Επικήδειος για τη Σούλα Καστάνα από τη Μόρφου, νύφη του Λευκονοίκου

Χριστός Ανέστη!

Η ψυχή της Σούλας μας τώρα θα φτεροκοπά ελεύθερη πάνω από την αγαπημένη της πορτοκαλομάνα Μόρφου. Τη γενέτειρά της. Εκεί που πρωτοείδε το φως του ήλιου. Στις 13 Σεπτεμβρίου του 1943. Γονείς της ο Χρίστος κι η Ευρού Ονουφρίου. Μοναχοκόρη με τρία αδέλφια, μεγάλωσε μέσα σε κείνη την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα του επίγειου παράδεισου της όμορφης πόλης της.

Γνωρίσαμε τη Σούλα ως σύζυγο του αγαπημένου μας Ιάκωβου. Τους θυμόμαστε να χορεύουν στους γάμους αλλά και στο εξοχικό μας κέντρο «Το Πανόραμα», του αρχοντάνθρωπου του Λευκονοίκου μας, του Παναγιώτη. Της άρεσε πολύ το βαλς και ήταν χάρμα οφθαλμών να τους βλέπουμε νέους με τον Ιάκωβο που ήταν η χαρά της ζωής.

Παντρεύτηκαν το 1966 και από τον γάμο τους απέκτησαν δύο αγόρια, τον Σταύρο και τον Εύρο. Έζησαν για δύο χρόνια στη Μόρφου και μετά μετακινήθηκαν στη Λευκωσία. Ήταν ένα πολύ ευτυχισμένο ζευγάρι, πολύ αγαπημένο και ζωντανό. Ευτύχησαν να αποκτήσουν τέσσερα εγγόνια, δύο αγόρια από τον Σταύρο και δύο κορίτσια από τον Εύρο.

Εκείνο που θυμάμαι πιο έντονα από τη Σούλα ήταν το χαμόγελό της, η καλοσύνη της, ο πρόσχαρος χαρακτήρας της, η ευγένεια και η καλοκαρδία της. Ήταν μια κοπέλα χαμηλών τόνων, που αγαπούσε το σπίτι της, την οικογένειά της, αλλά πιο πολύ ξεχώριζε για τη νοικοκυροσύνη της, θυμίζοντάς μου την πεθερά της, την μ. τη Χριστίνα, την Ττίνα του Σταυρή του Καστάνα, που ήταν ξώπρωτη στο νοικοκυριό και φημισμένη. «Η νύφη αντάν να γεννηθεί», που λέει ο λαός μας, «της πεθεράς ημοιάζει».

Όσοι και όσες ξέρω γύρω της μιλούσαν για τα γλυκά και τα αλμυρά της, για το χέρι της που με ό,τι καταπιανόταν γινόταν ένα μικρό θαύμα. Δοκίμασα πολλές φορές από τα κατασκευάσματα των χεριών της και κατάλαβα πόσο άξια και χρυσοχέρα ήταν.

Κι αυτός ο τόσο δραστήριος και δημιουργικός άνθρωπος, αυτή η κοπέλα η οποία ζούσε μαζί με την οικογένειά της, αλλά και με φίλους, πολλές όμορφες στιγμές σε κατασκηνωτικούς χώρους με το ψάρεμά τους, με τη βάρκα τους στο αξέχαστό μας Μπογάζι, που για το χατίρι του αγαπημένου της Ιάκωβου παρακολουθούσε και ποδόσφαιρο, μάλιστα πήγαν μαζί και στο Γουέμπλει στον τελικό κυπέλλου στην Αγγλία, η γυναίκα αυτή που δέχτηκε με χαρά τους φίλους του συζύγου της και τους αγάπησε, που όπως ακούσαμε και στον επικήδειο του αγαπημένου μας Θεμιστοκλή Καζαμία, του Κοκή μας, ήταν όλες οι οικογένειες πολύ αγαπημένες, αυτή η γυναίκα επέπρωτο να διέλθει μέσα από το καμίνι της ασθένειας της μνήμης και να ταλαιπωρηθεί και αυτή και οι οικείοι της.

Στους αγαπημένους της σύζυγο και παιδιά, καθώς και στα εγγονάκια, αλλά και σε όλους τους συγγενείς, εύχομαι να είναι καλά και να την μακαρίζουν. Ησύχασε η Σούλα και μέσα από τη δοκιμασία της κέρδισε την αιωνιότητα η οποία είναι το ζητούμενο για κάθε ορθόδοξο χριστιανό. Αυτό είναι και το μήνυμα της Ανάστασης του Κυρίου μας που ζήσαμε πριν από λίγες μέρες.

Καλό ταξίδι, Σούλα μου, στον κόσμο τον αληθινό.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα της φιλόξενης Αγλαντζιάς που θα σε σκεπάσει, όπως τόσους άλλους ξεριζωμένους.

Καλό παράδεισο!

Πρέσβευε και υπέρ ημών.

Καλή αντάμωση!