Με αισθήματα βαθιάς συγκίνησης και ανείπωτης θλίψης, ως Δήμαρχος Λευκονοίκου και εκ μέρους όλων των Συνδημοτών μας, αποχαιρετούμε σήμερα τον Σωτήρη Καϊμακκάμη, ένα άνθρωπο με υψηλό ήθος, αρχές, αξιοπρέπεια και κύρος. Ήρθαμε όλοι σήμερα εδώ, οι συγγενείς, οι φίλοι, οι συνδημότες του για να αποτίσουμε φόρο τιμής και εκτίμησης στον αείμνηστο Σωτήρη μας.
Ο Σωτήρης γεννήθηκε στις 9 Απριλίου 1952 στο Λευκόνοικο. Γονείς του η Θεοδώρα και ο Κυριάκος Καϊμακκάμης. Είχε άλλα έξι αδέλφια. Ήταν ο έβδομος στην σειρά, ο βενιαμίν της οικογένειας. Η μοίρα της ζωής έπαιξε άσχημο παιχνίδι στον Σωτήρη αφού σε ηλικία μόλις 6 μηνών χάνει τον πατέρα του και μένει ορφανός. Το 1961 σε ηλικία 9 ετών φεύγει μαζί με την οικογένεια του για το Λονδίνο για μια καλύτερη ζωή, αφού η φτώχεια και οι δυσκολίες στη ζωή δεν τους άφησαν άλλη επιλογή. Εκεί στο Λονδίνο γύρω στο 1970 γνωρίζει την Βιργινία η οποία έμελλε να είναι η γυναίκα της ζωής του. Η Βιργινία η οποία μετανάστευσε στην Αγγλία σε ηλικία 13 ετών και εργαζόταν ως ράφτενα. Ερωτεύονται και παντρεύονται. Ο καρπός της αγάπης τους έφερε στον κόσμο τρία παιδιά. Την Δώρα, την Σκεύη και τον Κυριάκο. Ο Κυριάκος τους χάρισε δύο υπέροχα εγγονάκια. Τον Σωτήρη που πήρε το όνομα του παππού και τον Αντώνη.
Ο αείμνηστος Σωτήρης ασχολήθηκε από νεαρή ηλικία με τις ηλεκτρολογικές εγκαταστάσεις. Εργάστηκε σκληρά και έμαθε πολύ καλά την τέχνη του ηλεκτρολόγου. Ήταν τίμιος και πολύ εργατικός. Έκανε πολλές δουλειές στο Λονδίνο και απέκτησε δικαίως την φήμη του καλού μάστορα.
Το Καλοκαίρι του 1974 ο Σωτήρης και η Βιργινία βιώσαν την Τουρκική εισβολή και την προσφυγιά εξ αποστάσεως. Μεγάλος ο πόνος και η αγωνία για το πολύπαθο νησί μας αλλά και για τους συγγενείς και φίλους τους, που στις 14 Αυγούστου αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν με την βία τις πατρογονικές τους εστίες, τις περιουσίες και τον τόπο τους.
Ήταν άνθρωπος γεμάτος ζωή, φιλικός, κοινωνικός, καλός οικογενειάρχης και πρόθυμος πάντα να βοηθήσει.
Το 1982 μαζί με την αγαπημένη του σύζυγο παίρνουν την απόφαση επιστροφής στην Κύπρο μας. Κατοικούν στο Καϊμακλί μαζί με τα παιδία τους. Και ενώ η ζωή κυλούσε όμορφα και ήρεμα, πριν από περίπου 6 μήνες ο Σωτήρης άρχισε να νιώθει αδυναμία στο σώμα, άρχισε να χάνει βάρος, έτρωγε λιγοστό φαγητό, εισήχθη στο νοσοκομείο για θεραπεία, για εξετάσεις και για παρακολούθηση. Όλοι στην οικογένεια παραξενεύτηκαν πως μπορούσε ένας άνθρωπος με τόση ζωντάνια, με τόση κινητικότητα να έχει αυτά τα συμπτώματα. Εν τω μέσω του Καλοκαιριού διεγνώσθη με καρκίνο στον δεξιό πνεύμονα. Η επιδείνωση της υγείας του ήταν πολύ απότομη, εξελίχθηκε ταχύτατα. Ο καρκίνος ήταν καλπάζουσας μορφής και επώδυνος. Όσο και να το πάλεψε δεν τα κατάφερε. Έδωσε την μάχη γενναία και με αξιοπρέπεια. Νικήθηκε από τον θάνατο.
Έφυγε με το μεγάλο παράπονο της προσφυγιάς και του πόθου της επιστροφής στο αγαπημένο μας Λευκόνοικο.
Στην σύζυγο του Βιργινία, στα παιδιά του Δώρα, Σκεύη και Κυριάκο, στα εγγόνια του Σωτήρη και Αντώνη, στη νύφη του Γεωργία, στα αδέλφια του Παναγίωτη, Κόκο, Ανδρέα, Αγγέλα και Κούλα, εύχομαι ο Θεός να δώσει δύναμη και υπομονή για αυτή την απώλεια και δοκιμασία. «Ανάπαυσον ο Θεός τον δούλο σου και κατάταξον αυτόν εν παραδείσω». Να ζείτε να τον θυμάστε και να τον μνημονεύεται. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον σκεπάσει.
Αιωνία του η μνήμη.
