Επικήδειος στην Παναγιώτα Χατζηκακού Κλόκκου
19 Δεκεμβρίου 2017
Από τον γιο της, κ. Γεώργιο Χατζηκακού
Πολλά μπορεί να πει κάποιος για την Παναγιώτα, όπως και για οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο. Λίγα όμως εδώ θα πω. Θέλω να εστιάσω σε μόνο ένα της σημαντικό χαρακτηριστικό. Κάτι που εμένα, θέλω να πιστεύω, με έχει επηρεάσει πολύ και βαθιά.
Αναφέρομαι στην αισιοδοξία της στη ζωή. Ακόμα και της τελευταίες της ώρες, που μου απήγγειλε Βασίλη Μιχαηλίδη η την τελευταία της βδομάδα που μας έδινε οδηγίες για την κηδεία της υπήρχε ξεκάθαρο το μήνυμα ότι η ζωή συνεχίζει και οφείλουμε να την χαιρόμαστε.
Βέβαια δεν ήταν πάντα χαρούμενη. Ας αγνοήσουμε τα τελευταία χρόνια που δεν έχαιρε καλής υγείας και είχε πρόβλημα προσαρμογής στο ίδρυμα. Συχνά διακατεχόταν από αγωνία και άγχος , αλλά πάντα αυτά, τελικά, τα νικούσε η αισιοδοξία. Γενικά, στη ζωή της δεν έλεγε εύκολα το όχι στην εκδρομή, στη διασκέδαση, στο τραγούδι, στο χορό και στη παρέα. Χαρακτηριστικό από αυτά που θα μας μείνουν από την Παναγιώτα είναι το « Εάν πας κάπου και δεν περάσεις καλά είναι που τον νου σου» Δηλαδή, βλέπε τα θετικά της ζωής.
Πιστεύω ότι μέχρι τον πρόωρο θάνατο του πατέρα της – για τον οποίο μιλούσε με μεγάλη αγάπη – πράγματι έζησε μια ευτυχισμένη ζωή στο Λευκόνοικο. Μια ειδυλλιακή ζωή, στα δικά της μάτια, που έμεινε μαζί της για πάντα σαν πηγή αισιοδοξίας. Όλοι έχουμε η πλάθουμε τέτοιες πηγές. Σε κάποια δύσκολα χρόνια στην Αγγλία έπαιρνε κουράγιο από αυτές της μνήμες. «Κάποτε θα επιστρέψουμε στη Κύπρο» έλεγε και μας περιέγραφε της γιορτές, τα πανηγύρια, την καλύβα του παππού στο μποστάνι, τα έθιμα του γάμου και τα καλαμπούρια με της εφηβικές της φίλες.
Η Παναγιώτα διακατεχόταν από μια πηγαία ζωντάνια και διέθετε μια διαύγεια νου που δεν την εγκατέλειψε ποτέ.
Την ευχαριστούμε για την αγάπη που μας έδωσε και που θα παραμείνει μαζί μας για όσο ζούμε – και που εμείς με τη σειρά μας θα διαθέσουμε σε άλλους.
Αιωνία σου η μνήμη μάνα!
