Επικήδειος Λοΐζου Αθανασίου, από το Λευκόνοικο

Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη

Δημάρχου Λευκονοίκου

Ενώ ξέρουμε ότι το πιο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος, όταν έρθουμε αντιμέτωποι με τον θάνατο δικού μας, αγαπημένου ανθρώπου, ανθρώπινα λυγίζουμε, πονάμε, οδυρόμαστε. Κι εμείς σήμερα αποχαιρετούμε έναν αγαπημένο μας άνθρωπο, έναν από τους καλύτερους νέους γεωργούς τότε στο Λευκόνοικο. Τον Λοΐζο Νικόλα Αθανασίου, την προσωποποίηση της καλοσύνης και της ανθρωπιάς, της πραότητας και του ήθους, έναν ήμερο μεσαρίτη, ίλαρο και ευγενικό, έναν άνθρωπο χαμηλών τόνων, εργατικότατο, τιμιότατο και σεμνότατο, φιλόξενο και προκομμένο.

Ένας-ένας οι άνθρωποι φεύγουν. Ο Λοΐζος ανήκει σε εκείνη τη γενιά που έζησαν 35 χρόνια στο Λευκόνοικο, που καλλιέργησαν τη γη τους, που την πόνεσαν, που έσπειραν και θέρισαν, που έκαναν φίλους που είχαν μια ζωή. Τα χρόνια που έζησαν από δω είναι περισσότερα, αλλά τα καλύτερά τους χρόνια τα έζησαν στην κωμόπολή μας. Όταν ήταν αφέντες στη γη τους, περήφανοι γεωργοί της Μεσαορίας μας, που πάνωθέ τους είχαν μόνο τον Θεό. Γι’ αυτό και ήταν ελεύθεροι.

Ο Λοΐζος γεννήθηκε στις 6 Οκτωβρίου 1939 και γονείς του ήταν ο Νικόλας και η Φουρεγκού. Καλός γεωργός ο πατέρας του, εύστροφος και νουνεχής, καλή νοικοκυρά η μάνα, εμφύσησαν στα τρία παιδιά τους, την Ελένη, τον Λοΐζο και τον Πανίκκο, αξίες και ιδανικά, τα μεγάλωσαν με αγάπη και νουθεσίες, γι’ αυτό και τα τρία παιδιά ξεχώριζαν ο καθένας στον τομέα του.

Ο Λοΐζος ο καλοσυνάτος αποφάσισε τις ικανότητές του να τις χρησιμοποιήσει για να καλλιεργεί τα χωράφια της οικογένειας. Και έτσι έγινε γεωργός. Έμαθε από τον έμπειρο πατέρα του τη μεγάλη τέχνη της γεωργίας. Αγαπούσε τη γη και τη νοιαζόταν. Την πονούσε κι αυτή του ανταπέδιδε τους κόπους της.

Στο μεταξύ ξεκίνησε ο αγώνας της ΕΟΚΑ. Ένας νέος αέρας άρχισε να συνεπαίρνει τις ψυχές των νέων της εποχής. Ο Λοΐζος δεν μπορούσε να κόψει πίσω από αυτόν τον όμορφο αγώνα που έκαναν τα νιάτα του νησιού μας. Ο αδελφικός του φίλος ο Μιχάλης Τακούσιης μού εκμυστηρεύτηκε ότι στον αγώνα τον μύησε ο Λοΐζος. Διάβασαν τον όρκο της ΕΟΚΑ συγκινημένοι και ορκίστηκαν να ελευθερώσουν το νησί μας και να το ενώσουν με την Ελλάδα.

Μαζί με αυτούς τους δυο και οι άλλοι φίλοι τους επίσης συμμετείχαν στον αγώνα. Μαζί όμως, συνέχισαν τη φιλία τους και τα επόμενα χρόνια και με τις οικογένειες που στο μεταξύ δημιούργησαν. Μαζί με τον Αλέξανδρο του Παπα-Νικόλα, τον Γιαννάκη Χριστοφή και τον Ανδρέα Καμιντζή, που αργότερα έγινε και συμπέθερός του.

Ο Λοΐζος είχε την ευλογία να νυμφευτεί μια εξαιρετική κοπέλα από την κωμόπολή μας, τη Σταυρούλα …..

και μαζί να αποκτήσουν δυο υπέροχα αγόρια, τον Νίκο και τον Χριστόδουλο, και περνούσαν μια όμορφη ζωή στο σπίτι τους με τους συγγενείς και τους φίλους τους. Μαζί στις θάλασσες, μαζί στα κέντρα στη Λευκωσία, μαζί στα διάφορα προσκυνήματα και τις εκδρομές.

Στο μεταξύ, αποφάσισαν με τον φίλο του τον Μιχάλη Τακούσιη να γίνουν συνέταιροι στο κομπάιν, τη θεριστική μηχανή. Θέριζαν και πολλά ξένα χωράφια, ακόμη και σε άλλα χωριά, όπως στο Παλαίκυθρο, την Αγία Μαρίνα και αλλού.

Με την προσφυγιά αναποδογυρίστηκε η ζωή τους, όπως όλων μας. Με δυο μικρά παιδιά βρέθηκαν στο Πεντάκωμο. Ξανάφτιαξαν, όμως, τη ζωή τους με το κέντρο κάτω στη θάλασσα, στον Άγιο Γεώργιο τον Αλαμάνο, στο οποίο δούλεψαν με τη Σταυρούλα του πολύ σκληρά και κατάφεραν, με τη βοήθεια και των παιδιών τους αργότερα, να το κάνουν έναν χώρο αξιοζήλευτο, πολύ επιτυχημένο, με εκλεκτή πελατεία.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, ο Λοΐζος άρχισε να έχει προβλήματα με την υγεία του. Δίπλα του βράχος ακλόνητος η Σταυρούλα του που τον νοιαζόταν και τον φρόντιζε. Πλά ι τους και τα παιδιά τους, οι νύφες τους, Σταυρούλα και Μαρία, αλλά και οι εγγονές τους, η Σταύρη που τους λάτρευαν.

Στην αγαπημένη μας Σταυρούλα, τον Νίκο και τον Χριστόδουλο, τη Σταυρούλα και τη Μαρία,

Στα αδέλφια του Ελένη και Πανίκκο,

εύχομαι την εξ ύψους παρηγορίαν. Να ζουν και να τον θυμούνται.

Αγαπημένε μας Λοΐζο,

Να πας στο καλό.

Καλοτάξιδη να είναι η πορεία σου προς το φως.

Χαιρετίσματα στους δικούς μας.

Αιωνία η μνήμη σου.

Αφήνεις μνήμη αγαθή.

Καλό παράδεισο.

Καλή αντάμωση!