Ζήνα Λυσάνδρου-Παναγίδη
17 Ιουλίου 2021
“Αγία Μαρίνα μας!
Πόσες θύμισες κατακλύζουν το μυαλό μας!
Για μας τους Λευκονοικιάτες ήταν η αγαπημένη αγκαλιά, ο τόπος που αποθέταμε τις ικεσίες και τις ελπίδες μας, το αποκούμπι της ψυχής μας. Γι’ αυτό πάντα ερχόμασταν στη χάρη Της.
Η Αγία Μαρίνα διοικητικά ανήκει στην Ακανθού, οι κάτοικοί της ως επί το πλείστον κατάγονταν από την Καλογραία, αλλά εκείνοι που παραθέριζαν στα σπίτια, εκείνοι που γέμιζαν το λεωφορείο του κ. Νάκη κάθε Κυριακή, εκείνοι που διασκέδαζαν στα κέντρα της ήταν ως επί το πλείστον οι Λευκονοικιάτες! Κυρίως στους νέους μας αλλά και σε μας τα παιδιά άρεσε πάρα πολύ αυτή η θάλασσα, όπως και η θάλασσα των Χελώνων της Ακανθούς.
Μάλιστα, ο κ. Νάκης Σάντης έκτισε και ένα σπίτι σε σχήμα καραβιού που δεν πρόλαβε να το χαρεί.
Θυμάμαι πόσες φορές φιλοξενούσαμε φιλικές μας οικογένειες από τη Λευκωσία. Τα κέντρα μάς ετοίμαζαν τις σούβλες, αλλά η μητέρα μου πάντα έφτιαχνε τα ζυμαρικά της και κέρναγε τον κόσμο.
Κι εμείς μικρά παιδιά του Δημοτικού κατεβαίναμε από το κέντρο μέσα από τα περβόλια και φτάναμε στην ακρογιαλιά για να δροσιστούμε στα καθάρια νερά της.
Μας σαγήνευε αυτή η ομορφιά της θάλασσας του βορρά μας, με όλη τη δύναμη του χειμώνα και τη γλύκα του καλοκαιριού, όπως προσφυώς έγραψε η κ. Μαρία Παττίχη, η οτρηρή φιλόλογος, σύζυγος του λαμπρού φιλολόγου Παναγιώτη Παττίχη από το Λευκόνοικο, από τους πρώτους που απέκτησαν τον τίτλο του δόκτορα από τις ΗΠΑ με υποτροφία τη δεκαετία του 1950.
Αγία Μαρίνα μου, προσμένουμε το θαύμα!”.
