Δευτέρα, 31/10/2022, 2 μ.μ.
Ι.Ν. Αγίου Ελευθερίου στο Τσιακκιλερό
Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη, Δημάρχου Λευκονοίκου
Έφυγε ο τελευταίος, ο πιο μικρός, από τα κοπέλια της γειτονιάς μας. Ο Αντρίκκος μας. Γιος της Ελένης της Μαντριτούς και του Κυριάκου του Ποντίκη. Τα κοπέλια μας. Το σπίτι τους εκεί δίπλα στον Κρυό ποταμό. Τα κοπέλια, όπως τα έλεγα ως πιο μεγάλη εγώ, ήταν τρία. Αυτά ήξερα. Όλη μέρα έπαιζαν κι έτρεχαν με τα ποδήλατά τους. Τα αγαπούσε όλη η γειτονιά.
Ο Πανίκκος, ο Νίκος και ο Αντρίκκος. Μια κοψιά. Ύστερα έμαθα ότι υπήρχε κι ένας άλλος αδελφός, ο πρώτος της οικογένειας που είχε το όνομα Νικόλας των δύο παππούδων. Πέθανε, όμως, στα πέντε του χρόνια, έναν μήνα πριν να γεννηθεί το τρίτο παιδί, κι έτσι το ονόμασαν κι αυτό Νίκο. Και αυτός, όμως, ο Νίκος δεν επέπρωτο να ζήσει πολλά χρόνια. Το 1980, λίγα χρόνια μετά την προσφυγιά μας, πέθανε κι αυτός σε δυστύχημα με το αυτοκίνητο. Άδικα. Μαυροφόρεσε όλη η οικογένεια. Μεγάλο το πένθος τους. Τότε, συγκλονίστηκα τόσο που έγραψα ένα χρονογράφημα για τα Κοπέλια της γειτονιάς μου.
Φεύγεις κι εσύ τώρα, Αντρίκκο μου, κι αφήνεις μόνο του τον Πανίκκο να σε κλαίνε με τον πατέρα σου και τα παιδιά σου. Ταλαιπωρήθηκες πάρα πολύ. Το ένιωθες ότι δεν υπήρχε σωτηρία από την αρρώστια σου. Ένιωθες ότι δεν πας καλά. Δεν καλυτερεύεις. Μου το έλεγες. Κι εγώ σε παρηγορούσα… Εσύ, όμως, ήξερες καλύτερα…
Ο Αντρίκκος μας γεννήθηκε τον Μάη του 1960 στο Λευκόνοικο. Πριν από την προσφυγιά μας, δούλευε με τον πατέρα του στα κτίσματα, στην εταιρεία Λόρδος. Στην ίδια εταιρεία δούλευε και ο μ. Πήτρος, ο Δημήτρης Βρακάς, ο ήρωάς μας του 1974.
Μεγαλώνοντας νυμφεύτηκε την Ελισάβετ από την Κοντέα και απέκτησαν δύο παιδιά, τον Κυριάκο και τη Σωτηρούλα, τα οποία του χάρισαν τρία εγγόνια: την Αστέρω, τον Δημήτρη και την Ελισάβετ.
Εργατικός, όπως ήταν, συνέχισε τη δουλειά του, φτιάχνοντας πεζοδρόμια στους δρόμους. Όλοι τον αγαπούσαν, γιατί ήταν άνθρωπος πρόσχαρος, καλοσυνάτος, χαμογελαστός, της χαράς, της διασκέδασης, του γλεντιού, του ποτού, της παρέας.
Ο Αντρίκκος ο Λευκονοιτζιάτης. Όλοι έτσι τον ήξεραν. Έτσι έγραφε και στις κάρτες του τις επαγγελματικές.
Κάθε φορά που γράφω επικήδειο για τους αγαπημένους μου Λευκονοικιάτες και τις αγαπημένες μου Λευκονοικιάτισσες, ευαισθητοποιούμαι. Πιο πολύ, όμως, όταν γράφω για πιο μικρούς από μένα. Με πληγώνει. Θλίβομαι. Πόσο μάλλον, όταν τον ξέρω από μικρό παιδάκι.
Τι να πω στον θείο Κυριάκο που σε αυτή την ηλικία θάβει και το τρίτο του παιδί; Τι να πω στον Πανίκκο που έμεινε μόνος του; Μόνο ο Θεός να σας παρηγορήσει κι εσάς, αλλά κυρίως τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Ο πόνος είναι μεγάλος, αλλά ο Θεός μας θα δώσει και την παρηγορία.
Αγαπημένε μας Αντρίκκο,
Να πας στο καλό. Στο φως το αληθινό. Πας να βρεις τους δύο αδελφούς σου τους Νίκους, τη μάνα σου, τους παππούδες και τις γιαγιάδες σου. Πας να βρεις τον Κάκο που ήσουν ο αγαπημένος του ξάδελφος. Εσένα ζήτησε να πας να τον δεις στο Λονδίνο το 2008 την ώρα της δοκιμασίας του.
Εσένα ήθελε να του κάνεις τον οδηγό, όταν ερχόταν στη Λάρνακα και βαριόταν να οδηγεί. Να του πάρεις τα χαιρετίσματά μας, όπως και σε όλους τους συγγενείς σου, στον ήρωά μας τον Νίκο, τον Σίμο μας, αλλά ξέρεις ότι εγώ είχα αδυναμία στον Γιαννούξιο και τη Γιαννουξιού, κυρίως.
Αντρίκκο μου, εκεί πάνω θα βρεις και τον μεγάλο Καζαντζίδη που τόσο αγαπούσες, ο οποίος κατάγεται από τον Δήμο της Νέας Ιωνίας, της προσφυγομάνας, με την οποία είμαστε αδελφοποιημένοι.
Καλοτάξιδη να είναι η πορεία σου προς τον κόσμο τον Αληθινό.
Είμαι σίγουρη ότι με αυτή τη δοκιμασία σου τόσον καιρό, σίγουρα έχεις θέση σε καλό τόπο στον παράδεισο! Στο τέλος, αυτό έχει σημασία. Να σώσουμε την ψυχή μας.
Μακαρία η οδός η πορεύει σήμερον.
Καλή Ανάσταση.
Καλή αντάμωση.
Πρέσβευε και υπέρ ημών.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει.
