικιάτικων υφαντών.
Η μητέρα μου ύφαινε στον αργαλειό της, που βρήκαμε από μια θεία μου, τα πετσετάκια της, τις κουρτίνες της, τα κλινοσκεπάσματά της, και η κ. Ιφιγένεια ερχόταν και αγόραζε, είτε για να δώσει σε ξένους της φαρμακευτικής εταιρείας του συζύγου της που έρχονταν στην Κύπρο ή να πάρει στο εξωτερικό σε συνεργάτες τους. Ήταν μια μεγάλη ένεση για την οικογένειά μας, αυτές οι επισκέψεις της κ. Ιφιγένειας, η οποία σύστησε τη μητέρα μου και τα υφαντά της και σε φίλες της.
Γιατί το έκανε αυτό η κ. Ιφιγένεια; Γιατί ως άνθρωπος καλλιεργημένος και ευαίσθητος, ξέροντας ποια ήταν η μητέρα μου και από ποια οικογένεια καταγόταν, δεν μπορούσε να δεχτεί την τροπή των πραγμάτων, όπως διαμορφώθηκαν, λόγω της προσφυγιάς. Έχοντας σε μεγάλο βαθμό αναπτύξει την ενσυναίσθηση, αλλά και αγαπώντας τη μητέρα μου που ήταν φίλη με τις μεγαλύτερες αδελφές της, έδειξε έμπρακτα την αγάπη και την εκτίμησή της. Κι έτσι, η μητέρα μου, χάρις στην κ. Ιφιγένεια, δεν χρειάστηκε να ξενοδουλέψει για να συντρέξει τα παιδιά της, αλλά έκανε το μεράκι και την τέχνη της, επάγγελμα για βιοπορισμό.
Κανένας από τους συγγενείς της δεν ήξερε αυτή την ευεργεσία της κ. Ιφιγένειας. Το έμαθαν από τη μητέρα μου κι εμένα, γιατί η κ. Ιφιγένεια εφάρμοζε το αρχαίο ρητό:
«Χάριν λαβών μέμνησο και δους επιλάθου», δηλαδή, αν δεχτείς μια χάρη, να τη θυμάσαι, και αν δώσεις, ξέχασέ την.
