Επικήδειος στον Αντώνη Σωτηρίου από το Λευκόνοικο
Κυριακή, 20 Φεβρουαρίου 2020
Ιερός Ναός Τριών Ιεραρχών Λιβαδιών
10 π.μ.
Της Ζήνας Λυσάνδρου-Παναγίδη
Δημάρχου Λευκονοίκου
Άλλος ένας Λευκονοικιάτης μας φεύγει, και μάλιστα σε σχετικά μικρή ηλικία για τα σημερινά δεδομένα, με την πίκρα του πρόσφυγα, μακριά από τη γη των πατέρων του. Χωρίς να έχει εκπληρωθεί ο μεγάλος καημός της επιστροφής.
Με μεγάλη θλίψη ακούσαμε χθες το δυσάρεστο μαντάτο. Έφυγε μετά από δεκαπέντε ημερών ασθένεια, ο Αντώνης Σωτηρίου, ο γιος του Σταφιά. Ένας καλότατος άνθρωπος, ήσυχος, άκακος, γλυκύτατος. Ένας άνθρωπος χαμηλών τόνων, εργατικότατος, προκομμένος, ηθικός. Πάντα με το χαμόγελό του, πρόσχαρος και καλόκαρδος, φιλόξενος και καλός οικογενειάρχης. Λάτρευε τη γυναίκα του και τα παιδιά του, τα οποία συμβούλευε συνεχώς για να ακολουθούν πάντα τον δρόμο της αρετής.
Ο Αντώνης γεννήθηκε στις 28 Ιουνίου του 1946. Γονείς του ήταν ο Σωτήρης ο Σταφιάς και η Κυριακού. Το σπίτι τους ήταν πίσω από τον Αρχάγγελό μας, κοντά στο σπίτι του μ. του Καλλικά. Αδέλφια του ήταν ο Κυριάκος, ο Τάκης, ο Λούκας, ο Αντρίκκος, η Παναγιώτα και ο Μιχαλάκης, ο οποίος είναι ο μόνος από τα αδέλφια που ζει.
Σε νεαρή ηλικία μαθήτευσε κοντά στον μ. τον Χρυσανθή τον ράφτη, και αργότερα, παράλληλα με τη ραπτική, δούλευε και στο Υγειονομείο στο Λευκόνοικο. Νυμφεύτηκε μία ομορφοκόρη και καλή νοικοκυρά του Λευκονοίκου, εξαιρετική κοπέλα, την Παναγιώτα Καϊμακκάμη, με την οποία απέκτησαν τέσσερα εξαιρετικά παιδιά για τα οποία ήταν πολύ περήφανοι: τον Σωτήρη, τον Γιάννο, τον Μιχάλη και τη Μαρία, τα οποία τους χάρισαν και πέντε εγγόνια, τα οποία τους λατρεύουν.
Ο μ. ο Αντώνης στην προσφυγιά, όπου έμειναν πρώτα στην Ξυλοτύμπου και μετά στα Λιβάδια, τα πρώτα χρόνια αγόρασε μηχανή και συνέχισε να ράβει αντρικά ρούχα, αλλά συνεχώς στεναχωριόταν για τη μηχανή του που άφησε στο Λευκόνοικο. Μετά, για 24 χρόνια δούλεψε στο αεροδρόμιο.
Πέρα από τη δουλειά του, του άρεσε η φύση και η θάλασσα, η μεγάλη του αγάπη. Συχνά πήγαινε στα χωράφια για να μαζέψει αγρέλια και άλλα χόρτα. Εκείνη, όμως, που τον γαλήνευε, τον ξεκούραζε και τον αναζωογονούσε ήταν η θάλασσα. Αγόρασε βάρκα και ψάρευε, πολλές φορές, μάλιστα, έπαιρνε και τη γυναίκα του μαζί του και απολάμβαναν τις χάρες της.
Επίσης, του άρεσαν τα δέντρα αλλά και τα σκυλάκια. Το σκυλάκι του το έλεγε «μωρό του». Και αυτό του ανταπέδιδε την αγάπη του. Από χτες το σκυλάκι είναι λυπημένο και τον ζητά απεγνωσμένα.
Στους αγαπημένους του Παναγιώτα, Σωτήρη, Γιάννο, Μιχάλη και Μαρία, όπως και στον αδελφό του Μιχαλάκη, τα ξαδέλφια και τους υπόλοιπους συγγενείς, ευχόμαστε την εξ ύψους παρηγορίαν. Να ζουν, να τον θυμούνται και να τον μακαρίζουν. Ξέρουμε ότι είναι πολύ δύσκολος ο χωρισμός και η απώλεια του αγαπημένου τους Αντώνη. Ο χρόνος που είναι ο μεγάλος γιατρός θα τους αναπαύσει.
Αγαπημένε μας Αντώνη,
Εκ μέρους όλων των κατοίκων του Λευκονοίκου σε κατευοδώνω σήμερα και σου εύχομαι καλοτάξιδη να είναι η πορεία σου προς το φως, προς την αιωνιότητα.
Καλό παράδεισο! Καλή αντάμωση!
Ας είναι ελαφρύ το χώμα της φιλόξενης γης των Λιβαδιών που θα σε σκεπάσει.
Χαιρετίσματα στους δικούς μας στον ουρανό!
