Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
«Φυσάει, φυσάει και λιγοστεύει ο κόσμος. Φυσάει.
Φυσάει και μεγαλώνει ο άλλος, ο θάνατος, ο πόντος ο γλαυκός κι ανελέητος.
Ο θάνατος, ο ήλιος ο χωρίς βασιλέματα».
Αυτοί οι στίχοι του Ελύτη μού έρχονται σήμερα στο μυαλό. Σήμερα που κηδεύουμε τον Γεώργιο Μακρίδη, τον Κόκο, όπως τον ξέραμε στην κωμόπολή μας. Ένα παιδί γλυκό, όμορφο, χαμογελαστό, με απέραντη καλοσύνη και ευγένεια αισθημάτων.
Ο Κόκος γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Λευκόνοικο σε μια επιφανή οικογένεια, του πολιτευτή Νίκου Μακρίδη. Από τη μητέρα του Χρυστάλλα πήρε την αρχοντιά, την ανθρωπιά, την ευαισθησία και τη σεμνότητα, ενώ από τον αγωνιστή πατέρα του γαλουχήθηκε εξ απαλών ονύχων στην ιδέα της πατρίδας, της αέναης προσφοράς και των υψηλών ιδανικών. Γι’ αυτό και ήταν, όπως εξάλλου όλα τα παιδιά του αείμνηστου Νίκου Μακρίδη, ιδεολόγος, υψιπέτης, μπροστάρης σε κάθε κάλεσμα της μικρής μας Κύπρου. Η αγωνιστικότητά του απαράμιλλη, το θάρρος του παροιμιώδες. Ο πόλεμος τον βρήκε στην αεροπορία στην Καντάρα, όπου υπηρετούσε ως αξιωματικός.
Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του Δήμου Λευκονοίκου αλλά και η κουλτούρα του Γυμνασίου μας άφησαν ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους στη σφυρηλάτηση του χαρακτήρα του. Γι’ αυτό και ήταν πάντα φιλικός με όλους, απλός και καταδεχτικός, αγαπητός, προσιτός και προσηνής.
Τον θυμάμαι στο Γυμνάσιό μας ψηλό, ευθυτενή, ευσταλή νέο, ένα παλληκάρι, λεβέντη και στο σώμα και στην ψυχή. Ταίριαζαν πολύ με τον αδελφό του τον Άντρο, και ηλικιακά και εμφανισιακά. Φαίνεται, όμως, ότι το δέσιμο των δυο αδελφιών ήταν πολύ μεγάλο. Για τούτο και δεν ξεπέρασε ποτέ τον χαμό του Άντρου. Η αγνή κι όμορφη ψυχή του λύγισε από την οδύνη της μεγάλης απώλειας.
Σήμερα θρηνούμε μαζί με την οικογένειά του το πρόωρο τέλος του. Έφυγε νωρίς. Δεν ξέρουμε, όμως, γιατί ο Θεός θέλησε να τον πάρει τόσο νωρίς. Ίσως να λαχταρούσε η ψυχή του να ενωθεί με τον Άντρο του που τόσο του έλειψε. Ίσως, τώρα να έσωσε την ψυχή του. Θα? χει Αυτός τα σχέδιά του. Σίγουρα τον πήρε την ώρα που Αυτός ξέρει καλύτερα.
Στα αδέλφια του, Ισίδωρο, Σωκράτη, Παύλο και Σωτηρούλα, στον γαμπρό του Γιώργο, στις νύφες και τα αδελφότεκνά του, ευχόμαστε την εξ ύψους παρηγορίαν. Ιδιαίτερα στη Σωτηρούλα, που ζούσαν μαζί όλα τα χρόνια και είχαν έναν ιδιαίτερο δεσμό αγάπης και στοργής, που τον νοιάστηκε και τον φρόντισε. Εύχομαι η Παναγία μας να απαλύνει τον πόνο της.
Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε μας Κόκο.
Αναπαύσου εν ειρήνη.
Ανάλαφρη η ψυχή σου μετά την πρόσφατη ταλαιπωρία της, ας πορευτεί προς το Φως, προς την αιώνια Αλήθεια.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή σου.
Αφήνεις μνήμη αγαθή.
Καλοτάξιδη να’ ναι η πορεία σου και χαιρετίσματα σ’ όλους τους δικούς σου, τους τιμαριώτες τ’ ουρανού.
Καλό παράδεισο!
