Από τον Βαρνάβα Λοϊζίδη
Μέσα στα πολλά και διάφορα που βλέπω σήμερα και ακούω δεν ξεχνώ κάτι διαμαντάκια ποιήματα και πεζά που έριχναν την λάμψη τους στην ακατέργαστη ακόμα παιδική ψυχή μας.
Τέτοιες μέρες ο λόγος του Κωστή Παλαμά έδινε χαρά στους μαθητές του Δημοτικού μας σχολείου, γνήσιος, αληθινός, χριστουγεννιάτικος. ΄Ηταν από τα ποιήματα που δεν έλειπαν από το εορταστικό πρόγραμμα των σχολικών εκδηλώσεων. Μια αληθινή προετοιμασία για τα Χριστούγεννα μαζί με τις μελωδικές καταβασίες “Χριστὸς γεννᾶται δοξάσατε” και όσα άλλα γνήσια αυτών των εορτών έθιμα τηρούμε τέτοιες μέρες.
“Χριστούγεννα”
“Νἄμουν τοῦ σταύλου ἕν᾿ ἄχυρο, ἕνα φτωχὸ κομμάτι
τὴν ὥρα π᾿ ἄνοιγ᾿ ὁ Χριστὸς στὸν ἥλιο του τὸ μάτι.
Νὰ ἰδῶ τὴν πρώτη του ματιὰ καὶ τὸ χαμόγελό του,
τὸ στέμμα τῶν ἀκτίνων του γύρω στὸ μέτωπό του.
Νὰ λάμψω ἀπὸ τὴ λάμψι του κι᾿ ἐγὼ σὰν διαμαντάκι
κι᾿ ἀπὸ τὴ θεία του πνοὴ νὰ γίνω λουλουδάκι.
Νὰ μοσκοβοληθῶ κι᾿ ἐγὼ ἀπὸ τὴν εὐωδία,
ποὺ ἄναψε στὰ πόδια του τῶν Μάγων ἡ λατρεία.
Νἄμουν τοῦ σταύλου ἕνα ἄχυρο ἕνα φτωχὸ κομμάτι
Τὴν ὥρα π᾿ ἄνοιγ᾿ ὁ Χριστὸς στὸν ἥλιο του τὸ μάτι.”
(Τοιχογραφία Φώτη Κόντογλου στο παρεκκλήσιο της οικογ. Πεσμαζόγλου στην Κηφισιά)
