Επικήδειος στη Μαρούλα Κυριάκου Καζαμία από το Λευκόνοικο

Επικήδειος στη Μαρούλα Κυριάκου Καζαμία από το Λευκόνοικο

Παρασκευή, 10 Σεπτεμβρίου 2021, Ώρα: 4:30 μ.μ.

Ιερός Ναός Σταυρού Στροβόλου

Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη

Δημάρχου Λευκονοίκου

Έφυγες, Μαρούλα μου, τη μέρα του γενεθλίου της Παναγίας μας. Σημαδιακή μέρα.

Έφυγες για να πας να συναντήσεις τον Κυριάκο σου και τους γονείς σου.

Φεύγουν οι άνθρωποι ένας-ένας, χωρίς να δουν καπνό αναθρώσκοντα από τη γενέθλια γη μας.

Χωρίς να επιστρέψουν στον τόπο τους.

Και πόσο την πονούσε που ήταν μακριά από τον τόπο της τη Μαρούλα μας! Μια αρχόντισσα στο σπίτι της, που δεν είχε ανάγκη ούτε στο σπίτι του πατέρα της ούτε στο σπίτι του συζύγου της να δουλέψει, αναγκάστηκε να βγει στη βιοπάλη και να δουλέψει σκληρά στην προσφυγιά μας, όπως και άλλες γυναίκες ευκατάστατων γεωργών μας, για να μπορέσει να συντρέξει τα παιδιά της, να τα σπουδάσει και να τα παντρέψει.

Περήφανη γυναίκα η Μαρούλα μας, δυνατή, πανέξυπνη. Πάντα χαμογελαστή, πρόσχαρη, καλόκαρδη. Καλή νοικοκυρά, χρυσοχέρα. Δυναμική γυναίκα, με διορατικότητα, περήφανη, κουμάνταρε τις δουλειές του συζύγου της, Κυριάκου Καζαμία, με τον οποίο παντρεύτηκαν το 1962. Από τον γάμο τους απέκτησαν τον Άντρο και τη Γιώτα. Ευτύχησε να χαρούν με τον Κυριάκο της τρία εγγόνια: τον Κυριάκο, τον Κωνσταντίνο και τη Λεώνη.

Η Μαρούλα γεννήθηκε στις 26 Δεκεμβρίου του 1934. Γονείς της καλής μας Μαρούλας ήταν ο Λούκας και η Μαργαρίτα Κουππάρη, ενώ αδέλφια της ο Κίκης, η Σπυρούλα, ο Τώνης και ο Σίμος. Ως η μεγαλύτερη από όλα τα αδέλφια, δεν την άφησαν να συνεχίσει στην Ανωτέρα Σχολή Λευκονοίκου, την Καμίντζειο Ανωτέρα Σχολή Λευκονοίκου, παρόλο που αγαπούσε πολύ τα γράμματα. Είχαν πολλές δουλειές οι γονείς τότε και την ήθελαν να τους βοηθά στο σπίτι με τα μικρότερα παιδιά. Καημό το είχε που έβλεπε τις φίλες της να πηγαίνουν στο γυμνάσιο. Γι΄ αυτό και έστησε πόδι να πάει η Σπυρούλα, η μικρότερη αδελφή της, ανώτερο σχολείο.

Την θυμάμαι τη Μαρούλα να κάθεται στη βεράντα του σπιτιού της στο Λευκόνοικο, όταν πήγαινα στη φίλη μου τη μ. Ρούλα της Μαρούλας του Κουτεντή. Ήταν το σπίτι της στον δρόμο για το Δημοτικό σχολείο μας, άμα ερχόσουν από τον φούρνο του Κωνσταντή του Παττίχα.

Στα πρώτα δύσκολα χρόνια της προσφυγιάς, συναντιόμαστε σε κανένα γάμο, σε κηδεία ή στις συνεστιάσεις μας που τα πρώτα χρόνια ήταν ευκαιρία να δεις συγγενείς και φίλους. Τα τελευταία χρόνια την συναντούσα στο σπίτι της κόρης της, και θυμόμαστε την όμορφη ζωή μας στο Λευκόνοικό μας πριν να έρθει η συμφορά και ο χαλασμός και μάς σκορπίσει σε κάθε γωνιά της Κύπρου μα και του κόσμου όλου. Φιλόξενη και αρχοντική, θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου ως μια κυρία της κωμόπολής μας πάντα εύχαρις και ευειδής, πάντα γλυκιά και συνετή, σοβαρή και μετρημένη.

Στα παιδιά της, Άντρο και Γιώτα, τη νύφη της Κωνσταντία, τα εγγόνια της, Κυριάκο, Κωνσταντίνο και Λεώνη, όπως και στα αδέλφια της εκφράζουμε τα συλλυπητήριά μας για την εκδημία της, αλλά και την ευχή να ζουν και να την θυμούνται με αγάπη, όπως τους έμαθε. Είναι το καλύτερο μνημόσυνο. Κυρίως, να προσπαθούν να γίνονται καλύτεροι, όπως τους δίδαξε σε όλη τη ζωή της.