Χαιρετισμός στη Νίσυρο στην εκδήλωση παρουσίασης του Ντοκιμαντέρ μας «ΛΕΥΚΟΝΟΙΚΟ… της Μεσαρκάς καμάριν».
Σάββατο, 6 Ιουλίου 2019, Ώρα 7 μ.μ.
Φίλε Δήμαρχε, αγαπητοί Δημοτικοί Σύμβουλοι, αγαπημένοι Νισύριοι και Νισυριές,
Η συγκίνησή μου είναι πρωτοφανής απόψε. Οι δυο πατρίδες μου ενώνονται με μια νοητή γραμμή που ξεκινά από την άκρη τούτη του Αιγαίου πελάγους, από το νησί της καρδιάς μου, τη Νίσυρό μου την πανέμνοστη, και καταλήγει στην πεδιάδα της Μεσαορίας, στο νησί της Αφροδίτης, σε μια κωμόπολη πλούσια, σιταρομάνα, σε μια κωμόπολη με άσπρα σπίτια, τη γενέθλια γη μας, το Λευκόνοικό μας που το πατά η μπότα του Τούρκου κατακτητή.
Ευχαριστώ από καρδιάς τον φίλο Δήμαρχο Νισύρου, τον κ. Χριστοφή Κορωναίο, για την τόσο ευγενική και συνάμα τιμητική πρόσκλησή του να είμαστε απόψε μαζί σας για να σας παρουσιάσουμε το ντοκιμαντέρ μας που ετοιμάσαμε με πολλή αγάπη και πόνο ψυχής, ένα ντοκιμαντέρ για το οποίο γυρίσαμε όλη την Κύπρο, όπου υπάρχουν συμπολίτες μας μεγαλύτερης ηλικίας, η μεγαλύτερη σε ηλικία είναι μια γιαγιά 106 χρόνων σήμερα, για να αφήσουμε στις νεότερες γενιές ένα «κτήμα ες αεί», μια παρακαταθήκη πολιτισμού, ιστορίας και παράδοσης, για να μάθουν τι αφήσαμε πίσω στην ευλογημένη γη μας. Ο τίτλος του είναι: «ΛΕΥΚΟΝΟΙΚΟ…της Μεσαρκάς καμάριν».
Χαίρομαι αφάνταστα, γιατί μιλώ για τη γενέτειρά μου, τον Δήμο Λευκονοίκου, που φέτος γιορτάζουμε τα 80χρονά μας, σε ένα νησί που βρήκα απάγκιο και παρηγοριά, λίγα χρόνια μετά τη συμφορά που μας βρήκε το 1974. Σε ένα νησί που από το 1980 που πρωτοπάτησα το πόδι μου εδώ κάτω από τον οξό της Παναγιάς της Σπηλιανής, για να εργαστώ ως φιλόλογος στο Λύκειο Νισύρου, έγινε για μένα το υποκατάστατο της πατρώας γης, βρήκα ανθρώπους που μας συνδέουν δεσμοί ακατάλυτοι, βάφτισα τη Μαρία μου, έχω τους κουμπάρους μου, τους φίλους μου, μα κυρίως τους μαθητές μου. Σαν βρέθηκα για μεταπτυχιακά στην Αμερική, Νισύριοι με φιλοξένησαν. Ο Δημήτρης και η Κατίνα Σφακιανού και ο Νίκος και η Μαρία Σφακιανού, για τους οποίους είμαι αιώνια ευγνώμων.
Η μεγαλύτερη, όμως, δωρεά της ζωής μου είναι η σκέπη και η προστασία της Παναγίας της Σπηλιανής. Αυτή με καθοδήγησε και με καθοδηγεί στη ζωή μου. Πιστεύω ακράδαντα ότι η Θεία Πρόνοια με έφερε εδώ για να βάλω την Παναγία στην καρδιά μου.
Θυμάμαι, νεαρή κοπέλα 25ετών, την αρχική μου απογοήτευση, όταν μου είπαν στη Ρόδο, οικτίροντάς με, ότι πάω σε ένα βράχο στη θάλασσα. Το ταξίδι των έξη ωρών με τον Πανορμίτη τότε, ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία για μένα που ως τότε είχα γνωρίσει μόνο τα μεγάλα καράβια που μας έφερναν στη Ρόδο. Τα συναισθήματα απογοήτευσης συνέχισαν να με πολιορκούν και μόλις αντίκρισα τα ελάχιστα τότε ιταλικά κτίσματα του λιμανιού. Ένιωθα χαμένη στο πέλαγος. Νωπές ακόμη οι μνήμες της προσφυγιάς μας. Με υποδέχτηκε μια συνάδελφος, η Φωτεινή από την Άρτα, μαζί με τον Αρχιμανδρίτη …. ο οποίος στον δρόμο με ξεναγούσε. Θα μου μείνουν για πάντα, ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μου τα λόγια του για το Γυαλί, ότι έρχονται «ποντοπόρα καράβια» από την Αμερική.
Η αρχική απογοήτευση σιγά-σιγά μετατράπηκε σε έναν ενθουσιασμό που έγινε πάθος και λατρεία, αγάπη ζωής. Σχεδόν σαράντα χρόνια είναι η Νίσυρος και ο κόσμος της στην καρδιά μου. Βρήκα απάγγιο εδώ και παραμυθία όλα τα χρόνια της προσφυγιάς μας, κυρίως, όμως, τα πρώτα δίσεκτα χρόνια που δεν είχαμε πού την κεφαλήν κλίναι, όπως όλοι οι ξεριζωμένοι από τον τόπο τους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης. Έχασα το μέτρημα από τις άπειρες φορές που ξαναγύρισα σε αυτά τα 39 χρόνια στο νησί του Πολυβότη. Κάθε φορά, όμως, η ίδια και μεγαλύτερη συγκίνηση, συγκλονισμός θα έλεγα μόλις αντικρίζω το νησί μας. Πεταρίζει η ψυχή μου από αγαλλίαση. Δακρύζω στη θέα της Παναγιάς μας.
Σας εξομολογούμαι ότι πέραν από Δήμαρχος της κωμόπολής μου, που με αξίωσε η αγάπη του κόσμου μας να υπηρετήσω, είμαι και καρδιακά, συναισθηματικά, και δημότης της Νισύρου. Στην Κύπρο συνηθίζω να λέω ότι είμαι Νισυριά της Κύπρου, όταν συναντιόμαστε με Νισύριους που ζουν στο νησί μας ή με άλλους σαν κι εμένα λάτρεις της Νισύρου, όπως η οικογένεια Βρανά.
Θα μπορούσα να σας μιλώ για τα συναισθήματά μου για το νησί σας ως αύριο. Θέλω μόνο να κρατήσετε την ευγνωμοσύνη μου για όλα όσα μού πρόσφερε η γνωριμία μου με αυτόν τον επίγειο παράδεισο, τη μικρή αυτή κουκκίδα στον χάρτη της γαλάζιας πατρίδας μας.
Φίλε Δήμαρχε, αγαπητοί Δημοτικοί Σύμβουλοι, αγαπημένοι Νισύριοι και Νισυριές, μαζί μου σε αυτό το προσκύνημα στο νησί μας είναι και δυο Δημοτικοί μου Σύμβουλοι, η κ. Βίκη Κτίστη και ο κ. Σωτήρης Κόκκινος, που είμαι σίγουρη θα λατρέψουν το νησί μας.
Μαζί με τις ευχές μου για καλό καλοκαίρι και καλή συνέχεια στη συνεργασία μας, σας καλώ να μάθετε, παρακολουθώντας το σύντομο ντοκιμαντέρ μας, κάποια ενδιαφέροντα στοιχεία για τον Δήμο Λευκονοίκου του οποίου έχω την τιμή να προΐσταμαι.
