Επικήδειος στον Δημήτρη Λαουτάρη, από το Λευκόνοικο
Παρασκευή, 3 Απριλίου 2018
Εκκλησία Αγίου Νεοφύτου στα Πολεμίδια
Της κ. Ζήνας Λυσάνδρου Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
Αγαπητοί συνδημότες και συνδημότισσες,
αποχαιρετάμε σήμερα έναν ακόμη άνθρωπο της κωμόπολής μας, έναν εκπρόσωπο της παλαιάς σχολής, από εκείνους τους ανθρώπους που γέννησε η γη της Μεσαορίας μας, πρότυπο ήθους, ψυχικής αρχοντιάς, καλοσύνης, σεμνότητας, ταπεινοφροσύνης.
Τον Δημήτρη Λαουτάρη, ένα από τα παιδιά του Γεώργιου Λαουτάρη και της Θεογνωσίας, που ήταν πιο πολύ γνωστή ως Κορού. Αδέλφια του ήταν ο πρωτότοκος Ανδρέας, πατέρας του Γιώργου και του Μιχάλη, η Μαρία, η Θεοδώρα, και τελευταίος ο Μιχάλης, ενώ ανάμεσά τους είχε γεννηθεί άλλο ένα αγόρι που πέθανε μικρό.
Από μικρά παιδιά ήταν όλοι μέσα στην εκκλησία του Αρχαγγέλου Μιχαήλ. Αγαπούσαν πολύ τον Θεό. Ο Δημήτρης, μάλιστα, έκανε πολλή παρέα με τον γιατρό τον Κούμα και τις Κυριακές γύριζαν τα μοναστήρια του νησιού μας.
Από τον πατέρα τους έμαθαν την τέχνη του κουρέα, κι έτσι τα τρία αδέλφια πρόκοψαν. Είχαν πάρα πολλή δουλειά, αφού δούλευαν και οι τρεις μέχρι τις 10 το βράδυ. Μάλιστα, είχαν και πελάτες τους τους τουρκοκύπριους των γύρω χωριών, με τους οποίους επικοινωνούσαν άψογα, αφού γνώριζαν και τούρκικα. Μάλιστα, ο Δημήτρης, μετά την προσφυγιά μας, αντάλλασσαν επιστολές με τον παπά μου στα τούρκικα.
Έτσι, από το επάγγελμά τους πήραν το προσωνύμιο «Τα παρπερούθκια». Πάντα αγαπημένοι και μονιασμένοι. Το παρπερκόν τους ήταν στο κέντρο του Λευκονοίκου, από τα καλύτερα κουρεία και τα πιο οργανωμένα. Εμείς τους ξέρουμε από μικρά παιδιά, αφού ήταν πολύ φίλοι με τον παπά μας ο οποίος πολύ τους αγαπούσε και τους τιμούσε και τους τρεις.
Ο Δημήτρης με τον Μιχάλη, δεν παντρεύτηκαν, αφού έπρεπε ως άνθρωποι του χρέους και του καθήκοντος να αποκαταστήσουν πρώτα τις δυο αδελφές τους, στις οποίες έκτισαν και το σπίτι τους.
Στην εισβολή, δεν κατάφεραν να φύγουν και έμειναν εγκλωβισμένοι, περνώντας άσχημες στιγμές. Μετά την απελευθέρωσή τους, έμειναν στη Λεμεσό, όπου άνοιξαν καφενείο μαζί με κουρείο στην περιοχή της ΝΑΦΙ, που έγινε τόπος συνάντησης των Λευκονοικιατών.
Τα τελευταία χρόνια ο μακαριστός Δημήτρης έμενε σε ένα γηροκομείο εδώ στο συνοικισμό, όπου τον συναντήσαμε, όταν ετοιμάζαμε το ντοκιμαντέρ για το Λευκόνοικο. Για άλλη μια φορά θαύμασα την ακεραιότητα του χαρακτήρα του, την καλοσύνη, την αγάπη του για τον συνάνθρωπό του, τη φιλομάθειά του, αφού ήταν άνθρωπος που διάβαζε πολλά βιβλία. Ταπεινός, ολιγόλογος, σεμνός, μας εξέπληξε με την πνευματικότητά του και την αγάπη του για τα θεία.
Στον αδελφό του Μιχάλη, τα ανίψια του Γιώργο και Μιχάλη, τις νύφες, τα εγγόνια και δισέγγονα εύχομαι να ζουν και να τον θυμούνται.
Καλό ταξίδι, θείε Δημήτρη, και χαιρετίσματα στους τιμαριώτες τ’ ουρανού, και ιδιαιτέρως στον παπά μου, τον καλό σας φίλο.
Καλό Παράδεισο. Είμαι σίγουρη ότι ο Θεός της Αγάπης και της συγχώρεσης θα σου έχει ετοιμάσει ιδιαίτερη θέση στον Ουρανό.
