Speech at the Peace Messenger Cities Conference in Volgograd
29th General Assembly of the International Association of Peace Messenger Cities (IAPMC)
November, 1st 2018
«The dreams of a child are peace
The dreams of a mother are peace
The words of love under the trees are peace
The father who returns at dusk with a wide smile in his eyes is peace.
Peace is a glass of warm milk and a book before the awakening child.
My brothers
all the world with all its dreams
breathes deeply in peace.
Give us your hands, brothers,
This is peace.».
From Yiannis Ritsos’ “Peace” translated by Kimon Friar.
Honourable President,
Ladies and Gentlemen,
I would like to sincerely thank you for your kind invitation to be here today with you at this historical and heroic city where its people’s resistance to Nazism is an inspiring example for all people across the world and in all times. A city that I admire and bow before the greatness of its people’s soul, a miracle-city that my being here feels like fulfilling a vow. A vow to peace and freedom.
Undoubtedly, all participants to today’s Conference have experienced war first hand and we therefore seek peace desperately.
«Peace is when a man’s soul
Becomes the sun out to the universe. And the sun
Soul within the man.”
By Nikoforos Vrettakos’ “Peace is when…”.
We, as Cypriots, and myself personally as the Mayor of Lefkoniko, would like to declare that we are sworn to the struggle for peace, because we have suffered war, the Turkish invasion to our island 44 years ago, when they forcefully kicked us out of our homes, our land, our churches and our schools using military force. Since then, our churches were looted, desecrated, silenced. The tombs of our ancestors were left deserted, without a lit candle, the crosses broken, their bones discarded…
And we became refugees within our own country!
Momentarily we lost everything that our ancestors worked tirelessly for from one generation to the next. We lost the earth beneath our feet. We lost our soul and our dreams.
Despite the destruction, despite the sacrifice of our children at war – we still habe two missing children – despite the horrors and the barbarity, we seek Peace desperately, we seek a solution that will reunite our island, that will free our land from Turkish military troops, that will allow us to return freely to the land of our ancestors, our birthland, where we first saw the sunlight. Because, as I read somewhere,
«the sun will never be as bright, as in the place where you first saw».
This is why we keep organising anti-occupation events during which we condemn the invasion and occupation through music, speeches, poetry, memorabilia, theatre pieces, dance, resolutions delivered the Security Council members’ Embassies, we hold protest marches, like the one on the occasion of the Turkish illegal airport.
This is why we strive to build communication bridges with the Turkish Cypriots who live today in our town. We visit our home, our neighbourhood, we discuss with the people who now live in our houses, we talk about what brought us here, what divided our island, we show understanding because it is not their fault either. They too are refugees that were brought to live in our homes by their leaders.
We try to understand them and to make our position understood. We are all victims of the same storm that hit our island. A tragic generation that pays for its mistakes. We try to not repeat the same mistakes that brought us here. Dialogue solves many problems.
We achieved through a bicommunal committee and with European funding to restore a church at the verge of collapsing. The church of Archangel Michael decorated with 12th century wall paintings. This year on June 2nd with permission from the Turkish Cypriot regime, we were allowed to hold a mass and we were overwhelmed with joy and emotion. All preparations took place in collaboration with the Turkish Cypriot so called Mayor with whom some of the Municipal Councillors are in touch, in order to be able to officiate in our church. We are letting go of everything that tore us apart to live peacefully on our island.
These friendly encounters help us continue our collaboration in a variety of sectors. We exchange visits, attend each other’s weddings and funerals, festivities, we exchange gifts, as well as local food and desserts.
We hope that in the near future we will manage, as it has been promised to us, to restore the crosses of our cemetery, to fix the tombs and to restore more churches and chapels on the verge of collapsing or have already collapsed.
Armed with dialogue, good will, understanding and mutual respect we try to open communication bridges in order to establish peace on our island. In the name of this great good, we are ready to settle, to forgive and to move forward. We want peace. We fight for peace. Because peace is life itself. It is joy and happiness, serenity and mental stability. That’s why we love peace. We want PEACE for our island and the whole world.
«Peace, children love you
Grown-ups adore you, peace.
Like a true god always
You send love, peace
You strike and kill
The monster of war, peace.
Peace, we want peace!»
By Yiannis Markopoulos.
Χαιρετισμός της Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη, Δημάρχου Λευκονοίκου, στο Συνέδριο των Πόλεων της Ειρήνης στο Volgograd
29th General Assembly of the International Association of Peace Messenger Cities (IAPMC)
1η Νοεμβρίου 2018
«Τ’ όνειρο του παιδιού είναι η ειρήνη.
Τ’ όνειρο της μάνας είναι η ειρήνη.
Τα λόγια της αγάπης κάτω απ’ τα δέντρα
είναι η ειρήνη.
Ο πατέρας που γυρνάει τ’ απόβραδο μ’ ένα φαρδύ χαμόγελο στα μάτια
είναι η ειρήνη.
Ειρήνη είναι ένα ποτήρι με γάλα ζεστό κι ένα βιβλίο
μπροστά στο παιδί που ξυπνάει.
Αδέλφια μου μες στην ειρήνη διάπλατα ανασαίνει όλος ο κόσμος
με όλα τα όνειρά του.
Δώστε τα χέρια αδέλφια μου, αυτό είναι ειρήνη». Γιάννης Ρίτσος
Κύριε Πρόεδρε,
Αγαπημένοι φίλοι και φίλες,
σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου για την ευγενική πρόσκλησή σας να βρίσκομαι σήμερα μαζί σας σε αυτή την ιστορική και ηρωική πόλη, την πόλη που οι κάτοικοί της με την αντίστασή τους κατά του ναζισμού θα εμπνέουν και θα καθοδηγούν τους λαούς όλης της οικουμένης εις το διηνεκές. Την πόλη που θαυμάζω, που υποκλίνομαι μπροστά στο μεγαλείο της ψυχής των κατοίκων της, την πόλη-θαύμα, την πόλη που νιώθω ότι πατώντας τα χώματά της εκπληρώνω ένα τάμα. Ένα τάμα στην ειρήνη και την ελευθερία των λαών μας.
Αναντίρρητα, όλοι εμείς που συμμετέχουμε στο σημερινό Συνέδριο έχουμε βιώσει στο πετσί μας τον πόλεμο, γι’ αυτό ζητάμε απεγνωσμένα την ειρήνη.
«Ειρήνη είναι όταν τ’ ανθρώπου η ψυχή
γίνεται έξω στο σύμπαν ήλιος. Κι ο ήλιος
ψυχή μες στον άνθρωπο.
«Ειρήνη είναι όταν…» Νικηφόρος Βρεττάκος
Εμείς ως Κύπρος, και ειδικότερα προσωπικά ως Δήμαρχος του Λευκονοίκου, θα ήθελα να σας πω ότι είμαστε ταγμένοι στην υπόθεση της ειρήνης, γιατί έχουμε υποφέρει από τον πόλεμο, από την εισβολή της Τουρκίας στο Νησί μας πριν από 44 χρόνια, όταν με τη βία και τη δύναμη των όπλων μάς έδιωξε από τα σπίτια και τη γη μας, από τις εκκλησίες και τα σχολεία μας. Από τότε οι εκκλησίες μας συλήθηκαν, βεβηλώθηκαν, βουβάθηκαν. Οι τάφοι των προγόνων μας έμειναν έρημοι, χωρίς ένα καντήλι να ανάβει, σπασμένοι οι σταυροί, πεταμένα τα κόκκαλα των νεκρών μας…
Κι εμείς πρόσφυγες στην ίδια την πατρίδα μας!
Απ’ τη μια στιγμή στην άλλη χάσαμε τα πάντα, όσα με τον ιδρώτα τους μας κληροδότησαν πάππου προς πάππου οι πρόγονοί μας. Χάσαμε το σημείο που στεκόμασταν. Χάσαμε την ψυχή μας και τα όνειρά μας.
Παρόλη αυτή την καταστροφή και τη δήωση, παρόλες τις θυσίες των παιδιών μας στον πόλεμο, έχουμε ακόμη δυο παιδιά που αγνοείται η τύχη τους, παρόλη τη φρίκη και τη βαρβαρότητα, εμείς ζητάμε απεγνωσμένα την Ειρήνη, ζητάμε να επιτευχθεί μια λύση που να επανενώνει το νησί μας, που να ελευθερώνει τον τόπο μας από τα τουρκικά στρατεύματα κατοχής, που θα μας επιτρέψει να επιστρέψουμε ελεύθεροι στη γη των προγόνων μας, τη γενέθλια γη μας, εκεί που πρωταντικρίσαμε το φως του ήλιου. Γιατί, όπως διάβασα κάπου,
«πουθενά ο ήλιος δεν είναι τόσο λαμπρός, όσο εκεί που τον πρωταντίκρισες».
Γι’ αυτό κάνουμε συνέχεια αντικατοχικές εκδηλώσεις στις οποίες καταδικάζουμε την εισβολή και την κατοχή, με τραγούδια, ομιλίες, ποιήματα, θύμησες, θεατρικές παραστάσεις, χορούς, επιδίδουμε ψηφίσματα στις πρεσβείες των χωρών-μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας, οργανώνουμε πορείες διαμαρτυρίας, όπως όταν στη γη μας οι Τούρκοι έκτισαν παράνομα αεροδρόμιο.
Γι’ αυτό προσπαθούμε να ανοίξουμε γέφυρες επικοινωνίας με τους τουρκοκύπριους που ζουν σήμερα στην κωμόπολή μας. Επισκεπτόμαστε το σπίτι μας, τη γειτονιά μας, μιλάμε με τους ανθρώπους αυτούς που μένουν στα σπίτια μας, συζητάμε για τις αιτίες που μας έφεραν ως εδώ, να μοιραστεί το νησί μας, δείχνουμε κατανόηση, γιατί δεν φταίνε αυτοί, και οι ίδιοι είναι πρόσφυγες που τους έφεραν να ζήσουν στα σπίτια μας οι ηγέτες τους.
Προσπαθούμε να τους κατανοήσουμε και να κατανοήσουν και αυτοί τη θέση μας. Είμαστε όλοι θύματα της ίδιας θεομηνίας που έπληξε το νησί μας. Τραγική γενιά που πληρώνει τα λάθη της. Προσπαθούμε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη του παρελθόντος που μάς έφεραν ως εδώ. Με τον διάλογο λύνονται πολλά προβλήματα.
Καταφέραμε μέσω μιας δικοινοτικής επιτροπής να αναστηλώσουμε με κονδύλια της ΕΕ μια εκκλησία μας που ήταν έτοιμη να καταρρεύσει. Την εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ μας, με τοιχογραφίες από τον 12ο αιώνα. Φέτος, λειτουργήσαμε τον Αρχάγγελό μας, στις 2 Ιουνίου, μετά από άδεια από το τουρκοκυπριακό καθεστώς, και η χαρά και η συγκίνησή μας είναι απερίγραπτες. Όλες οι ετοιμασίες έγιναν σε συνεργασία με τον Τουρκοκύπριο ούτω καλούμενο Δήμαρχο με τον οποίο κάποια μέλη του Δημοτικού Συμβουλίου είναι σε επαφή, για να μπορούμε να λειτουργούμε την εκκλησία μας. Αφήνουμε πίσω όσα μας δίχασαν και κοιτάζουμε μπροστά για να ζήσουμε ειρηνικά στο νησί μας.
Οι φιλικές αυτές σχέσεις μάς βοηθούν να συνεχίσουμε τη συνεργασία μας σε διάφορους τομείς. Ανταλλάσσουμε επισκέψεις, παρευρισκόμαστε στους γάμους και τις κηδείες τους, στις γιορτές και τα πανηγύρια τους, ανταλλάσσουμε δώρα, όπως και φαγητά και γλυκά του τόπου μας.
Στο άμεσο μέλλον ελπίζουμε να καταφέρουμε, όπως μας έχουν υποσχεθεί, να αναστηλώσουμε τους σταυρούς του κοιμητηρίου μας, να φτιάξουμε τα κιβούρια, να αναστηλώσουμε κι άλλες εκκλησίες και ξωκλήσια που κινδυνεύουν να καταρρεύσουν ή ήδη έχουν καταρρεύσει.
Με όπλα στη φαρέτρα μας τον διάλογο, την καλή διάθεση, την κατανόηση και τον αλληλοσεβασμό προσπαθούμε να ανοίξουμε γέφυρες επικοινωνίας για να εδραιώσουμε την ειρήνη στο νησί μας. Γι’ αυτό το μεγάλο αγαθό είμαστε έτοιμοι να συμβιβαστούμε, να συγχωρέσουμε και να πάμε μπροστά. Θέλουμε ειρήνη. Αγωνιζόμαστε για την Ειρήνη. Γιατί η Ειρήνη είναι η ίδια η ζωή. Είναι η χαρά και η ευτυχία, η γαλήνη κι η ψυχική ισορροπία. Γι΄ αυτό αγαπάμε την Ειρήνη. Θέλουμε ΕΙΡΗΝΗ στο νησί μας και σε όλο τον κόσμο.
«Ειρήνη, τα παιδιά σε αγαπούν
οι μεγάλοι σε λατρεύουν, ειρήνη.
Σαν θεός αληθινός πάντα
στέλνεις την αγάπη ειρήνη,
του πολέμου το θεριό
το χτυπάς και το σκοτώνεις, ειρήνη.
Ειρήνη, θέλουμε ειρήνη!»
Γιάννης Μαρκόπουλος
